Maar Valentina kiest ervoor te blijven. Zelfs na wat ze meemaakte: “Ik stond op het punt om de bus in te stappen, toen iemand met grof geweld mijn oorknopjes uit mijn oren rukte. Ik strompelde de bus in en ging zitten met mijn handen over mijn bloedende oren. Ik was verstijfd van schrik en durfde niemand te bellen, uit angst dat ze ook mijn mobiel zouden stelen. ‘Dit is de druppel, je moet het land verlaten’, zeiden kennissen en vrienden nadat ik mijn oren, voor een maandsalaris, had laten hechten in het ziekenhuis.” Maar Valentina geeft niet op: “Ik kon kiezen het land uit te gaan, net als mijn broer en zus, maar ik kies ervoor om in Venezuela te blijven, ondanks de crisis. Dit is nu mijn plek, en, hoewel ik het zelf niet zou uitkiezen, zie ik het nu als mijn opdracht om hier in Venezuela licht te verspreiden.”
En dat doet ze! Terwijl ze zelf bijna niets heeft, komt ze toch concreet in actie. Samen met haar kerk, en gesteund via giften uit Nederland, organiseert ze hulpacties en deelt ze voedsel en medicijnen uit aan mensen in de buurt. Ook gebed neemt een belangrijke plek in: “Ik doe elke vrijdag Bijbelstudie met mensen uit mijn buurt, uit verschillende kerkgenootschappen. We bidden voor de economische situatie en vragen of de veranderingen – als die er komen – goed mogen verlopen. Ook bidden we voor de kinderen en jongeren die in Venezuela onder druk staan. We bidden voor Venezuela.”
Bid je mee met Valentina?
“Hier moet ik licht zijn…”
