Als duisternis Jezus’ Licht blokkeert

Als alles donker is

Doordat het energienetwerk voor een groot deel is vernietigd door de Russen zijn er veel black-outs. Ook op dit moment, nu ik met mijn Oekraïense tolk door Hostomel rijd. We rijden langs het vliegveld en mijn tolk vraagt: “Zag je dat? Dit is het vliegveld dat de Russen wilden innemen.” Ik schud mijn hoofd. Ik heb helemaal niks gezien. Alleen een paar schimmen van mensen die met hun zaklantaarn een weg door het donker zoeken. Onder hen zie ik opvallend veel soldaten. Mijn tolk ratelt rustig verder en zonder zichtbare emotie zegt hij: “Toen de Russen op 24 februari 2022 ons land binnenvielen, werd deze plek de hel op aarde.”

Groot offer

Ik ken de verhalen. Een oudere dame vertelde mij erover. Op het moment dat ‘de hel’ losbrak woonde haar zoon in Hostomel. Hij had zich in een kelder verstopt om te schuilen voor het oorlogsgeweld. Maar toen na een aantal dagen het water en eten opraakte verliet hij de schuilkelder om op zoek te gaan naar voedsel. Het eten dat hij vond deelde hij met anderen, die zich ook verstopt hadden. Toen de Russen hem betrapten sloten ze hem op en martelden ze hem net zolang totdat hij aan zijn verwondingen stierf. Diep bedroefd liet zijn moeder me het filmpje zien van de ruimte waar ze haar zoon terugvonden. Het kostte hem zijn leven om dat van anderen te redden…

Jezus is het Licht in de wereld, toch?

En nu ik hier in diezelfde stad ben, voelt het koud. Alles om me heen is in duisternis gehuld. Misschien herken je dit ook in jouw eigen leven. Dat de omstandigheden het Licht dreigen te blokkeren waardoor alles zo donker lijkt. En ondanks dat je je best doet om je hier niet door te laten beïnvloeden, gebeurt het toch. Mijn tolk is christen en ik besluit hem hiernaar te vragen. Of hij bijvoorbeeld uitkijkt naar de komst van Jezus’ licht, zoals we dat vieren met kerst. Ik schrik als hij antwoord geeft: “Voor mij valt er niks meer te vieren: geen kerst, geen verjaardagen, helemaal niks.”

Hoe dan verder

In stilte verlaten we Hostomel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik verdrietig ben. Ik had met mijn vraag gehoopt op een sprankeltje hoop, een beetje van Jezus’ Licht in het donker, ofzo. In plaats daarvan voelt het als een koude douche. En toch. Misschien geeft dit ‘stilzwijgen’ of ‘in donker gehuld zijn’ wel meer antwoord op mijn vragen dan ik dacht. Want soms zijn er periodes in je leven en waar een ‘quick fix’ van Jezus’ Licht even niet op z’n plaats zijn. En is deze tijd juist bedoeld om stil te staan, en ruimte te geven voor dat wat gebroken is. Dus zit ik naast mijn tolk en houd mijn mond. In stilte bid ik voor hem en voor al die mensen voor wie kerst geen feestje is.