Waarom Eline niet meer durft te kijken en hoe dat knaagt

“Durf jij te kijken? Raketten in Oekraïne, droogte in Kenia, honger in Ethiopië, doden in Syrië en Turkije…. Ik durf niet altijd meer te kijken. Ik durf de nieuwsberichten niet meer aan te klikken, bang voor wat ik te zien krijg, vanuit mijn comfortabele stoel met mijn dagelijkse cappuccino erbij. Ik scroll door, bang voor mijn eigen emoties, bang om geraakt te worden. Mijn comfort en veilige bubbel zijn mij meer waard dan het meeleven met anderen, zo ver weg.

Durft Hij te kijken

Durft God te kijken? Naar mij? Naar mijn houding, mijn wegkijken, hoe ik op mezelf gericht ben, op de veiligheid en het comfort van mij en mijn gezin? Durft Hij te kijken wanneer Zijn scherpe woorden op mij afketsen, wanneer ik het vertik om in actie te komen? ‘Er is jou, mens, gezegd wat goed is, je weet wat de Heer van je wil: niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God.’ (Micha 6:8)

Zwakte en wegkijken

God klikt wél als Hij mij tegenkomt in zijn feed. Wat mij bezighoudt raakt Hem. Mijn leed – in de categorie ‘totaal niet urgent’ – mijn zorgen, mijn gepieker. En Hij ziet ook mijn angst, om teveel betrokken te raken bij het leed dat de wereld teistert. Hij ziet mijn zwakte, mijn wegkijken, mijn zelfbescherming, en Hij trekt het Zich aan.

Hij ziet ze allemaal

Als God Zich al om mij bekommert, hoeveel meer zal Hij zich dan niet bekommeren om die miljoenen mensen die écht lijden? Om mensen die hun complete familie onder het puin moesten achterlaten, om babies die bijna sterven omdat hun moeder nauwelijks meer moedermelk aanmaakt, om kinderen die naar Rusland zijn geëxporteerd omdat hun ouders niet meer leven? En dichterbij huis: om tieners die depressief zijn maar niet geholpen worden, en om mensen die hun energierekening niet kunnen betalen? Hij ziet ze allemaal.

Wat in mijn macht ligt

Dat betekent niet dat ik de wereldproblematiek dan maar lekker aan me voorbij mag laten gaan. God wíl dat ik geraakt word, en dat ik me het lot van mijn medemens aantrek. Maar het is diezelfde God, die mij de ruimte geeft om me te laten doen wat tot mijn mogelijkheden behoort, op de manier zoals Hij mij heeft gemaakt. Bidden, erover praten met mijn kinderen, geld overmaken. In de kerk een actie voor de Voedselbank organiseren of kleding inzamelen voor vluchtelingen.

Een beetje licht

Ik ben niet zo’n held die direct opstaat en het eerste het beste vliegtuig naar Lesbos pakt om daar hulp te bieden. Sterker nog, ik ben juist een antiheld, die de heftige nieuwsberichten over oorlogen en natuurrampen niet durft aan te klikken en te lezen. Maar ook mijn kleine, eenvoudige bijdrage verspreidt een beetje licht. Ik probeer trouw te zijn en nederig de weg van mijn God te gaan. En ondertussen bid ik.

Heer,
Ook al kijk ik vaak weg,
laat dat kleine beetje wat ik wél doe,
gezegend zijn.
Leer me
langzaam maar zeker
te durven kijken
naar wat er speelt in de wereld.
Maak me duidelijk
wat Uw plan is
voor mij
in Uw Koninkrijk.
Maak mijn hart onrustig
zodat ik licht kan verspreiden
op de manier
die U voor mij heeft bedacht.

Beluister hier het lied “Maak ons hart onrustig God” van Schrijvers voor gerechtigheid.