"Ik probeer mijn familie niet te overtuigen van Gods bestaan.. Ik voel niet (meer) de noodzaak om die gesprekjes aan te gaan..."

β€œIk werd een lange tijd geleden ontzettend geraakt door de gedachte dat mijn familie naar de hel zou gaan als zij niet zouden geloven. Omdat ik er zo diep naar verlang dat zij wel gaan geloven, bid ik nu al jarenlang voor mijn familieleden; dat ze tot geloof mogen komen en allemaal met God gaan wandelen. Ik blijf hopen en blijf bidden, want ik weet zeker dat het effect heeft. Dat geloof ik. En daarom bid ik, jaar in jaar uit.

Zichtbaar maken

Dat bidden van mij kent vele vormen. Thuis, wanneer ik mij richt op God, kan ik soms uitbarsten in gebed voor mijn familie. Daarvoor moet ik alleen zijn. Soms doe ik dit een aantal dagen niet, soms is het een heel kort gebed en soms is het een lang, smekend gebed aan God. Door mijn gebed wil ik de mensen bij God brengen, zo van: ‘kijk God, deze persoon heeft dit en dat nodig’. Het voelt alsof ik mijn familieleden zichtbaar maak voor Gods ogen. Ik vertel aan God wat ik belangrijk vind, dan luistert Hij wel. En eigenlijk weten zij helemaal niet dat ik voor hen bid en dat hoeft van mij ook helemaal niet.

Waarin merk ik verandering?

Af en toe kijk ik terug, en zie ik verandering! Bijvoorbeeld dat een van mijn gezinsleden zich een aantal jaar geleden liet dopen en nu actief is in de band van zijn kerk. Dat vind ik heel bijzonder. Mijn vader is door ziekte God gaan zoeken, als een blad aan de boom is hij omgedraaid. Mijn opa en oma hadden nooit zoveel met God en geloven, maar toen werden zij allebei na elkaar ongeneeslijk ziek. Na veel gebed ervoer ik vrede dat mijn oma naar de goede plek zou gaan. Mijn opa ervoer daarna zo’n rust en de nabijheid van God. Ik geloof dat God dit heeft gedaan.

Wat nou als jij geen verandering ziet?

Soms zie ik geen verandering. Dat herken je vast wel, moeilijk is dat soms hè?! Ook al blijf ik geloven dat God mij hoort, dat Hij er alles aan doet om de ander naar zich toe te trekken, soms is er geen verandering. Ik denk dan bij mijzelf: uiteindelijk ben ik niet verantwoordelijk; het is in Gods handen. Het is de vrije keus van de ander om God te volgen, of niet. Daar kunnen jij en ik uiteindelijk niets aan veranderen.

Wat wil ik jou meegeven?

> Houd vol! Ook al zie je geen resultaat of voel jij je machteloos. BlijfΒ Β  bidden. God hoort je gebed.

> Kijk af en toe eens terug naar hoe het eerst was. Vaak gaan veranderingen langzaam en zie je ze niet als je er middenin zit.

> In het verborgene mag je voor je familie bidden. Laat God zijn werk doen, jij hoeft ze niet te bekeren, dat kan alleen God doen.

> Vertrouw op God. Hij heeft alles in Zijn hand, ook al jouw familieleden.

> Heb geduld en laat los. Het is niet op jouw tijd en manier, maar op Gods tijd en manier. Laat hen maar het proces doorgaan.

Alleen maar liefhebben

Hoe ga ik met mijn familieleden om? Ik probeer mijn familie niet te overtuigen van Gods bestaan of iets dergelijks.. Ik voel niet (meer) de noodzaak om gesprekjes aan te gaan. Vroeger dacht ik: ‘ik mΓ³et met ze praten over God’, maar inmiddels weet ik dat er meer manieren zijn om licht uit te stralen. Ik probeer van ze te houden. Verder niet. Liefhebben en bidden is voor mij genoeg.”

Hoe ga jij om met familieleden die niet (meer) geloven? Wat is jouw do en don’t? Deel ze hier ter inspiratie en bemoediging van elkaar!