“Zodra ik opsta en Gods licht mij vangt, kan ik niets meer verbergen…”
“Als ik eerlijk ben, voelt de schaduw best wel comfortabel. Zo. Het hoge woord is eruit.
‘Maar Peet, jij houdt toch zo van de zon? Dit klinkt wel een beetje tegenstrijdig, hoor!’ Toch is het de realiteit, mijn realiteit. En inderdaad, ik bedoel niet de letterlijke schaduw in de natuur, maar de figuurlijke schaduw.
Logisch gevolg
Is het gek dat dit zo comfortabel voelt? Na jaren van mezelf terugtrekken is het misschien wel een logisch gevolg. Op de achtergrond. In de schaduw. Onopvallend. Het werd mijn veilige hoekje. Toch geloof ik dat dit niet de plek is waar ik thuishoor. God schiep het licht en deed daarmee de duisternis verdwijnen. In dat licht mogen we opstaan, wandelen, stralen en schitteren. Precies zoals we zijn.
Ja, ook jij.
En ja, ik ook.
Veilig achter mijn muur in de schaduw
Weet je, die schaduw ontstond door de muur die ik zelf omhoog trok. IK kan me er zo fijn en veilig achter verschuilen. Die muur is niet zomaar een muur. Het is een muur van angst. Want: wat zullen ‘ze’ wel niet van me denken? Wat gebeurt er in mijn leven zodra ik het licht in stap?
Nelson Mandela zei het al: “Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.”
Niets meer te verbergen
Ik geef het eerlijk toe: soms ben ik bang voor die kracht. Wanneer ik me verschuil in de schaduw, voelt het alsof ik controle heb over wat ik van mezelf laat zien. Zodra ik opsta en Gods licht mij vangt, is het uit mijn handen. Ik kan niets meer te verbergen. Toch kies ik ervoor om op te staan. Mezelf te overladen door Gods licht om dit weer reflecteren naar de mensen om mij heen. We zijn niet gemaakt om ons in het donker te verschuilen. We zijn gemaakt om in het licht te staan.
Sta op en schitter ✨ Durf jij het aan?”