Wietske Schaafsma

“Waar ben jij trouw aan?” Deze vraag beantwoordt Wietske regelmatig in haar werk als loopbaanbegeleider van mbo-studenten. Elke keer wanneer ze start met een nieuwe oriëntatiegroep komt deze voorbij in de kennismakingsopdracht. En elke keer vraagt ze zichzelf af: stel ik mij meteen open op? Geef ik het geijkte antwoord ‘familie en vrienden’ of noem ik ook mijn geloof? Wanneer ze dit doet, levert het altijd reacties op en ja… vaak ook lastige vragen of opmerkingen. Wat leert Wietske van Jezus’ geheime volgelingen en tegenstanders over hoe ze hiermee kan omgaan?

Wanneer Wietskes dochter enthousiast thuiskomt uit school met een opdracht over een familiestamboom, maakt dat meer los bij haar dan ze verwacht. Vanzelfsprekend lukt het haar dochter niet om alle vakjes in te vullen, maar ook Wietske en haar ouders weten niet meer alles. Het doet Wietske beseffen hoe vluchtig het leven eigenlijk is; om wie en wat draait het eigenlijk? Ze herinnert zich een wijze les van een oudtante. Hoe kan ze deze les uitleven en ook nog overdragen? Vooral in situaties waar het geloof geen vanzelfsprekendheid is, waardoor de verantwoordelijkheid van het doorgeven van het geloof een gevoel van 'druk' geeft?

De hekken rondom de bevrijdingsfestivals en -podia blijven gesloten voor de tweede keer op rij. De “vrijheid blijheid” is weggeslopen uit de viermomenten in onze samenleving, valt Wietske op. Iedereen gaat hier verschillend mee om. Wat kunnen we leren van mensen die door oorlog of gevangenneming hun vrijheid kwijtraakten? Wietske raakt hierbij hevig onder de indruk van de levenslessen van Edit Eger, ‘de ballerina van Auschwitz’. Ook ontdekt ze een mooie parallel met het overbekende Bijbelverhaal van de gevangneming van Silas en Paulus. Geeft dit voor jouw ook nieuw licht op het leven in vrijheid?

Voor de tweede keer leeft Wietske toe naar een Pasen in coronatijd: een online-feest vieren via een schermpje, met veel minder mensen om haar heen. Ze verlangt naar meer. En juist dat verlangen doet haar, rond Pasen, nadenken over de vraag: wat maakt nou écht gelukkig? Wat kan een rustiger, stiller Paasfeest juist hierover aan het licht brengen?

De lockdown hakt er af en toe behoorlijk in bij Wietske. En dan laait soms zomaar uit het niets boosheid op. Als het thuis te lang niet zo gaat zo als zij het wil bijvoorbeeld. Of wanneer ze zich niet gehoord voelt, er niet geluisterd wordt of er teveel drukte en onrust is bij het omhoog houden van de extra ballen van de lockdown… Maar woede is toch iets om je verre van te houden? Iets om je eigenlijk voor te schamen… en het tegenovergestelde van licht zijn? Wietske duikt de Bijbel in, op zoek naar antwoorden. Hoe kan ze in deze situatie toch licht zijn voor zichzelf én haar gezin?

Jarenlang heeft Wietske een lichte haat-liefde-verhouding met oud & nieuw. De belofte van weer een nieuw jaar, stemde haar meerdere jaarwisselingen niet erg vrolijk. Maar tijdens een tijd van overspannenheid en de zoektocht naar zichzelf, ontdekte Wietske de sleutel om een nieuw jaar toch stralend in te gaan. En dat heeft alles te maken met hemels vuurwerk! Licht van Boven waardoor Wietske opnieuw leerde getuigen van haar God.

Ken jij het nummer ‘No longer slaves’ van Opwekking? “I’m no longer a slave to fear!” bezingt het refrein zo krachtig, want: “I am a child of God”. Kun jij zo’n tekst vrijuit meezingen? Of voelt die vrijheid (vaak) ver weg? Misschien ervaar je wel angsten, onzekerheid of verdriet en voelt je leven regelmatig donker. Voelt God soms ver weg. Licht zien is dan al moeilijk, om over licht zíjn maar niet te spreken… Ik wil je vandaag bemoedigen met twee verhalen die mijn perspectief op licht zien én zijn veranderden; het verhaal van Edith Eger, de ballerina van Auschwitz en het verhaal van Silas en Paulus in de gevangenis.

Wietske heeft het niet zo op deze donkere dagen voor Kerst. Eigenlijk is dat nog een understatement… Ze heeft een grote hekel aan deze tijd van regen, harde wind en korte dagen. De kilte die verspreid wordt, lijkt zich overal binnen te dringen. Ze moet oppassen dat grijze, grauwe gedachten geen kleverig, weerbarstig web spinnen in haar hoofd. Hoe moet dat nou als ze vol verwachting wil toeleven naar het Feest van het Licht dat naar de wereld kwam? Ze gaat te rade bij hét volk dat alles weet van leren leven in het duister.

Wanneer Wietske ook maar iets bespeurt van een conflictsituatie, dan maakt ze het liefst meteen rechtsomkeert. De ‘denker’ in haar kan vervolgens nog tijden stil staan en ‘aanmodderen’ bij wat er gebeurde… en bij wat ze moet doen. Want hoe kun je licht zijn in een conflictsituatie? Wietske ontdekte een antwoord tijdens het winterklaar maken van haar tuin.

‘What’s in a name?’ zegt Shakespeare. Nou, een heleboel, vindt Wietske. Voor haar kinderen koos ze bewust namen die van God getuigen. Maar hoe doe je zo’n naam eer aan in een wereld die zo gebroken en onrechtvaardig is? Hoe laat je iets van Hem zien te midden van zoveel onrecht? Wietske worstelt met die vraag en dook de Bijbel in. In de jammerklacht en vragen van profeet Habakuk vindt ze herkenning én antwoorden.