Licht zien en zijn temidden van een scheiding

“Dit wordt de meest moeilijke blog ooit, denk ik. Ik stort mijn hart uit op het papier. Ik ben gescheiden. Zo, het hoge woord is eruit. En wat maakt die scheiding veel bij me los.

Paniek en vluchtgedrag

Soms gaat het leven niet zoals je verwacht of hoe je het zelf graag wilt zien. Ik weet daar alles van. Na jaren proberen, wikken en wegen, hakten we deze zomer de knoop door; we gaan uit elkaar. Wat is daar veel aan vooraf gegaan; verdriet, angst, boosheid, paniek, vluchtgedrag en de nodige neerslachtigheid. Juist op die momenten in mijn leven waarin er veel goed was, kreeg ik zicht op wat er scheelde en niet goed ging. Maar dat kostte me wel bijna vijftig jaar.

De tranen prikken

Terwijl ik dit schrijf, voel ik de tranen prikken, al weet ik verstandelijk dat onze keuze om uit elkaar te gaan de goede beslissing is. Mijn gevoel zegt dat ook, maar ook nog zoveel meer… Want het is niet zomaar wat: we gaan scheiden, uit elkaar, een einde en een nieuw begin. Uit liefde, en voor de liefde voor elkaar. We gunnen elkaar liefde. Maar niet meer samen, en dat na bijna een kwart eeuw samen, waarin we veel met elkaar deelden en twee prachtige kinderen kregen. En toch voelen we allebei ‘dit is niet zoals het hoort te zijn’. Het voelt als falen, een grote teleurstelling voor ons, onze kinderen, onze ouders, onze familieleden en onze vrienden. Het voelt zo ontzettend rot, alsof je een pad van destructie achter je creëert. Je voelt zo klein, dat je het allerliefste alleen maar weg wilt kruipen.

Wat vindt God hier nu van?

Tijdens dit proces denk ik bijna elke dag ‘Wat vind God hier nou van?’ We deden elkaar ooit een belofte, niet alleen in het gemeentehuis maar ook in de kerk. De Bijbeltekst die we lazen en notabene in onze ringen staat is Romeinen 8: 38-39: “Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen nog machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.”

Ik voel schaamte

Terwijl ik dit schrijf, voel ik schaamte opkomen; Wat heeft deze trouwtekst mij nu te zeggen? We mogen geloven dat de Bijbel Gods Woord is. Woorden ingegeven door mensen heen, maar wel woorden van God. Wanneer ik mijn Bijbel erbij pak en deze Bijbeltekst uit Romeinen overlees en daarna nog eens, concludeer ik dat deze tekst niet gaat over de relatie tussen mij en mijn man, maar over de relatie die wij met God hebben. Afzonderlijk van elkaar. Gods onvoorwaardelijke liefde voor ons verzekert mij ervan dat in dit alles God met ons mee rouwt, mee huilt. En dat er dus niks is wat ons ooit van Hem kan scheiden. Ook al scheiden wij als mensen wel van elkaar. God laat ons nooit los. Dat weten, geeft mij troost voor elke dag. Dat God, ondanks jou en mijn gevoel dat we er een enorme puinzooi van maken, ons aanmoedigt verder te gaan. Want het pad waar je op wandelt, is Zijn weg. Ondanks alles mag je toch Zijn kant oplopen en Hem in de armen vallen wanneer de dag komt. En voor je leven hier en nu geldt; daar mag je op vertrouwen. Dat het uiteindelijk goed komt.”