"Want hallo… als Jezus mij een knuffel aanbiedt, dan aarzel ik toch ook niet?"

Knuffelen. Ik ben er niet zo’n ster in. En dan heb ik het nu niet over de knuffels tussen man en vrouw. Dat zit wat mij betreft op een ander level. Ik wil het nu even hebben over knuffels in het algemeen. Als een uiting van liefde of genegenheid, maar los van enige seksuele aantrekkingskracht of bijbedoeling.  

Het blijft wat oncomfortabel

Elke week krijg ik van één van mijn teammaatjes bij de Alphacursus een hele dikke knuffel. Laat ik haar Jet noemen. Ik ben niet de enige. Het is echt Jets liefdestaal en ze begroet ons allemaal met een liefdevolle hug. Soms krijg ik er aan het eind van de avond nog één. Ze fluistert vaak ook nog een gebed of bemoediging in m’n oor. Meer liefde kun je eigenlijk niet ontvangen…  

Ik vind Jet een schat en onderga haar knuffel meestal zonder protest. Ik verdwijn altijd een beetje in haar omhelzing. Ze is warm, zacht en een stukje breder dan ik. Inmiddels ben ik aan haar knuffels gewend, maar het blijft wat oncomfortabel aanvoelen. Het gaat Jet zo makkelijk af en het blijft voor mij toch lastig om me er helemaal aan over te geven. Wat zou dat precies zijn?  

Logische knuffel 

Ik denk dat het vooral in het ‘ontvangen’ zit. Als ik zelf de behoefte voel om iemand een knuffel te geven, kan ik dat wel. En ook oprecht. Voor mijn schrijfwerk mag ik regelmatig vrouwen interviewen over hun leven. Het is altijd bijzonder dat ze zich zo snel vertrouwd genoeg voelen om lief en leed met me te delenIk stuur het gesprek, stel de vragen en deel soms wat uit mijn eigen leven. Bijna altijd schept het een band en heb ik het idee de vrouw al veel langer te kennen dan de paar uur dat ik bij haar ben. Een afscheidsknuffel voelt dan ook heel vaak als ‘logisch’. Het is een soort bezegeling van de intimiteit die we in het gesprek mochten ervaren. Dit soort knuffels geef ik gemakkelijk weg.

Laatst ontving ik een knuffel die echt indruk maakte. En wat dat nou was? Dat begreep ik pas een paar dagen later…

Uit-het-hart-knuffel

Ik was een weekend weg met een reisgezelschap waarvan ik het overgrote deel niet kende. Het was een georganiseerde ‘trailrun-trip’. Een sportief weekend, waarin het trailrunnen (hardlopen over onverharde paden door de natuur) centraal stond. Het schept een band om met onbekenden een gezamenlijke hobby uit te oefenen. Na het weekend kon ik de groep eigenlijk in drieën verdelen: allereerst de mensen die ik niet had gesproken. Van hen nam ik afscheid met een armzwaai of een handdruk. Dan de mensen waarmee ik een paar kilometertjes had opgelopen of een leuk gesprekje had gevoerd bij het kampvuur. Zij kregen een hand en drie zoenen. En tenslotte een paar oude bekenden met wie de band is aangehaald. Zij kregen natuurlijk een knuffel bij het gedag zeggen. Niet gek toch? 

hug, women, Lume

"Kaatje is echt in staat om iets van haarzelf weg te geven, zonder het terug te verwachten. "

Zo’n overduidelijk hartelijke, warme knuffel

Totdat ik afscheid nam van een hele lieve lady uit de tweede categorie. Laat ik haar Kaatje noemen. Ik groette haar hartelijk met drie liefdevolle zoenen, toen ze me vervolgens zo’n overduidelijk hartelijke, warme, zachte knuffel gaf… het benam me de adem. Zó lief! Ik voelde me echt gezien, geliefd en gewaardeerd. Wauw! 

Ik zag dat ze veel anderen ook op die manier benaderde, wat het gevoel voor mijzelf overigens niet minder speciaal maakteKaatje is echt in staat om iets van haarzelf weg te geven, zonder het terug te verwachten.   

‘Echte’ knuffels

Een paar dagen later – op Valentijnsdag! – las ik een mooi bericht van haar op social mediaZe schrijft dat ze haar eerste echte hartverwarmende knuffel (pas) op haar twintigste kreeg van iemand die haar dierbaar is. Ze schrijft: “Deze uiting van liefde heeft zoveel voor me gedaan. Van hart tot hart. Een knuffel die aangaf “ik ben zo blij om jou te zien”! Echt, authentiek, letterlijk hartverwarmend. Sinds die tijd geef ik alleen ”echte” hartverwarmende knuffels aan mensen. Een knuffel geeft zoveel. Verbinding, liefde, eenheid. Daarvoor zijn we toch hier op aarde…om liefde te geven en te ontvangen!!!” 

Wauw, precies dát heb ik mogen ervaren in Kaatjes omhelzing. Wat geweldig dat ze door zelf te ontvangen, dit ook heel bewust is gaan doorgeven. En ze slaat de spijker op z’n kop: we zijn hier op aarde om liefde te geven en te ontvangen. 

Knuffel van God 

Ik geloof dat God dit vermogen om lief te hebben in mensen legt. Uit onszelf zijn we hier namelijk niet zo goed in. We zijn ten diepste vooral en alleen op onszelf gericht. Wie echt oprecht liefde kan uitdelen, heeft dit aan God te danken. Misschien zelfs zonder het zelf te weten… We zijn allemaal naar Zijn beeld geschapen – niet alleen de gelovigen, dat zou gek zijn! – en dáárom zijn we in staat om liefde te kunnen geven. En ineens herken ik Jezus in mensen zoals Kaatje… 

Misschien toch…?!

Wow, dat verandert de zaak. Want als ik God zelf zie in Jet én in Kaatje, dan ga ik hun knuffels ook maar eens zonder schroom ontvangen.  Want hallo… als Jezus mij een knuffel aanbiedt, dan aarzel ik toch ook niet? 

En als ik dit goed onder de knie heb, ga ik een niveautje hoger proberen, net als Kaatje. Dan ga ik ook wat vaker échte knuffels uitdelen, want daar zit Liefde in. Tjonge, misschien word ik dan toch nog eens een knuffelmens! Dat zou toch hemels zijn? 

Ben jij een knuffelmens? Zou je het willen zijn?