Waarom Eline zich schuldig voelt tijdens haar vakantie

Deze zomer raakte het mij meer dan ooit. Samen met mijn gezin genoot ik van een heerlijke vakantie, terwijl in Afghanistan een oorlog uitbrak die een niet voor te stellen leed veroorzaakte.

Knoop in mijn maag

Drie weken lang heb ik genoten van de natuur, van de zon die onder ging achter de bergen, van boeken lezen, uitslapen, een potje Kubb, zwemmen in het zwembad en een heerlijke slow barbecue. Corona was even heel ver weg en mijn vakantie kon niet meer stuk. Maar telkens wanneer ik even op mijn telefoon keek en het nieuws uit Afghanistan voorbij zag komen, kwam er een knoop in mijn maag.

Waarom?!

Waarom gebeurt dit? Waarom daar? Waarom niet hier? Waarom worden zij wel getroffen en ik niet? Waarom genieten mijn kinderen van vakantie, terwijl de kinderen in Afghanistan worden weggerukt bij hun ouders, in doodsangst hun land verlaten en niet zeker zijn van een veilige toekomst? Waarom maak ik me druk om geldige corona-QRcodes, terwijl er Afghanen op de vlucht slaan zonder enig geldig document op zak?

Totaal irrelevant 

Daar, op de camping tijdens die heerlijke vakantie, durfde ik niet meer te bidden voor mijzelf en mijn gezin. Vragen om een fijne vakantie, om lekker weer, om een veilige terugreis…het leken me totaal irrelevante en onrechtvaardige vragen.

Mijn gebeden namen een andere wending. Elke zin begon met een ‘waarom’. Waarom God, waarom staat U dit toe? Waar blijft Uw rechtvaardigheid? Waarom grijpt U niet in?

Het is zo onrechtvaardig…

We zijn veilig thuisgekomen van vakantie. Een rit van 1000 kilometer zonder ongelukken of oponthoud. En een dezer dagen valt het fotoboek op de mat, dat ik online heb gemaakt en besteld. Vol zonnige plaatjes van kinderen die een ijsje eten, van mooie bergen, van ontspanning en luxe.

Het is zo onrechtvaardig.

Het nieuwe Jeruzalem

Vaak probeer ik een antwoord te vinden, of je te bemoedigen op een manier die mij zelf aanspreekt. Maar deze keer heb ik het antwoord niet. “God, maak de kromme dingen in de wereld weer recht” bid ik vaak thuis met mijn kinderen. En we lezen ook vaak uit de kinderbijbel het verhaal over Johannes, die vertelt over de nieuwe wereld. “Geen kind huilt meer, of heeft nog pijn. Geen mens wordt nog ziek, geen mens gaat meer dood. Daar zorgt God voor.” (Openbaring 21)

In beweging 

Laat dát dan onze bemoediging zijn, dat God de tranen van al die onschuldige Afghanen zal drogen, dat al het leed dat er nu is zal verdwijnen als het nieuwe Jeruzalem komt. Ik geloof in een God die de mensen uiteindelijk zal laten stralen aan Zijn rechterhand, hoe ze hier op aarde ook hebben geleden. Ik bid dat mijn gebeden íets van die stralende toekomst in beweging mogen zetten.

Bid jij weleens voor een rechtvaardige wereld? Zorgt zo’n gebed ervoor dat je je minder machteloos voelt?