“Ik ben mij nu zo bewust dat mijn onzekerheden influisteringen zijn, leugens, manieren van de tegenstander die niet wil dat ik gezien word en dat ik kan groeien en bloeien..."

“Daar gaan we weer. Waarom moet het onzekere en niet geliefde kind in mij zo nu en dan de kop opsteken? Als ik mij ergens aan kan irriteren, is dat het wel. Herkenbaar? Onlangs plaatste ik een persoonlijke post op mijn Instagram-account. Oprecht gedeeld vanuit het hart, want echtheid is voor mij belangrijk. Maar toch hoorde ik dat herkenbare stemmetje uit het verleden, dat tegen me zei: ‘Wie zit er nu op jouw verhaal te wachten? Wie vindt jou nu echt interessant? Stop hiermee, verstop je, blijf ongezien!’ Ondanks dat ik weet dat er wel degelijk mensen zijn die mijn post lezen en waarderen, me een appje sturen of het later aankaarten in gesprek, popt dat stemmetje af en toe op. Ik kan soms onzeker zijn na mijn ervaring in het verleden, toen ik er als kind niet mocht zijn.

Buitengesloten en mishandeld

Als voorbeeld daarvan wil ik mijn ervaring op de basisschool delen. Ik voelde me daar niet welkom, ik werd buitengesloten door klasgenoten en werd twee jaar mentaal en fysiek mishandeld door mijn eigen leraar. Hij was een boegbeeld, een man die een voorbeeld voor mij had moeten zijn. Maar ik werd niet gezien, niet op de manier zoals een kind dat nodig heeft, en niet zoals ik had gewild. Ik was niet geliefd. Oh ja, wanneer mijn ouders meegingen naar school deed hij zich voor als een geliefde leraar. En heel even borrelde dan de wens op dat de situatie zou veranderen. Maar zodra de lessen weer begonnen, was hij niet langer meer de ‘geliefde’ leraar, maar de leraar die doorging met waar hij mee was begonnen: mentaal en fysiek vernederen.

Heel even voelde ik me gezien

Ik deelde thuis niet veel, het was mijn eigen strijd. Tot op een gegeven moment de maat vol was. Ik stortte in en het verhaal begon langzaamaan een andere wending te krijgen, tot een rechtszaak aan toe. Ik was toen 17 jaar en had gerechtigheid en erkenning nodig. Toen ik geïnterviewd werd door verschillende kranten, had ik heel even het gevoel dat ik gezien werd. Maar ook dat was niet de bevrijding die ik nodig had. Het verhaal kwam in verschillende kranten, maar bracht dat nu echt vrijheid?

Rots in de branding

We hebben allemaal ons eigen referentiekader, ons eigen verleden, datgene wat mede maakt wie we nu zijn. En heel eerlijk, mijn jeugd is gekenmerkt door verschillende trauma’s die mij hebben beschadigd, trauma’s die mij een minderwaardig gevoel gaven, en ook een zeker weten dat ik er voor velen niet toe deed. Voor mij is dit één van de kinderstemmen die soms opspeelt. Gelukkig is mijn jeugd ook gekenmerkt door een liefdevolle opvoeding. Ik heb ouders die er altijd voor me waren, die tot op de dag van vandaag een rots in de branding zijn. Bijzondere mensen die voor mij nodig waren om op dat moment mentaal te kunnen overleven. En op mijn negende, te midden van alle stormen, liet ik Jezus toe in mijn hart, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik kan niet anders zeggen dan dat Hij Degene is Die mij door de jaren heen heeft gedragen. Ik ben zo dankbaar voor Zijn kracht, mijn persoonlijke kracht vanuit Hem en het doorzettingsvermogen dat mij heeft gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. Ik weet dat Hij mij kent, mij liefheeft en mij ziet zoals ik echt ben. Met al mijn onvolmaaktheden.

Tegenstander

Maar op momenten dat ik mijzelf echt wil laten zien, duikt dat ene stemmetje toch weer op. ‘Denk je nu echt dat je wat te delen hebt?’ ‘Denk je nu echt dat mensen geïnteresseerd zijn in jou als persoon dan alleen in wat je voor hen kan betekenen of doen?’ ‘Jouw dromen, denk je nu echt dat deze uit kunnen komen? Denk je echt dat God ze gegeven heeft?’ ‘Denk je nu echt dat de liefde die je van je medemens krijgt oprecht is?’ Dit stemmetje komt voort uit onzekerheden en pijn uit het verleden, en ik weet dat het verleden niet het heden is. Ik ben mij nu zo bewust dat het influisteringen zijn, leugens, manieren van de tegenstander die niet wil dat ik gezien word, en dat ik kan groeien en bloeien. Dat wat de leraar en andere mensen mij wilden laten geloven was een leugen, en de tegenstander wil mij dit nog steeds doen geloven. Want ondanks dat ik dit stemmetje het liefst door het toilet zou willen spoelen, helpt het mij ook om lief te zijn voor mezelf. Om mezelf een spiegel voor te houden. Wat ik doe, is dat oprecht? Wie ben ik naar anderen toe en wat wil ik uitstralen, met mijn eigen beperkingen en binnen mijn grenzen?

‘Heer, U kent mij’

Het verschil met vroeger en nu is enorm. Tot een aantal jaar geleden worstelde ik soms wel dágen met deze onzekerheden. Maar God heeft mij door Zijn trouw laten zien dat ik alles wat ik nodig heb bij Hem kan vinden. Dat Hij écht te vertrouwen is. Dat er mensen in deze wereld zijn die te vertrouwen zijn en mij zien zoals ik echt ben. Ik reflecteer graag op mijn eigen handelen. Waarom denk ik wat ik denk, waarom doe ik wat ik doe en wat is waarheid? En wat zegt Gods woord hierover? Psalm 139 is daar zo’n mooi voorbeeld van: ‘Heer, U kent mij, U doorgrondt mij, U weet het als ik zit of sta, U doorziet van verre mijn gedachten. Ga ik op weg of rust ik uit, U merkt het op. Met al mijn wegen bent U vertrouwd.’

Ik zet door

Voor mij is er de laatste jaren een ommekeer in mijn denken gekomen. Hoe ziet God mij? Hoe zie ik mijzelf? Is dat wat ik wil uitdragen in overeenstemming met God? Ben ik oprecht? Zo ja, dan zet ik door. Ongeacht als er stemmen uit het verleden zijn die mij onzeker willen maken. Ik weet wie ik ben, wie ik mag zijn in Christus, door Hem word ik gezien als volmaakt. In Hem ligt mijn zekerheid, mijn toekomst. En het kind in mij? Dat koester ik diep vanbinnen, ondanks de irritatie en de soms opkomende wens om het door het toilet te willen spoelen. Laat het kind maar in mij opborrelen, laat het maar spreken, het houdt mij scherp. Ik schaam mij er niet meer voor. Wanneer de roep klinkt kies ik ervoor om door te gaan!

Esther wil je graag bemoedigen, als je haar worstelingen herkent: “Ga door wanneer je zeker weet dat God je roept. Wanneer het kind in jou je onzeker wil maken, zoek Hem, toets het en praat erover met mensen die jou zien zoals je bent. Want ik geloof oprecht, dat wanneer je Zijn weg zal gaan, Hij je plannen zal zegenen!” Ook deelt ze ter bemoediging graag dit lied waarin ze zelf zoveel herkenning vindt: het lied ‘Voor Kaley’ van Ralph van Manen.