Waarom ik vaker een schop onder mijn kont nodig heb

“Wat verlang ik ernaar om echt achter Jezus aan te gaan! Ik wil Hem volgen en Hem dienen als mijn Heer! Van daaruit wil ik goed voor mezelf zorgen en een Licht zijn voor de ander, zowel in mijn eigen gezin als daarbuiten… Maar als dit écht is wat ik wil, waarom ga ik toch zo vaak de mist in? Waarom lukt dit me niet? Tijd voor wat zelfonderzoek! Kan ik er echt niks aan doen?!

Ik wil meer bidden

Ik wil Jezus graag volgen met mijn gebed. Al langer verlang ik ernaar om meer te gaan bidden. Wat concreter mensen voor Zijn troon brengen en situaties aan Hem voorleggen. Ik wil graag meer de tijd nemen om even stil te zijn. Ik wil niet alleen maar zenden, maar verlang ernaar om Gods stem beter te leren verstaan. Maar ik ben best druk en ervaar elke dag weer; er zitten te weinig uren in een dag! Een dagelijks stukje uit de Bijbel lezen lukt nog net, maar daarna is mijn dag zo gevuld met de zorg voor de kinderen, het huishouden, werk, schoonouders helpen, afspreken met vriendinnen en ga zo maar door. Stuk voor stuk mooie en goede activiteiten en ik kan ook niet zonder. Toch? Ik sus mijn gedachten met het idee dat deze fase van mijn leven gewoon wat drukker is; ik kan er niets aan doen dat ik niet tot rust kom bij Jezus. Misschien lukt het over een paar jaar wat beter…

Ik wil vaker mijn geloof delen binnen het gezin

Ik wil graag Jezus dienen als gezin. Zo wil ik heel graag, net als vroeger in mijn jeugd bij mijn ouders, na het avondeten aan tafel samen met mijn gezin uit de Bijbel lezen. Ik wil graag dat mijn kinderen meegaan naar de kerk. Ik wil graag dat in huis vooral boeiende en christelijke televisieprogramma’s aanstaan in plaats van de zooi die nu vaak voorbij komt. Maar helaas, de praktijk is regelmatig anders. Ben ik dan altijd degene die daar iets van moet zeggen?! Daar kan ik toch niet aan beginnen…?!

Ik wil beter voor mijn lichaam zorgen

Ik wil Jezus volgen door beter voor mijn lichaam zorgen. Ik lust bijna alles en geniet ook enorm van lekker eten. Ik voel me verslaafd aan eten; ik eet te veel, te ongezond en op verkeerde momenten. Ik weet dat het anders moet; God maakte mijn lichaam en daarom zie ik mijn lichaam als een tempel waar ik goed voor moet zorgen. Maar ja… ik ben nou eenmaal een emotie-eter en die emoties zijn de laatste jaren nogal heen en weer gevlogen, dus tja… ik kan er ook niets aan doen dat dit even niet zo goed lukt?!

Ik wil God aanbidden met alles wat in mij is

Ik wil God met mijn hele lijf aanbidden. Want wauw, wat is God groot, heilig en machtig! Hij verdient alle eer, ik hou van Hem! Ik ben Hem zo dankbaar en aanbid Hem met heel mijn hart en heel mijn lijf. Nou ja, dat laatste alleen thuis. Of in de auto. Als niemand me ziet. Want om nu mijn handen in de lucht te steken terwijl iedereen dat ziet… dat voelt heel ongemakkelijk. Ik ben het van huis uit ook niet gewend. Wat zullen anderen er wel niet van denken. Ik houd mijn lijf dus in bedwang en juich in mijn gedachten. We zijn het gewoon niet zo gewend, ik kan er dus niets aan doen.

Nu even eerlijk….

Is het echt zo dat ik in al deze gevallen er écht niets aan doen? Moet ik dan maar al mijn idealen loslaten en het laten zoals het nu is? Of verstop ik me achter al deze, o zo begrijpelijke redenen? Schuil ik weg achter drukte, verberg ik me achter anderen, verdoezel ik mezelf door smoezen te bedenken (die ik zelf ga geloven)? Waarom sta ik niet op? Waarom kom ik niet tevoorschijn? Wat zit hier achter en wil ik wel écht achter Jezus aan? Het antwoord op die vraag is een hartgrondig ja! Maar ik vind het zó moeilijk en betrap mezelf erop dat ik soms liever de makkelijkste weg kies. Dat voelt bevredigend. Voor even.

Tijd voor een schop onder mijn kont!

