“Bemoedigen is mij op het lijf geschreven. Een lief appje, een cadeautje, kaartjes en persoonlijk contact met een ander, dat doe ik graag. Ik geniet ervan omdat het relaties verdiept en voor verbinding zorgt. Ik voel mezelf ook het meeste gezien door bemoedigende woorden.

Ik mis het zo

De afgelopen jaren ben ik bezig met terugkijken op mijn jeugd en op de relatie met mijn ouders. Mijn ouders hebben het beste voor met mij, met hun kinderen. Maar waar ik tegen aanloop is dat zij mij niet echt bemoedigen… Terwijl ik zelf sta te springen om mensen een hart onder de riem te steken, staan zij liever woordeloos naast iemand en ondersteunen zij anderen met gebed. Dat ik geen bemoedigingen van mijn ouders ontving en ontvang, heeft mij veel gedaan… Ik mis het zo! Dat heb ik hen ook verteld. Ik heb erom gehuild en ik ben er boos om geweest en nu.. is het tijd om te accepteren dat dit het is. Een bemoediging van hun kant zit er voor nu niet in.

Begrip

En toch is dat gemis er… Daar kan ik niet om heen. Het gevoel wegstoppen? Dat helpt niet, ontdekte ik, dat groeit het alleen maar. Wat wel werkt? Leren dat het gemis er mag zijn, en proberen om mijn ouders te begrijpen. Zij kregen van hun ouders geen bemoedigingen en vinden het misschien daarom lastig om dit zelf te geven. Door mijn ouders als mensen te zien, die fouten maken, die niet perfect zijn en die niet in al mijn behoeftes kunnen voorzien, ontstaat er rust. Rust in mijn hart dat dit het is en dat ik bemoediging bij andere lieve mensen om mij heen mag zoeken. Dit is een hele uitdaging voor mij, nog steeds. Ik probeer te kijken wat zij wél kunnen en doen voor mij en niet alleen maar naar wat ik mis.

God

Uiteindelijk kan ik de diepe verzadiging van mijn behoeftes echt bij God vinden. De Psalmen vind ik zo mooi. Voor mij spreekt God daar echt door heen. Zoals Psalm 66. David looft God omdat Hij Hem overvloed en vervulling geeft (vers 19-20). Daarvoor zegt David dat hij door een erg moeilijke tijd moest gaan voordat zijn hart verzadigd kon worden (vers 10-12). Zoals ik een behoefte heb en hier soms zo mee kan worstelen richting mijn ouders, zo mag ik weten dat God mijn hart verzadigd. En dat doet Hij. Met gemis ga ik naar Hem toe, ik word stil, adem diep in en kom tot rust.

Worstel jij wel eens met een gemis vanuit je ouders?  Hoe ga jij hiermee om?
Als je gemis ervaart, weet dat je dan niet de enige bent. Ik wil je aanmoedigen om er over te praten en om ermee naar God te (blijven) gaan.

* Lotte is niet de echte naam van deze schrijfster, maar vanwege de herkenbaarheid/kwetsbaarheid blijft zij graag anoniem. Naam bekend bij de redactie.