"Liever ben ik die onafhankelijke, sterke en perfecte vrouw die alle balletjes zelf wel in de lucht houdt..."

‘Vergeet niet: rampen en crises halen het beste in mensen naar boven,’ kopte de Correspondent in het weekend dat het coronavirus Nederland in z’n greep kreeg. En op een paar cynische berichten na, over ruzies om toiletrollen, viel mij ook op hoe behulpzaam Nederlanders naar elkaar waren.

Leren

Spontaan ontstonden er allerlei initiatieven op social media en mijn buurt-whatsappgroep en die van de kerk stroomden ook vol met berichten vol hulp. Een vrouw uit Wuhan, China, schreef: ‘We hebben geleerd om hulp te accepteren van anderen. Door deze quarantaine hebben we elkaar gesteund op een manier die ik in de negen jaar dat ik hier woon, niet heb meegemaakt.’

Hoe doe je dat?

Deze vrouw zegt iets heel treffends, confronterend ook. Ze zegt: ‘We hebben geleerd hulp te accepteren.’ Daarmee zegt ze eigenlijk dat zij, en haar omgeving, niet wisten hoe je dat doet; hulp accepteren. Omdat het simpelweg niet gebeurde? Of omdat ze zichzelf hadden afgeleerd hulp aan te nemen van anderen?

Sterk en perfect

Ik herken mezelf vooral in dat laatste… Hulp geven? Yes! Maar hulp vragen of ontvangen? “Nee joh, ik red me wel.” Herken je dat? Als ik eerlijk naar mezelf kijk, weet ik wel waarom ik hulp vragen en accepteren zo lastig vind: liever ben ik die onafhankelijke, sterke en perfecte vrouw die alle balletjes zelf wel in de lucht houdt. Ik red me wel! Voor mijn geluk / gezondheid / carrière of … vul zelf maar in, wil ik niet afhankelijk zijn van anderen.

Keihard bewijs

Maar het leven leerde me in een paar pittige lessen, dat het zo niet werkt. Ons leven is niet maakbaar. Dingen kunnen je overkomen… De corona-crisis is daar ook het keiharde bewijs van. Juist op moeilijke momenten, kunnen we niet zonder elkaar; we hebben elkaar, elkaars hulp, hard nodig.

hulp, lume, vrouw

"Door hun hulp heen, voelde ik Gods liefdevolle zorg voor mij..."

Afhankelijk

Ik kan het weten, ik zat ooit zelf in die afhankelijke positie. Toen anderhalf jaar geleden ons huis tot de grond toe afbrandde, hadden we niets meer dan de pyjama die we die nacht aanhadden en een paar spulletjes die we later terug vonden. Wat voelde ik me klein en kwetsbaar. Volledig afhankelijk van anderen. Vreselijk! Maar Godzijdank waren die anderen er! En boden zij hulp; van een zak met ondergoed, tot een warme maaltijd en speelgoed voor mijn zoontje. Wat een lichtpuntjes! Door hun hulp heen, voelde ik Gods liefdevolle zorg voor mij en mijn gezin: “Hagar, je hoeft het niet alleen te doen, Ik ben er.”

Extra lading

Deze gebeurtenis leerde mij opnieuw: het is okay van anderen afhankelijk te zijn. Het is okay hulp te vragen en te aanvaarden. Ook daarin is God reddend aanwezig. En nu, onderweg naar Goede Vrijdag en Pasen, en met alle onrust die het coronavirus met zich meebrengt, krijgt dat besef een extra lading. Ik realiseer me des te meer hoeveel hulp ik, wij, nodig hebben. We kunnen onszelf niet redden: Hij is de Enige die dat kan. In Handelingen 4 vers 12 staat dat zo mooi:

’Door niemand anders kunnen wij worden gered, want Zijn naam is de enige op aarde die de mens redding biedt.’

We hebben Jezus’ hulp nodig. Elke dag opnieuw. En dat is okay. Punt.

Vandaag

In jouw hulp aan anderen, kun je iets van Jezus’ licht en liefde voor de wereld laten zien. En in deze corona-crisistijd kunnen veel mensen dat goed gebruiken. Schrijf vandaag een kaartje aan een oudere of kwetsbaar iemand bij jou in de straat. Bied aan dat ze je altijd mogen bellen voor een luisterend oor of praktische hulp.

Deze bijdrage verscheen eerder bij de podcast 40dagenhierennu.nl waarvoor Lume zes bijdrages verzorgt. Terugluisteren of alsnog instappen? Meld je aan via www.40dagenhierennu.nl of beluister de podcast op Spotify.

corona featured hulp