Als je moederschoot leeg blijft

Wanneer het niet lukt om kinderen te krijgen, wanneer je kinderwens onvervuld blijft, of wanneer je kindje het leven verliest voordat hij of zij geboren mag worden, dan is het soms zo moeilijk om staande te blijven. Om je heen lijkt het bij iedereen ‘vanzelf’ te gaan en jij zit achter je voordeur met een bak verdriet waar maar weinig mensen vanaf weten.

Slechte film

De jaren dat ik in deze situatie zat, zijn nooit uit mijn geheugen weggegaan. De reis begint bij onze bruiloft, die er nooit echt geweest is. Vlak voor mijn bruiloft overleed mijn moeder. Terwijl mijn zus en vader de begrafenis regelden, belden mijn verloofde en ik gasten voor de bruiloft af. Het was onwerkelijk, alsof ik in een hele slechte film terecht was gekomen. Het rouwproces was vreemd. Waar moest ik over rouwen? Het verlies van mijn moeder, het verlies van de mooiste dag van mijn leven,……waar moest ik beginnen?

Vol verwachting

Een jaar later vierden we alsnog de bruiloft. Na enkele jaren van rouw vonden we weer kracht om op te staan. Het verlangen naar kinderen won het van het verdriet. Ik stopte vol verwachting met de pil. Ik was gezond, dus een zwangerschap zou vast niet lang op zich lagen wachten.

Teleurgesteld 

Vriendinnen om mij heen waren binnen no time zwanger. Hoe leuk voor hen. Ondertussen kwam mijn cyclus niet op gang. Geen menstruatie, helemaal niets. Mijn lijf liet me in de steek. Wat was ik boos en teleurgesteld. Na een half jaar begonnen we te dokteren. Ons leven bestond uit onderzoeken, hormoontherapieën, regelmatig vrijen, hopen en iedere keer weer de teleurstelling verwerken. Weer een half jaar later zaten we op de route van kunstmatig insemineren…ik was toen 27.

Niet tegen elke prijs

Mijn man en ik hadden van tevoren af gesproken dat we geen kunstmatige ingrepen wilden. Daarom besloten we met het traject te stoppen. De gynaecoloog snapte er helemaal niets van. ‘Jullie willen toch kinderen?’ Jazeker, maar niet tegen elke prijs. We besloten afstand te nemen van het ziekenhuis. Ondertussen bleven we bidden en hopen.

Rouwen

Ongeveer een half jaar later gebeurde het wonder dan toch. Ik raakte zwanger, terwijl ik al die tijd niet ongesteld was geweest. We bestempelden dit als een wonder van God en waren vol vreugde. De vreugde duurde echter niet lang. In de 23^e week van de zwangerschap kwam onze zoon levenloos ter wereld. We kwamen terecht in de wereld van onderzoeken, DNA en allerlei medische wetenschappers. Opnieuw moesten we rouwen. Opnieuw viel een droom in duigen. Hoe sta je dan weer op om door te gaan? Bij de rouw was nu een nieuwe dimensie bijgekomen. Een geboorte maakt je moeder en vader.  Na 23 weken is je kind net zoveel je kind als na 6, 10 of 40 weken zwangerschap. We gingen door een achtbaan van rauwe emoties.

Dichterbij dan ooit

Toch was God in deze periode dichterbij dan ooit.  Aanbidding is voor mij de sleutel geweest naar herstel. Rouwen kost tijd, maar doordat ik dit proces samen met God deed, was het geen verloren tijd. Hij kon zijn werk van herstel in mij doen. Uiteindelijk veranderde Hij mijn rouw in een lofgewaad.

Dienstbaar zijn

Fast forward naar het heden. We zijn gezegend met twee prachtige kinderen. Middenin het drukke gezinsleven, besef ik regelmatig hoe groot God is. De vrouwen die door dit soort processen heengaan hebben een speciale plek in mijn hart gekregen. Juist omdat ik weet hoe rauw de rouw kan zijn en hoe God daar dwars doorheen wil werken. Licht zijn betekent voor mij dienstbaar zijn voor vrouwen die hun moederwens in duigen zien vallen.

Roos in de woestijn

Jesaja 35-1 is voor mij een lijfspreuk geworden De woestijn en het dorre land zullen blij zijn. De steppe zal juichen en zal bloeien als een roos.  De steppe zal vol bloemen staan en zal juichen en jubelen. (basisbijbel)

Daarom heb ik Roos in de Woestijn opgericht: een ontmoetingsplek voor hen die (h)erkenning en bemoediging zoeken, gefundeerd in de waarheid dat God altijd goed is. Vooralsnog is het een digitale ontmoetingsplek. Het is mijn droom en verlangen dat dit mag groeien naar fysieke ontmoetingen. Het beeld van een oase in de woestijn staat mij scherp voor ogen.

Voel je je aangesproken door Evie haar getuigenis? Of ken je iemand voor wie haar verhaal herkenbaar en actueel is? Via de besloten facebookgroep Roos in de Woestijn kom je in contact met Evie en andere vrouwen.