"De ‘echte’ wereld buitensluiten, niet laten binnenkomen, maakt het leven  een stuk aangenamer."

Ik zit aan de keukentafel bij een vriendin en hoor mezelf praten; “Stap eens uit die christelijke bubbel” In de auto onderweg naar huis laat ik het gesprek nog eens aan me voorbij gaan: Als er iemand in een christelijke bubbel zit, ben ik het zelf wel. Ik heb veel christelijke vrienden, werk bij een christelijke organisatie, zit in allerlei clubjes gelinkt aan de kerk en ik woon op de Veluwe. Hoeveel meer christelijke bubbel kan een mens hebben?!

“Een paar maanden lang bestond mijn leven uitsluitend uit smeuïge bevallingsverhalen, vieze luiers en babypraat.”

Op zich natuurlijk niets mis mee. Maar ik zie dat ik mezelf wel heel makkelijk wentel en terugtrek in dit eigen wereldje. Lekker veilig en vertrouwd.

Aangenaam

Het doet me denken aan de eerste maanden na de geboorte van onze zoon. Een paar maanden lang bestond mijn leven uitsluitend uit smeuïge bevallingsverhalen, vieze luiers en babypraat. Zo leven in je eigen wereld voelt heel comfortabel en veilig, als moeder, maar ook als christen. De ‘echte’ wereld buitensluiten, niet laten binnenkomen, maakt het leven immers een stuk aangenamer. Toch geloof ik dat God meer van ons vraagt. Sterker nog: Hij vraagt ons juist om onze plek in de wereld in te nemen. Ook en misschien wel juist als die wereld ons pijn doet of ons uit onze fijne comfortzone trekt. Omdat Hij als geen ander weet dat juist dan Zijn liefde en genade zichtbaar worden.

“Hij vraagt ons juist om onze plek in de wereld in te nemen.”

Het knaagde aan me: practice what you preach! Een paar weken geleden kwam ineens die mogelijkheid voorbij. Samen met een groep vrouwen uit de kerk bezocht ik een groep vluchtelingen die pas waren aangekomen in het nieuwe asielzoekerscentrum in Apeldoorn. Veelal uit Irak, Iran en Syrië. Na de eerste onwennige en onhandige gesprekjes, raakte ik aan de praat met twee vrouwen. En omdat samen een spelletje doen altijd leuk is, leerde ik ze Skipbo-en (why not) Tot contactgegevens uitwisselen kwam het niet (want protocol he…) maar wel deelden we onze Insta-pagina’s met elkaar.

Vluchtig

Ik ging naar huis, maar helemaal af voelde het niet. Zo vluchtig… kan ik niet meer betekenen? Een paar dagen gingen voorbij. Tot ik op kantoor een gesprek had met collega’s: ‘Welke stap kun jij deze week nog zetten om je leven en geloof te delen met iemand’. Dit was mijn cue: ik wist wat me te doen stond. Tegen alle protocollen in (oeps, helemaal niks voor mij en ver buiten mijn comfortzone) typte ik een berichtje via Insta: “How are you? Have you settled already?” Binnen no time kreeg ik een berichtje terug. Nu sturen we berichtjes over en weer en inmiddels hebben we al twee afspraken gehad. Dag veilige eigen wereld, hallo Gods Koninkrijk!

En jij: Welke stap kun jij deze week nog zetten om je leven en geloof te delen met anderen?