Geen prinses maar Jezus liefde in mij

Toen we onze dochter lieten dopen, heb ik een brief aan haar voorgelezen. Een brief waarin ik vertelde hoe wij het voor ons zagen en wat we haar wilden meegeven met deze doop. Ik schreef onder andere dat wij ons bewust zijn dat we haar niet overal voor gaan behoeden maar dat we haar in Zijn handen leggen.  Makkelijker gezegd dan gedaan, dat realiseer ik me. Het moeilijkste van opvoeden is misschien wel: loslaten.  

Ik verloor mijzelf

Ik schreef ook in de brief hoeveel meer ik Gods liefde voel nu ik weet wat de liefde voor een kind is. Er is ons veel en vaak verteld dat we geliefd mogen zijn, dat we dochters van de koning zijn, prinsessen… Er zijn periodes dat ik me dat ook gevoeld heb. Maar even vaak verloor ik dat gevoel van geliefd zijn. Kon ik mezelf niet eens liefhebben, laat staan dat ik de liefde van de Allerhoogste kon omarmen.  

Hij leeft in mij

Nu zit ik weer in zo’n proces waarin ik mijzelf weer op waarde moet leren schatten, na veel veranderingen in mijn leven. En ik merk dat het geliefd zijn me op dit moment niet verder helpt. Maar dat dit misschien wel weer een proces is waarin ik nog iets dieper zijn liefde ga voelen. Namelijk dat Hij in mij leeft. Dat ik in Hem ben en Hij in mij. Dat wat ik doe en zeg, door Hem is. Dat ik onderdeel ben van Zijn familie… 

Ademen

Dus ik leer ook dat als ik een callcentermedewerker vriendelijk te woord sta, als ik de vrouw die aanbelt om de weg te vragen niet afpoeier, als ik mijn plastic scheid…ik dat allemaal doe omdat ik liefde wil ademen. Dat is mijn liefde maar ook Zijn liefde. Want Hij is in mij. 

Beschaamd

Ik wil graag grote daden doen maar kom er, soms beschaamd, achter dat ik zelfs de kleine al laat liggen. En heb geleerd om minder hoog van de toren te blazen en me te richten op de liefde die door Hem in mij is. Tegelijkertijd ben ik wel echt op zoek naar waarin we dan het verschil maken. Want mijn buren zijn ook alleraardigste en vriendelijke mensen. Ik ben niet beter, aardiger of vriendelijker. Naar dat antwoord ben ik eerlijk gezegd nog steeds op zoek…  

Nodig 

En mijn dochter? Die heb ik inmiddels al een paar keer van het bed laten vallen. Naast dat ik Jezus liefde door haar meer zie, erken ik ook zoveel meer hoeveel ik Zijn genade nodig heb voor mijn falen…