Dit is de kunst van het Licht zijn

“Het dorp Urk… iedereen heeft wel er wel een mening over! Urk staat, synoniem voor vis, kerk, bijbel en uiteraard Teun Föhn, de beroemde kapper uit de realityserie Urk uit 2019 (aanrader). In Urk staan er meer kerken dan dat er kroegen zijn en zwart is al sinds jaar en dag de mode! Recent was ik op Urk en zoals zo vaak, zo blijkt dan achteraf, voor meer redenen dat dat ik ooit had kunnen bedenken. God had een plan en voor de uitvoering ervan had Hij mij blijkbaar even nodig, het is voor Hem nou éénmaal wat lastiger is om lijfelijk aanwezig te zijn. Leerling discipel Natas moest aan het werk!

Moeilijk punt

Al wandelend door het dorp liep ik langs een kleine galerie. Ik besloot er even te gaan kijken. Binnen stond een jonge vrouw te werken aan een nieuw kunstwerkje en we raakten in gesprek. Ik vroeg haar hoe het was om op Urk te wonen en te leven. Ze was sinds kort, na lang weg te zijn geweest, weer terug op haar geboortegrond, vertelde ze me, en Urk voelde als thuiskomen. Alleen bleef er voor haar één moeilijk punt: God! Van Hem had ze afscheid genomen. En Urkers ervaren dat soort besluiten als een visgraat die dwars in je keelholte blijft zitten. Het zit er, het steekt en hoort het er niet thuis!

Gewoon verdwenen

Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Een rasechte Urkse die God verlaten had!? Wat kon daarvan de oorzaak zijn! En dus vroeg ik het haar. Eigenlijk wist ze het zelf niet. God was gewoon weg gegaan, verdwenen uit haar leven, weggegleden. Die bekentenis riep bij mij verbazing op: over God! Blijkbaar had Hij het toegelaten! God had haar die vrijheid gegeven! Ze mocht gaan, zoekend naar eigen wegen! Ze groeide op in een geformeerd gezin, dat na een zoektocht thuiskwam in een volle evangelie gemeente. Daar had ze zich als 18-jarige laten dopen. Een bewuste keuze: God mocht centraal staan in haar leven.

Bloed irritant

Haar verhaal triggerde me. Hoe kon het gebeuren dat God Zijn positie was verloren en was gedegradeerd tot een stukje visgraat dat bleef hangen tussen twee tanden. Bloed Irritant en constant aanwezig. Het antwoord was simpel. HET KRUIS! En ineens begreep ik haar… Oh wat kon ik me in haar gedachten verplaatsen! De grootste worsteling die mij bijna mijn geloof had gekost, bleek haar het geloof ontnomen te hebben: Ze had afscheid van God genomen omdat ze niet kon leven met het feit dat het blijkbaar nodig was dat een liefdevolle God voor haar zonden bloedend aan dat kruis hing. Dát was geen troost! Dat was horror, pure horror, iets waar we beiden niets mee konden! We begrepen elkaar.

Onrust

En toch………… we deelden dezelfde worsteling, maar maakten daarna allebei een andere keuze. Ik vertelde haar dat ik besloten had om toch te blijven bij de Ene die het zo goed met ons voorheeft. Die Ene die als Enige een echt antwoord heeft op ons uiteindelijk uitzichtloos aards bestaan. Jezus, die verwachting en hoop geeft voor de toekomst. Troost en vreugde biedt door pijn en worstelingen heen. Ze luisterde werd geraakt, maar ik zag de onrust en haar ogen groeien en voelde haar spanning! Het Licht begon wat al te fel te steken voor haar ogen! En dus moest ik gaan, mijn taak zat er op! God zou samen met haar verder gaan, via andere wegen en andere mensen.

Loslaten

Buiten gekomen liep ik naar het kerkje aan de zee en ik dankte God voor de taak die Hij mij had gegeven. Ik mocht haar nu weer terug geven aan Hem, Hij zou verder gaan! Want net zoals Hij mij nooit had los gelaten zo zal Hij ook haar nooit loslaten. Dat wist ik zeker! Dat is nou éénmaal Ware Liefde! Dat lichtflitsje mocht ik haar meegeven! Dat was voor even mijn taak. Nu mocht ik weer verder, want mijn volgende opdracht lag alweer te wachten! Genieten van Gods heerlijke schepping: Paling!

Heb jij ook wel eens ervaren dat God jou wilde inzetten in een ontmoeting met andere mensen? En hoe vergaat dat loslaten jou? Lukt het jou om die ander weer terug te geven aan God?