Hoe tevoorschijn komen jou echte vrijheid geeft

“Vrijheid, wat zegt het jou, wat zegt het mij? Afgelopen weekend vierden we onze vrijheid. We vieren dat we kunnen gaan en staan waar we willen, zonder angst te hoeven hebben. We vieren dat we in alle vrijheid alles mogen zeggen, alles mogen vinden en overal een mening over mogen hebben.

Dat is geen vrijheid

Laat ik voorop stellen dat ook ik blij ben dat ik in een vrij land leef. Manlief en ik gingen een heerlijk weekend samen weg. Wij hebben de vrijheid om op het moment dat ikzelf bepaal in de auto te stappen en er een paar dagen samen op uit te trekken. Die vrijheid is fijn en zo zou het voor iedereen moeten zijn. Toch zie ik om me heen nog zoveel mensen die ten diepste niet in vrijheid leven. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Maar ze zijn gebonden aan verslavingen, aan beperkende gedachten, aan onwaarheden over zichzelf of aan veroordeling naar anderen toe. Ze zitten als het ware opgesloten in een onzichtbare gevangenis, achter de tralies van leugens of veroordeling, van verslaving of misschien wel van vervloekingen.

Herinneringen houden ons gevangen

Hoevelen van ons zitten dagelijks letterlijk vast omdat ze de hele dag door hun mobiel in de hand vasthouden. Hoeveel uur turen we naar dat schermpje en laat jij, laat ik mijn gedachten beheersen door social media, het nieuws of onze agenda? Er zijn ook mensen die gevangen zitten in herinneringen uit het verleden. Heftige ervaringen bepalen hun denkpatronen en de wijze waarop ze beslissingen nemen. Misschien voelen zij zich niet vrij in hun gaan en staan en kijken voortdurend achterom als ze op straat lopen, omdat ze het gevoel hebben achtervolgd te worden. Want, ook al is hier in Nederland geen oorlog, leven we niet onder een bezetter en horen we geen kanonnen-gebulder, toch kan het achter elke willekeurige voordeur als oorlog aanvoelen.

Ik zat jarenlang in de gevangenis

Traumatische ervaringen in levens van kinderen kunnen ervoor zorgen dat zij wanneer ze volwassen zijn achter de bank kruipen als er buiten de knal van een klapband klinkt. Jarenlang heb ik in zo’n gevangenis gezeten. Elke dag keek ik tegen de tralies van dreigend onheil en angst aan. Doordat ik in een onveilige gezinssituatie opgroeide heeft angst jarenlang mijn leven bepaald. Ik voelde me niet vrij om te zeggen wat ik zelf wilde zeggen, ik voelde me niet vrij om te kiezen wat ik zelf wilde kiezen. Ik voelde geen vrijheid welk boek ik wilde lezen of met welk vriendinnetje ik wilde spelen. Ik heb niet in vrijheid durven kiezen voor de opleiding die ik wilde. De meeste van mijn keuzes waren gebaseerd op veilige beslissingen nemen door het traumatische gevoel van niet veilig zijn. Dat is geen vrijheid. Want hoewel het geen oorlog in Nederland meer was, ervoer ik bijna dagelijks oorlog in mijn hoofd en de dreiging van onheil.

Ik durfde niet op te vallen

Om als kind zo onzichtbaar mogelijk te zijn, heb ik ook als volwassene zo lang mogelijk onzichtbaar willen zijn. Ik durfde niet op te vallen en praatte met iedereen mee. Ik had nooit geleerd een eigen mening te mogen hebben. Maar ik heb wel heel goed geleerd om me alle meningen eigen te maken. Lange tijd heb ik geleefd als een kameleon.

Een stap in het licht

Pas de laatste vijf jaar ontdek ik steeds meer wat echte vrijheid is. Ik heb geestelijke vrijheid ontvangen door af te rekenen met verkeerde denkpatronen. Ik heb generatievloeken verbroken waardoor ik bevrijd werd van continue pijnen in mijn lichaam. In plaats van nog langer in de gevangenis te blijven zitten kies ik er zelf voor om in het Licht te staan. Deze beslissing heeft me letterlijk meer lucht gegeven.

Een leger om mij heen

Dat lukt me niet alleen. Net als dat je in een ‘gewone’ oorlog een leger nodig hebt om te overwinnen, zo heb je ook in de geestelijke oorlog een leger om je heen nodig om de strijd te voeren. Om rechtop te blijven staan en het Koninkrijk te kunnen laten zien. Bekende én soms onbekende broers en zussen hebben mij voor Gods troon gebracht. Zij strijden met me mee. Ik ben hen dankbaar, ik heb hen zo nodig.

We mogen Lichtdragers zijn en zo mee strijden

Om mij heen zie ik nog dagelijks onrecht, verdriet en strijd. Ik zie duisternis en onmacht. Ik vermoed onzichtbaar leed. Ik voel soms letterlijk de pijn en gebrokenheid van hen die gevangen zitten in de duisternis en door niemand echt gezien worden. God heeft me gezegend met een bewogen en gevoelig hart. Maar soms is dat ook zwaar. Ik voel me verbonden met Gods hart voor al dit leed. Zijn liefde en Zijn verlangen om Zijn licht te laten schijnen in die duisternis. Ik ervaar dat er een nieuw leger mag opstaan. Dat we Lichtdragers mogen zijn en ik ervaar de urgentie om onzichtbaar leed niet langer gewoon maar te laten gebeuren. Ik heb nog geen idee hoe, maar soms moet je gewoon beginnen met te spreken. In mijn geval vooral schrijven.

Ik ben beschikbaar

De woorden ‘arise My people’ klinken al een paar dagen door mijn hoofd. Ik sta op, ik bereid me voor en ik ben beschikbaar. Ik ben onderdeel van het Koninklijke leger. Ik strijd mee voor volkomen vrijheid, voor iedereen.”