Soms is luisteren genoeg…

”Ik zat in de woonkamer te werken toen mijn zoon Tomas (14) en zijn vriend Bastiaan binnen stuiterden. Toen ze stonden te vissen had een zeer vriendelijke dame hen visspullen aangeboden. Omdat ze het ietwat vreemd vond om de jongens zomaar bij haar thuis uit te nodigen, had ze een briefje met haar adres en telefoonnummer gegeven om het geheel te checken”.

Visspullen

Een klein belletje was snel gepleegd en opgetogen liepen de jongens naar haar huis. Door de telefoon vertelde ze me dat haar man net was opgenomen in verband met Alzheimer en dat hij de visspullen, die al jaren niet gebruikt waren, nooit meer nodig zou hebben. Ik beloofde haar binnenkort een bezoekje te brengen met een bloemetje als bedankje.

Belofte

De jongens waren gelukkig met de spullen, een en ander kon gebruikt worden, de rest op Marktplaats verhandeld. En ik zou mijn belofte nakomen… weken gingen voorbij, druk met vakantie, volslagen niets doen vanwege de warmte (een bloemetje geven had geen nut, zo beredeneerde ik, vééls te warm) en vervolgens weer opstarten met de gewone werkzaamheden. Maar gisteren besloot ik dat ik mijn belofte moest inlossen. Met een bloemetje en briefje onder mijn arm, wandelde ik naar haar huis.

Wantrouwend

Even keek ze wantrouwend toen ze de deur opendeed, maar toen ik uitlegde wie ik was, mocht ik binnenkomen om iets te drinken. Ze was mijn belofte allang vergeten, maar vond het leuk dat ik langskwam. Ze begon te praten en vertelde aan één stuk, gedurende anderhalf uur, over haar leven, huwelijken, jeugd, struggels en zorgen. Af en toe vloekte ze knetterend, een vleugje bitterheid klonk in haar verhalen over haar man en moeder. Ze vertelde met een schorre stem en onmiskenbaar rokerskuchje, maar vol humor. Wat een bijzondere vrouw, zo ongelofelijk vriendelijk en proberend om het goede te doen voor haar medemens.

Anderhalf uur bidden

Het is te privé om details te vertellen, maar het was een gesprek van hart tot hart, waarbij af en toe een vraag van mijn kant genoeg was om een stilte te laten vallen waarin ze echt nadacht. Ik heb anderhalf uur zitten bidden of ik iets zou zeggen over mijn liefdevolle God, maar ik had niet de vrijmoedigheid.

Zo moe

Bij het afscheid heb ik haar op het hart gedrukt om eens langs te komen, mijn telefoonnummer bij haar achterlatend. En ja hoor, zoals mij zo vaak overkomt in zo’n situatie, toen ik terugliep ervoer ik al snel de aanklacht dat ik wel wat beter en meer had kunnen getuigen en vertellen…Ik word zo moe van die aanklachten altijd maar weer!

Luisteren

Maar ook nu werp ik het verre van mij. Ik weet dat I Talk – vertellen over God – mijn geloofsdeeltaal is. Maar ik weet ook dat het soms beter is om te luisteren en aanvaarding en liefde te tonen. En belangrijker nog: ik weet dat God verder gaat waar ik gebleven ben. Ik bid voor deze vriendelijke, verwonde vrouw, dat ik met haar verder in contact zal komen en dat op die manier ruimte zal ontstaan om, als zíj vragen aan míj stelt, ik haar kan vertellen over liefde, aanvaarding en vergeving.

Geniet

Laat je niet ontmoedigen door onterechte aanklachten, maar geniet van zo’n mooi moment en zo’n kostbaar proces, bid en weet dat God nooit loslaat en verder gaat waar wij loslaten!

Herken je dat; die onterechte aanklachten? Hoe ga jij daarmee om?