Ben jij ook een zaklamp…?

Het schermpje licht op. “Zaklamp,” lees ik voordat ik snel weer mijn blik op de weg richt.
“Kak,” zeg ik in mezelf. Terug appen naar Simon kan niet, en omdraaien ook niet. Er is file op de singel, en hoewel we veel te vroeg op onze bestemming zijn, zal Luuk zeker te laat zijn als we de zaklamp gaan ophalen.

Inwendig mopper ik op mijn obsessie om hem op tijd af te leveren voor zijn driedaagse introductiekamp van de VeVa, een voortraject voor defensie. Had ik maar iets meer tijd genomen om de 16-jarige naast me te vragen of hij alles bij zich had. Of om zelf nog even goed rond te kijken, zodat ik het hoofdlampje had zien liggen om op te laden. De gedachte dat ze hem straks zonder licht het bos in sturen, knijpt mijn keel dicht.

Faal en schaamte strijden in mij om ruimte, en ik worstel om daar relativering en rust voor in de plaats te zetten. Het zijn tenslotte tieners, en ze zitten nog niet in het leger, dus hoe streng zullen de sancties zijn? Er is vast wel iemand die hem kan bijschijnen als hij ’s nachts in het bos zijn grote boodschap moet doen of de weg naar de locatie terug moet vinden. Bovendien, het is zíjn probleem…

Gekalmeerd wens ik hem succes en sluit me weer aan in de lange rij auto’s, terug naar huis. Ik verwissel SLAM! voor Grootnieuwsradio en laat me inspireren door hemels perspectief.

En dan komt het zomaar, de moraal van dit verhaal:
Ik bén zo’n zaklamp. En daarmee kan ik iemand bijschijnen die nog geen lampje heeft, die zijn spullen kwijt is, of die de weg kwijt is zonder te weten dat er überhaupt een andere weg of bestemming is.

Wij zijn allemaal een lamp omdat Jezus in ons is. Dat licht kunnen we dus ook niet vergeten. Dat is een fijne geruststelling.

Ren of wandel mee, verlicht jezelf met knipperkerstlampjes, neonverlichting of wat maar vrolijk schijnt, en wees die zaklamp! Meld je aan via wijzijnlume.nl/lighttrail/