De wil van God doen vraagt om discipline, om doorzetten, om bekering, om je kruis dragen. En dat is iets wat schuurt, wat ik lang niet altijd als fijn ervaar. Wat ik stiekem dus liever helemaal niét wil. Maar ik kan me niet blijven verstoppen! Ik mag tevoorschijn komen. Ik mag laten zien aan mezelf en aan anderen in Wie ik geloof. Op Wie ik vertrouw. En van Wie ik ben. Misschien moet ik mezelf streng toespreken, mezelf een spreekwoordelijke schop onder m’n kont geven.

Ik kan er wél wat aan doen!

Ik moet Gods waarheid gaan inzien en gaan uitleven. Ik kan er namelijk wél wat aan doen. Niet aan de situatie zelf misschien, maar wél aan de manier waarop ik ermee omga! Ik kan de weekplanning erbij pakken en tijd met God inplannen. Ik kan een moeder/vrouwenkring bezoeken om mijn hulpvragen te bespreken. Ik kan hulp zoeken bij een diëtist / therapeut. Ik kan de regie pakken en eindelijk eens doen wat ik zelf belangrijk vind, wat de ander er ook van zal vinden. En ga zo maar door. Dat zal niet altijd gemakkelijk zijn. Heel moeilijk zelfs. Maar dan mag ik me vasthouden aan zoveel mooie Bijbelteksten, zoals die uit Fillippenzen 4:13: ‘Ik kan alles aan door God die mij kracht geeft.’

Wat is mijn antwoord?

De tekst in Filippenzen belooft mij: God geeft mij kracht. Ik hoef het dus niet alleen te doen. Ik kan aan God vragen om te helpen, dat zál Hij doen. Hij zál mij kracht geven. Maar het vraagt ook wat van mij. Jezus heeft zoveel voor mij over gehad: Hij heeft geleden tot in de dood toe. God heeft Zijn Zoon gegeven, voor mij. Wat is mijn antwoord hier op? Mag het mij wat kosten of blijf ik me verstoppen? Welke bijdrage moet ik leveren om te tonen dat ik er alles voor over heb om Hem te volgen?

Genade versus verantwoordelijkheid

Ja, die lat van mij mag dus wel wat omhoog. Maar wel vanuit het besef dat mijn waarde niet afhangt van mijn prestaties, inzet en daden! Onze God is een genadig God. Jezus houdt van mij, onvoorwaardelijk. En Hij wil mij helpen, met Zijn Geest. Uit eigen kracht wordt het zwoegen en zullen we tekortschieten. Daarom zegt Paulus: “Laat je door de Geest vullen.” Onlangs vierden we nog Pinksteren; de Heilige Geest is gekomen om ons bij te staan, ons te helpen, te leiden en te troosten. Hij wil je de Waarheid laten zien, zodat je je niet langer hoeft te verstoppen achter leugens en smoezen. Vraag Hem jou te vervullen. Iedere dag opnieuw, opnieuw en opnieuw!
Om over na te denken: Achter welke ‘smoes’ verstop jij je? Op welk gebied mag jij tevoorschijn komen? Waarin mag jij de regie pakken en je verantwoordelijkheid nemen?

Mooie Bijbelteksten:

Ik ben tegen alles bestand door Hem die mij kracht geeft (Filippenzen 4:13)
Wie achter Mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis op zich nemen en Mij volgen. (Mattheüs 16:24)
De Geest van de waarheid zal jullie, wanneer Hij komt, de weg wijzen naar de volle waarheid. (Johannes 16:13)
Let op welke weg u bewandelt, gedraag u niet als dwazen, maar als verstandige mensen. Gebruik uw dagen goed… (Efeziërs 5 v.a. :15)

Ik schreef bij deze tekst ook een gedicht:

Je verzint steeds weer een smoes om maar niet te hoeven lijden
Je gelooft jouw eigen leugens om maar niet te hoeven strijden
Je vindt het zoveel fijner om je stilletjes te verbergen
Want als je tevoorschijn komt, zal dat zoveel van jou vergen.
Volg je Jezus echt? Is wat ik je wil vragen
En ben jij bereid om daarvoor je kruis te dragen?
Neem jij je verantwoordelijkheid voor je eigen leven?
Ook als het je wat kost en je jezelf moet geven?
Kom op, verstop je nu niet langer meer
Kom tevoorschijn, ook al doet het soms zo zeer
God wil je helpen, hij heeft je intens lief
Maar Hij verwacht van jou ook eigen initiatief.

Dus:
Laat je vullen met Gods Geest en ontvang Zijn hulp en kracht
Bekeer je en sta op, vervul de taak die op je wacht.
Doe het juiste, zonder dat je zwicht.
Houd vol, met je blik op Hem gericht
Doe dit alles uit liefde voor Hem die jouw zonden droeg
En onthoudt daarbij altijd: ‘Zijn genade is u genoeg’