Hoe Marije haar gebalde vuisten opent

“Voor mij voelt leven vaak als zwoegen. Niet dat het niet leuk is hoor! Maar het is altijd hard werken, altijd naar het volgende, de volgende deadline, de volgende afspraak. De agenda van iedereen is bijna altijd helemaal vol. Datumprikkers worden rondgestuurd en vergeten. Altijd wel iemand die in het drukke schema geen tijd kan vinden.
Druk-druk-druk, dat is het altijd. En eigenlijk is dat ook wel een statussymbool. Het laat zien dat je hard werkt, veel vrienden en een gevuld sociaal leven hebt. Drukte laat zien dat je belangrijk bent, of in elk geval belangrijke dingen doet.

Witte knokkels

Maar waarom eigenlijk? Waar maken we ons nou altijd zo druk om? Een tekst die mij op drukke momenten stil kan zetten, komt uit Prediker. In Prediker 4:6 staat ‘Maar toch is een beetje rust beter dan veel gezwoeg en veel teleurstellingen’.

Een andere vertaling gebruikt het beeld van beide vuisten gevuld met gezwoeg.  Dat beeld herken ik. Met witte knokkels probeer ik me door mijn agenda te worstelen. Met gebalde vuisten ga ik sommige stressvolle periodes door. Maar wat zijn daar de effecten van? Wat zeg ik ermee tegen mezelf en anderen?

Het najagen van wind

Het vervelende van gebalde vuisten is dat je er niet mee kan ontvangen. Als iemand je iets geeft, moet je je hand wel openen om het geschenk aan te nemen. Zo is het ook met God. Ik denk dat God ons juist in deze tijd ook rust wil geven. Ons stil wil zetten en ons vertelt dat er meer is in het leven dan zwoegen.

Prediker noemt zwoegen ook het najagen van wind. Het leidt uiteindelijk nergens toe, én er komt ook nog eens geen einde aan. We leven niet voor de drukte, ons leven is niet geslaagd als we onze eeuwige to-do list hebben afgewerkt. Dat is allemaal najagen van wind.

Open handen

Dus laten we juist in deze tijd proberen onze handen te openen. Om misschien niet te vasten van bepaald eten of bepaalde gewoontes, maar van onze volle agenda. Natuurlijk is het belangrijk om je aan afspraken te houden, maar daarom is het nog belangrijker om te selecteren waar je ‘ja’ tegen zegt.

Ik vind het moeilijk om mijn gebalde vuisten te openen. Wat gebeurt er met me als ik niet meer heel erg mijn best doe? Voor mijn idee stort dan alles om me heen in. Wat overschat ik eigenlijk mezelf, wat onderschat ik God. De wereld is toch afhankelijk van Hem, niet van mij?

Zijn doorboorde handen

In deze tijd staan we stil bij het lijden van Jezus aan het kruis. We zien welk offer Hij gaf om de dood en ons najagen van wind te overwinnen. ‘Het is volbracht!’ klonk het daar. Door daarbij stil te staan, is het makkelijker om te vertrouwen op God. Mijn gebalde vuisten worden geopend door Zijn doorboorde handen.

In deze veertig dagen open ik mijn gebalde vuisten om te kunnen ontvangen en danken. Doe je mee?

Deze bijdrage verscheen eerder bij de podcast 40dagenhierennu.nl waarvoor Lume zes bijdrages verzorgt. Terugluisteren of alsnog instappen? Meld je aan via www.40dagenhierennu.nl of beluister de podcast op Spotify.