"De pastor nodigt een meisje uit om naar voren te komen. Ze  begint een lied te zingen. Het enige Engelstalige lied tijdens deze dienst. En hij komt keihard binnen..."

Deze gebeurtenis vond plaats voor de lock down in Nepal.

“Het is zaterdagochtend en ik zit in de kerk. De wiebelstoeltjes waar ik in een eerder blog al over schreef, zijn nog net zo wiebelig. Wanneer ik ontspannen achteruit leun, voel ik dat de stoel naar achteren helt. Opletten, want anders lig ik zo ondersteboven. Ok, comfortabel zitten, zit er even niet in. En dat tijdens een drie uur durende kerkdienst…

Avondmaal

Vandaag is het de eerste zaterdag van de Nepalese maand en dat betekent dat we avondmaal vieren in de kerk. Het grootste deel van de gemeente heeft deze ochtend gevast. Straks, na het vieren van het avondmaal eten we met elkaar een heerlijke maaltijd. Eten verbindt en zeker wanneer je met elkaar je eerste maaltijd in zes uur eet.

Ik sloeg door

Of ik nu wil of niet, avondmaal vieren geeft bij mij altijd een bepaalde spanning. Oude gedachtepatronen die me vertellen dat ik te weinig zondekennis heb om me Gods kind te kunnen noemen, beklemmen me. Toen we nog in Nederland woonden, stond ik altijd ver van tevoren stil bij de komende viering van het avondmaal. En begrijp me niet verkeerd, voorbereiding kan geen kwaad. Maar ik sloeg door. Ik was namelijk bang dat ik toch niet Gods kind bleek te zijn en bang voor de veroordeling die daarbij zou komen. In mijn voorbereiding was ik vaak weinig met God bezig maar heel druk met mijzelf. Door de jaren heen ben ik steeds meer losgekomen van sommige van deze leugens, maar toch geeft het vieren van avondmaal me nog altijd onnodig veel spanning.

Ik voel me shit

Zo ook vandaag. In de Nepalese kerk. Straks vieren we avondmaal, maar ik heb niet het gevoel dat de dienst me heeft geholpen in de voorbereiding. Ik begrijp immers maar enkele woorden van de gezongen liederen en uitgesproken gebeden. In het Engels wordt genoemd welk Bijbelgedeelte we gaan lezen. Fijn want dan kan ik het meelezen! Ik zie op de klok dat de dienst al bijna afgelopen moet zijn en weet daardoor dat het bijna zover is. Nog even en we vieren avondmaal. Ik voel me shit. Onwaardig om Jezus te ontmoeten, niet in staat te herdenken wat Hij voor mij heeft gedaan. Gedachten die meer over mij dan over Jezus lijken te gaan denderen door in mijn hoofd.

Structuur

Ik vraag me af of ik meer voorbereiding nodig heb voordat ik kan vieren. Okay, de formulieren of de structuur die ik in Nederland gewend was, krijg ik hier niet. Maar moet ik niet tenminste even een paar stevige worship liedjes zingen en samen met de gemeente mijn zonden belijden? Of even zelf in stilte bidden (ter info: de Nepalese kerk is enorm luid, in alles). Dit alles is er nu niet. En ook het aspect van gemeente zijn, voel ik vandaag even niet zo. Het lijkt alsof de taalbarrière me vandaag bizar veel onzekerheid geeft. Mijn gevoel van verbondenheid met de andere gemeenteleden is dan ook ver te zoeken.

Schattig

De pastor nodigt een meisje uit om naar voren te komen. Ze is een jaar of 8. Ze draagt een te schattig wit jurkje en haar donkere haren zijn in twee vlechten gevlochten. Onderaan bungelen twee rode strikjes. Haar vader staat ook op en samen stappen ze het kleine podium op. Vader pakt een gitaar en begint te spelen. Het meisje begint een lied te zingen. Het enige Engelstalige lied tijdens deze dienst. En hij komt binnen:

Lord, I come, I confess
Bowing here I find my rest
Without You I fall apart
You’re the One that guides my heart

 Lord, I need You, oh, I need You
Every hour I need You
My one defense, my righteousness
Oh God, how I need You

Where sin runs deep Your grace is more
Where grace is found is where You are
Where You are, Lord, I am free
Holiness is Christ in me

Lume, Woman, Church

"Ook als ik het niet voel, is Jezus aanwezig..."

Uitgedaagd

Vandaag is dit het. Vandaag is dit mijn voorbereiding op het vieren van het avondmaal. De bekende liedtekst raakt me diep en herstelt mijn focus. Niet naar mijzelf kijken en wat ik al dan niet kan of doe. Maar me richten op Jezus en erkennen wat Hij voor me deed en elke dag weer doet. Ik besef me opnieuw dat mijn oude patronen over het avondmaal niet per se verkeerd zijn, maar dat ze door mijn wonen in een andere cultuur wel uitgedaagd worden. Gelukkig hoef ik die uitdaging niet alleen aan te gaan. Want ook in kerkdiensten waar ik het even niet zo ‘voel’, is Jezus aanwezig en verwelkomt Hij mij. Hij spreekt tot me door een achtjarig Nepalees meisje en laat me weten dat ik op de juiste plek ben; aan Zijn tafel.

Heb jij wel eens zo’n moment in je leven ervaren waar je het even ‘niet voelde’? Dat je gevoel van tekortschieten overheerste? Hoe sprak God toen tot jou?

buitenland kerk lume wereldwijd