Hoe Jochebed in Azië wordt bepaald bij onze godsdienstvrijheid

“He was a Martyr and paid with His blood. Because of that I’m willing to lay down my life and bleed for Him. All for the cross.” Toen ik als artiestenmanager een tour in Zuid-Azië mocht organiseren en begeleiden, kwam ik in gesprek met een pastor die deze indrukwekkende woorden uitsprak.

Christenen in de minderheid 

Deze zin raakte mij zo intens. Deze pastor werkt onder niet-christenen, in een staat waar een anti-bekeringswet van kracht is, waar christenen in de minderheid zijn. Waar openbaar spreken over Jezus je het leven kan kosten. Hij vertelde mij dat hij meerdere keren aangevallen is, dat de grond die hij gekocht had afgenomen is en dat hij weet dat het hem alles kan kosten. En toch gaat hij door met preken!

En dit verhaal is niet uniek. Ik sprak in Azië meerdere pastors waarvoor dit de dagelijkse realiteit is. Die met gevaar voor eigen leven volharden. Die er regelmatig bewust voor moeten kiezen hun vrouw en kinderen thuis te laten, voor hun eigen veiligheid. Ik heb littekens gezien, afkomstig van lichamelijk geweld.

‘Verboden te preken’

En ik heb ook zelf een glimpje opgevangen van deze realiteit. Op de dag van aankomst bij een van de tourlocaties, moesten wij naar het politiebureau. Als westerlingen moesten we speciaal toestemming hebben om openbaar een podium te krijgen. Dit kregen we voor het maken van muziek, maar het werd ons uitdrukkelijk verboden om te preken. De autoriteiten zouden zelf aanwezig zijn om dit in de gaten te houden. En wanneer we ons hier niet aan hielden, zouden we gerapporteerd worden. Het deed mij beseffen hoe dankbaar wij in Nederland mogen zijn voor onze godsdienstvrijheid. Hoe vanzelfsprekend dit voor mij is geworden, maar hoe anders de realiteit is in andere delen van de wereld, waar geen godsdienstvrijheid is.

‘I will rise with Him’

Wanneer de pastor mij vertelt over zijn liefde voor Jezus en Jezus’ liefde voor de mensen hier, straalt hij. Hij is niet bang, want: “He’s risen from the death, and I will rise with Him when I die.” Deze opmerking schuurt, zijn passie is benijdenswaardig. Een blog als dit vind ik al lastig om te schrijven, maar het kost me niets. Deze man is bereid alles op te geven. Zou ik dit volhouden als ik in zijn schoenen stond?

Bid je mee? 

Hij beëindigt ons gesprek met de woorden “Please pray for me and my family. Please pray for our country”. Bidden jullie mee voor hem, voor alle moedige christenen die vervolgd worden, geen godsdienstvrijheid hebben en dus niet in vrijheid hun geloof mogen belijden? Het is zo ontzettend nodig!