Hoe Evie ontdekt dat Jezus haar ziet

Ken je dat gevoel? Dat je je niet gezien voelt, terwijl je zo hard je best doet. Je best doet om te zorgen. Om iedereen om je heen het beste te geven. Vaak loop je jezelf dan veel te ver voorbij. Je geeft, je geeft, je geeft…totdat er niets meer te geven is.

Behoeften zichtbaar maken

De eerste grote confrontatie met dat gevoel, kwam al vrij snel na de start van mijn huwelijk. Ik ontdekte dat ik onevenredig veel zorgde en voelde me daarin niet beantwoord door mijn man. Ik voelde me niet gezien. Terwijl ik altijd zie wat een ander nodig heeft, leken mijn behoeften voor hem onzichtbaar. In die periode leerde ik om mijn behoeften zichtbaar te maken door ze te benoemen.

Voor mijzelf zorgen

Nadat de kinderen waren geboren, kwam er opnieuw een periode van confrontatie en aanpassing. De zorg voor de kinderen drukte zwaar op me. Ik werd overspoeld door hun behoeften en gaf mezelf helemaal weg in de zorg voor hen. Ik raakte mezelf kwijt en ging op zoek naar nieuwe balans. Ik leerde om naast de zorg voor de kinderen ook voor mijzelf te zorgen. Om tijd te nemen voor een kopje thee in de zon, voor een wandeling, of om te sporten.

Opnieuw die valkuil

Enkele jaren later kwam ik weer op het punt van bijna opgebrand zijn. Er waren extra zorgen bijgekomen, doordat mijn gezinsleden niet bleken te passen in de hokjes die de maatschappij hanteert. Ik bleef geven. De verantwoordelijkheden op mijn werk in combinatie met de zorgtaken, trokken mij leeg. Weer was ik in de valkuil gestapt van geven, geven en geven. En weer voelde ik me niet gezien en niet gehoord.

Wel zichtbaar

Die laatste keer was het dal het diepst. Ik wist: ‘zo kan ik niet meer verder.’ Ik moest opnieuw leren om mijn eigen grenzen te zien en te communiceren. De grootste les die ik leerde, was dat mijn gevoel van niet gezien worden, een leugen is. Ik word wel gezien, door mijn gezin, mijn familie en mijn vriendinnen. Het gaat misschien niet altijd zoals ik het in mijn gedachten heb, maar dat betekent niet dat ik niet zichtbaar ben.

Ik mag elke dag nog meer leren om de aandacht van Jezus de accepteren in mijn dagelijkse leven.

Ook Jezus ziet mij en kent mij. Ik kan gewoonweg niet aan Zijn aandacht ontsnappen. Psalm 139 is doordrenkt van de specifieke aandacht die Jezus aan ons geeft. Wij kunnen letterlijk niets doen, om aan Zijn aandacht te ontsnappen. Het was daarom ook onze trouwtekst. En toch, na ruim 20 jaar getrouwd te zijn, mag ik elke dag nog meer leren om die aandacht van Jezus de accepteren in mijn dagelijkse leven. Hij kent mij, Hij weet beter dan ikzelf wat ik nodig heb, dus waarom blijf ik dan zo vaak zelf doorploeteren zonder Zijn hulp te vragen?

Jezus opzoeken

Jezus veroordeelt mijn geploeter niet. Hij staat elke dag met open armen op mij te wachten, om me te zien en me te geven wat ik nodig heb. Ik heb het daarvoor nodig om ruimte te maken voor Hem. Tijd vrij maken om Hem op te zoeken en toe te laten. Rust te creëren om Zijn stem weer te horen.

Voel jij je gezien? Kijk en luister naar dit mooie lied van Sons of Korah over psalm 139.