Zien of gezien worden?

“Dit voorjaar waren we twintig jaar getrouwd. En dat wij nu nog steeds bij elkaar zijn, is allesbehalve vanzelfsprekend. Ik had een rugzak, gevuld door een traumatisch verleden, en maar weinig mensen snapten waarom Richard voor mij koos, zeker nadat hij zelf jaren overspannen was geweest. Een handjevol mensen geloofde er, net als wij, wel in en zagen wat God in ons zag. Dat we samen sterker zouden zijn en in Zijn koninkrijk zouden dienen. Samen en ieder op zijn of haar manier.

Rugzakken 

Met onze beide rugzakken wisten we dat goede communicatie heel belangrijk zou worden in ons huwelijk. Voor ons ja-woord gingen we een aantal keer in gesprek bij de hulpverlener waar ikzelf al gesprekken had. Hij hielp ons om juist voor het begin van ons huwelijk goed te communiceren. Te zien wie de ander echt is en wat hij of zij nodig heeft. Waar ik soms nog via een brief communiceerde, omdat ik het lastig vond mijn worstelingen te delen, groeiden we in het voeren van open gesprekken, samen bidden, samen huilen maar zeker ook samen lachen. De hulpverlener, die bij mij bindingsangst door verschillende trauma’s herkende, wist 100% zeker dat God ons voor elkaar bestemd had.

‘Help, ik kan niet meer terug’

Onze hulpverlener had het goed gezien. Ik had inderdaad bindingsangst. Op de dag dat ik mijn bruidsjurk ophaalde, vloog het me aan: ‘Help, nu kan ik eigenlijk niet meer terug’. En ook op de dag zelf, vlak voor het ja-woord, dacht ik, ‘Oh nee, als ik nu ja zeg dan is het voor altijd’. Diep van binnen wist ik dat het de angst was die sprak, want ik wist dat ik stapelgek was op de man die naast mij stond. En natuurlijk zei ik ja! Het werd een prachtige dag: God was erbij♡ Maar de dag erna was de angst er weer; ik huilde bijna letterlijk de ogen uit mijn hoofd. “Richard, nu kan ik nooit meer terug, ik ben getrouwd voor het leven.” In plaats van dat hij schrok of boos werd, troostte hij mij. Hij herkende de bindingsangst en keek verder dan mijn tranen. We brachten het op dat moment samen bij God en vanaf die dag was er nooit meer de twijfel die er tot toen was geweest. Hoe bijzonder. En wat een bijzondere man!

Voorbeeld

In de jaren die volgden was alles meer dan goed. We genoten van ons huwelijk en vierden ons 12,5 jarig jubileum met vele mooie mensen. Met die mooie momenten, was er ook de traumaverwerking die doorging en kwamen er veel hobbels voorbij. Momenten waarop we diep verdriet hadden, maar waarin we ook een voorbeeld mochten zijn voor anderen en zo duidelijk wisten en ervaarde: God is met ons en in ons huwelijk. Een drievoudig snoer, nauw verbonden. We waren echt, echt, echt gelukkig met elkaar.

Onverwacht

Maar in 2018 kwam de omslag. Zeer onverwacht. Onze levens veranderden, waardoor ook onze relatie veranderde. Gebeurtenissen en keuzes stelden ons huwelijk en onze liefde op de proef. Soms leek uit elkaar gaan de enige optie. Communicatie, elkaar en God echt blijven zien was cruciaal in deze tijd. Hij bracht ons immers met een reden samen? Onze belofte aan God en de liefde voor elkaar was voor beiden de motivatie om door te gaan. De reden om voor elkaar te blijven strijden en te zoeken en onderzoeken wat er mis was gegaan en naar wat er anders kon in ons huwelijk. De reden om elkaars verschillen te accepteren en niet langer te zien als obstakel maar als aanvulling. We streden in liefde samen, maar ook individueel in gebed. In alle openheid groeiden we weer steeds meer naar elkaar toe. De corona-periode die kort daarna volgde bleek een zegen. De rust, de extra tijd met het gezin, tijd met en voor elkaar… Het bracht ons zoveel moois en weer echte vrede in Hem en in elkaar. Waar mijn hart uitgaat naar de huwelijken die in deze periode juist stukliepen, ben ik God zo ongelooflijk dankbaar dat wij het hebben gered.

Zet die beslagen bril af

Is alles nu rozengeur en maneschijn? Nee, zeker niet. We blijven mensen met eigenaardigheden en beperkingen. En soms slaan we de plank volledig mis. Maar door dat alles heen weten we dat we 100% van elkaar houden, wat we aan elkaar hebben en dat, als het even minder gaat, we willen communiceren en we onze kracht en steun bij God zoeken. Als ik nu zo terugkijk, waren er veel momenten dat we elkaar niet echt zagen. Misschien herken je dat wel. Durf je dan ook naar jezelf en je eigen rol te kijken? Durf je in oprechtheid je eventuele met mist-beslagen bril af te zetten en jezelf onder de loep te nemen; ‘Wie ben ik als persoon, als vrouw naar mijn man toe?’ Durf je echt te kijken naar wat de wensen en behoeften van jouw man zijn en durf je jouw eigen behoeften en wensen te delen in jouw huwelijk?

Niet alleen in deze eenzame strijd

Zit jij middenin een strijd om jouw huwelijk? Of is jouw huwelijksverhaal anders afgelopen dan de onze? Dan wil ik je bemoedigen. Weet dat je niet alleen staat in deze vaak eenzame strijd. God ziet je altijd ♡. Blijf je blik op Hem richten. Je bent in de schuilplaats van de Allerhoogste: “Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw!” (Psalm 91:1-2).