Zullen we de beertjes laten staan?

“Ik loop met mijn dochtertje de beertjesroute in onze wijk en zwaai naar een oudere dame achter het raam. Verrukt kijkt ze naar het blije snoetje van mijn dochter. Zij brengen elkaar een lichtpuntje. Even later fiets ik langs het bejaardenhuis in ons dorp en zie de bejaarde koppies achter het raam. Mijn hart huilt een beetje om hen en de eenzaamheid die ze ervaren. Ik vraag me af wat ik kan doen. Ben blij stoepkrijttekeningen voor de ramen te zien.

Codewoorden

Thuis lees ik in de krant over de toename van huiselijk geweld. Van telefoontjes in Italië die juist uitblijven omdat vrouwen geen moment alleen hebben om te bellen. Van codewoorden die in apotheken gesproken kunnen worden. Ik voel een zwaar gevoel in mijn buik als ik denk aan kinderen die misbruikt worden. Wat kan ik doen…?

Stilstaan

Door deze crisis ontstaat er veel moois. Een soort collectief bewustzijn dat we het met elkaar moeten doen. Waar we normaalgesproken denken dat de verzorgenden in het bejaardenhuis wel voor onze ouderen zorgen, voelen we nu dat dit voor hen extra zwaar is. Weet je normaalgesproken wel dat huiselijk geweld en misbruik veel voorkomen, nu vraag je je echt af wat je kunt doen. Waar we normaalgesproken langs de huizen lopen, staan we nu even stil om te zwaaien omdat er een beertje staat.

Waarom?

Waarom lukt het ons in ‘normale’ tijden niet om ons te realiseren dat voor elk huisje ook een kruisje staat? Dat het nooit zo is dat huisje boompje beestje in vrede met elkaar leven? Dat er altijd zorgen, onmin en liefdeloosheid bestaat?

Ik leef gewoon

Ik denk aan mijn eigen situatie en besef dat ik, hoewel ik normaalgesproken probeer oog te hebben voor mensen om me heen, toch vaak gewoon ‘leef’. Druk ben met werk. Ik herinner me nog uit mijn verloftijd dat ik veel socialer was en attenter was. Ik stuurde kaartjes, bracht eten. Nu staan we allemaal letterlijk stil en kijken we ook meer om ons heen. En voelen we dat we ons niet kunnen verschuilen achter de professionals die normaalgesproken naar kwetsbare doelgroepen om kijken.”

Ik wil mezelf en jou nu al de vraag stellen: hoe gaan we dit doen als deze crisis straks voorbij is? Zullen we dan proberen de beertjes te laten staan en door de ramen heen te kijken?