"Langzaam komt het relativeringsproces op gang in mijn hoofd. Ik heb mezelf gedwongen naar schrijnende verhalen te luisteren en te kijken... Maar is dat wel zo? Dwing ik mezelf? Of probeert God me iets te vertellen..."

β€œIk probeer mezelf op de been te houden met bevestigende verhalen van andere vrouwen, andere moeders. Om bij de Γ©chte verhalen uit te komen moet ik soms wel even goed zoeken en doorvragen. Want het lijkt vaak alsof iedereen graag mooi weer speelt. Niet alleen op Instagram, maar ook in real life gesprekken.

Modderpoeltje

Soms moet ik eerst vertellen over mijn eigen modderpoeltje waarin ik rondspartel, voordat de ander op de proppen komt met haar ellende. Dan hoor ik over een puberdochter die de dagen in bed doorbrengt met een depressie, of over een moeder door haar werkgever wordt verplicht alle gemiste uren in te halen, ondanks drie kleine kinderen om voor te zorgen. Of ik luister naar mijn buurvrouw die vertelt dat ze zo overspannen is, terwijl ze zeven dagen per week haar kleuterzoon moet vermaken.

Huilend

Mijn gedachten gaan ook uit naar de grote gezinnen bij die met z’n allen met twee laptops moeten doen, gezinnen die klein wonen en daardoor al maandenlang op elkaars lip leven, of juist mijn oma van 97 die geen bezoek kan ontvangen en zich eenzaam voelt. En wat te denken van al die mensen die alle zeilen bij moeten zetten om hun bedrijf draaiende te houden, of al die studenten die hun eerste jaar in een vreemde studentenstad doorbrengen en nog geen kans hebben gekregen om vrienden te maken. Of, erger nog, de ondernemer wiens winkel is geplunderd bij de avondklokrellen en die nu huilend de puinhopen staat te bekijken.

Kudde schapen

Als klap op de vuurpijl kijk ik ’s avonds met mijn kinderen naar het Jeugdjournaal en zie ik kinderen in India, die eerst 12 kilometer moeten lopen voor een goede wifi-spot om wat schoolwerk te kunnen maken, terwijl ze ondertussen de kudde schapen van hun vader aan het hoeden zijn. Ze zijn al bijna een jaar niet naar school geweest. β€˜Een verloren generatie’ worden zij ook wel genoemd.

Ik dwing mezelf

Langzaam komt het relativeringsproces op gang in mijn hoofd. Ik heb mezelf gedwongen naar schrijnende verhalen te luisteren en te kijken, en nu dwing ik mezelf ook mijn eigen situatie te relativeren. Maar is dat wel zo? Dwing ik mezelf? Of probeert God me iets te vertellen?

lockdown, india. lume, geel

β€œZe worden ook wel de verloren generatie genoemd..."

β€˜Uw hemelse Vader weet wel wat u nodig hebt’ zegt Mattheus in de Bijbel. Ik hoef me geen zorgen te maken om het gebrek aan tijd of ruimte voor mezelf. Kennelijk kan ik best een tijdje zonder. Hij geeft mij een baan met een vast inkomen dat niet is weggevallen door de coronacrisis. Hij geeft me een huis dat groot genoeg is om iedereen van een eigen werkplek te voorzien. Hij geeft me zeeΓ«n van tijd om aan mijn kinderen te geven, als ze thuis een juf nodig hebben. Hij geeft me zelfs de ruimte om naar anderen te luisteren en hen een hart onder de riem te steken, als ze overspannen zijn, of een zwaar beroep hebben, als hun bedrijf failliet dreigt te gaan, of als ze thuis kleuters en peuters hebben rondlopen terwijl ze hun werk proberen te doen. Ik tel mijn zegeningen.

Telkens opnieuw

En het mooie is: dat besef komt niet nu opeens. Nee, dat komt telkens opnieuw als ik zwelg in zelfmedelijden. Keer op keer laat God me zien hoe goed ik het heb. Hij geeft me het vermogen om mijn eigen situatie te relativeren als ik vind dat ik het zwaar heb. Hoe gaaf is dat?! Hij maakt mijn leven licht.

Naar boven

Als de kinderen even een half uurtje buiten spelen en het rustig is in huis, zet ik dit lied op vol volume:

β€˜Dus richten wij onze harten naar boven
Vertrouwen wij op de God die wij loven
Niemand die ons uit Uw handen kan roven
Een machtige Rots, onze Schuilplaats is God!’

En jij? Lukt(e) het jou om (Gods) licht te zien tijdens deze lockdown?

corona licht lichtleven lockdown vertrouwen