"Daar aan de keukentafel schreef ik mijn gebed aan Hem uit. Ik gaf mijzelf aan Hem:deze ervaring, mijn leven, mijn dromen, mijn gezin, mijn werk, mijn toekomst..."

“Bovenstaande woorden waren mijn gebed vandaag. Het is mijn gebed geweest de afgelopen periode en zal ook mijn gebed blijven in de periode die voor mij ligt. Ik bid dit niet zomaar en ik meen en voel elk woord. Ik heb het nodig om elke dag opnieuw God te zoeken, mij over te geven en te luisteren naar wat Hij tegen mij zegt. Want afgelopen jaar sprak Hij duidelijk tegen mij en ik heb besloten hier “JA” op te zeggen. En vanaf dat moment ben ik een nieuw avontuur aangegaan. Deze reis vind ik enorm spannend, de stappen die ik ervoor zet vind ik vaak ronduit eng en het is flink out-of-my-comfortzone.

Ik zag haar opeens weer haarscherp voor me. Een rood vies shirtje, haar hand uitgestrekt, vragende doffe ogen. Ze leeft op straat en brengt haar dagen bedelend door. Ze wordt door bijna iedereen genegeerd. Ik kwam haar een paar jaar geleden tegen in Mumbai en ook ik keek niet naar haar om. Dit was nodig voor mijn eigen veiligheid, zo was mij verteld. Maar wat had ik de tijd graag terug gedraaid en dit anders gedaan. En opeens, in een moment van stil gebed, zag ik haar opnieuw. En dit keer luisterde ik wel naar wat ze wilde zeggen. Haar woorden waren ‘Steek over naar India en kom ons helpen’.

Uit handen

Op een zaterdagochtend was ik vroeg wakker. Alles in huis was nog stil, iedereen sliep nog. Daar aan de keukentafel schreef ik mijn gebed aan Hem uit. Ik gaf mijzelf aan Hem: deze ervaring, mijn leven, mijn dromen, mijn gezin, mijn werk, mijn toekomst. Dit alles gaf ik uit handen. Ik vroeg aan Hem of hij me wilde laten zien wat Hij met mij van plan was. Daarna ben ik gaan opschrijven wat er op dat moment allemaal in mij opkwam. Erop vertrouwend dat dit niet mijn eigen ideeën waren, maar dat God deze woorden aan mij gaf. Toen ik dit teruglas, vielen zoveel puzzelstukjes in elkaar.

Zenuwen 

Vanaf dat moment ben ik hiermee aan de slag gegaan. Eigenlijk vond ik bijna elke stap spannend. Maar ik ben ervan overtuigd dat als ik God vraag om me stappen te laten zien en ik in gebed denk Zijn stem te horen als antwoord op dit gebed, ik ook actie moet ondernemen. Dus ondanks de zenuwen ben ik uit gaan stappen.

Team Purple

Elke keer als ik er tijdens het bidden een naam bovenkwam, nam ik contact op met die persoon. Ook als ik ze in tijden niet had gesproken of soms niet eens goed kende. Wat het mooie hierin was: in gesprekken bleek vaak dat mijn vraag overeen kwam met hun eigen dromen, passies of roeping. Het klikte zonder dat ik dit vooraf wist! Zo ontstond er een team om me heen en kan ik binnenkort naar de notaris om mijn eigen stichting op te gaan richten ‘Purple’. Hiermee wil ik kansarme vrouwen in India gaan helpen een kansrijke toekomst op te bouwen. Ik wil hen helpen een eigen onderneming op te starten, zodat zij in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. En zijzelf en haar dochters uit de armoede ontsnappen.

Een klein stukje

Dit is pas het begin. Ook de reis die voor me ligt vind ik spannend. Het is uitdagend en ik zie nog maar een klein stukje van de weg die leidt naar deze grote droom. En daarom blijf ik dit gebed bidden, erop vertrouwend dat er Eén is die het grote plaatje ziet en voorop gaat. Ik wil blijven luisteren naar Zijn zachte stem. Hij heeft mijn toekomst in Zijn hand. Ik wil volgen ‘met gesloten ogen’, zoals dit mooie, oude lied ook zegt:

 

Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heren hand,
moedig sla ik dus de ogen,
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen,
Vader wat Gij doet is goed.
Leer mij slechts het heden dragen,
met een rustig, kalme moed.

Waar de weg mij brengen moge,
aan des Vaders trouwe hand,
loop ik met gesloten ogen,
naar het onbekende land.

Meer weten over stichting Purple? Klik hier.

grenzen onrecht