Wat vertelt de lente jou in de Lijdenstijd?

De kou trekt zich langzaam terug, de aarde ademt uit en de eerste bloesems openen zich als kleine lofzangen naar de hemel. Op 20 maart vindt een overgang plaats: de winter geeft zich gewonnen en de lente doet haar intrede. Dit is niet zomaar een wisseling van seizoenen, maar een weerspiegeling van een diepere waarheid. De natuur vertelt een verhaal van hoop: wat dood leek, komt opnieuw tot leven.  

Lijden en hoop 

Mijn geboortedag, 20 maart, valt dit jaar midden in de Lijdenstijd, de periode waarin we toeleven naar Pasen. Een tijd van bezinning, wachten en het besef dat duisternis niet het laatste woord heeft. In deze weken herdenken we het lijden van Christus, Zijn weg door de dorre wildernis van pijn en verlatenheid. Maar juist in deze tijd breekt het licht door. De sneeuw verdwijnt, de eerste bloemen trotseren de kou en in de lucht klinkt het vroege gezang van vogels die de komst van iets nieuws aankondigen.  

Deze lente doet me denken aan de woorden uit Hooglied:  

‘Zie, de winter is voorbij, de regen is over, verdwenen. De bloemen laten zich zien op het land, de zangtijd is aangebroken, en het gekir van de tortelduif wordt gehoord in ons land.’ (Hooglied 2:11-12) 

Vernieuwing  

Deze woorden klinken als een belofte. Zoals de natuur zich opent voor een nieuw seizoen, zo mag mijn hart zich openen voor de belofte van vernieuwing. Mijn naam, mijn geboortedag en deze tekst uit Hooglied lijken samen een fluistering van God te vormen: ‘Kijk om je heen. De tekenen zijn er. Ik maak iets nieuws.’  

Voorbereiden  

Lijden en hoop staan nooit los van elkaar. De winter verdwijnt niet zonder sporen van kou achter te laten, en ook in ons leven dragen we de littekens van moeilijke tijden mee. Soms lijkt de kou van het verleden zich vast te klampen, als een schaduw die niet zomaar verdwijnt. Maar net als de aarde zich klaarmaakt voor een nieuw seizoen, mogen wij ons voorbereiden op het leven dat komt. Pasen is niet alleen een historisch feit, maar een realiteit die zich in de natuur en in ons eigen hart afspeelt. Het is de belofte van leven na de dood, opstanding na gebrokenheid en hoop te midden van de stilte. 

Een nieuw begin 

Voor mij is 20 maart meer dan mijn geboortedag. Het is een dag waarop de wereld iets zichtbaar maakt van de waarheid die in Christus leeft: Hij maakt alles nieuw. Zoals de lente ons eraan herinnert dat de winter niet eeuwig duurt, zo nodigt God ons uit te geloven dat Zijn licht altijd doorbreekt. De bloesems durven te ontluiken, de vogels zingen hun lied – en ook wij mogen opstaan en wandelen in het licht van de komende dageraad.  

Een heilige uitnodiging  

Wat als we de Lijdenstijd niet alleen zien als een periode van soberheid en inkeer, maar als een heilige uitnodiging om te leren van de natuur? De bomen laten los wat ze niet meer nodig hebben, de aarde maakt ruimte voor nieuw leven en de dagen worden langer – een stille preek van de schepping zelf. Misschien mogen wij ook loslaten wat niet meer bij ons hoort: angsten, zorgen en wantrouwen die niet langer bij ons horen. Misschien roept God ons op om, net zoals de aarde zich opent voor het zaad, ons hart open te stellen voor Zijn liefde, die altijd blijft groeien. 

Alles op Zijn tijd  

De overgang van winter naar lente gebeurt niet in één keer. Er zijn dagen waarop de kou nog even terugkeert en de wind ons herinnert aan wat was. Maar uiteindelijk wint het licht. Uiteindelijk bloeit alles op zijn tijd. En zo mogen wij ook groeien in vertrouwen, stap voor stap, dag voor dag, met de zekerheid dat Christus ons voorgaat, ons draagt door de kou, tot de dag dat alles nieuw wordt gemaakt.