Een glaasje licht met een koekje

Het is nu ruim een jaar geleden. Ik zie me nog lopen door de donkere stille straten van het dorp. Samen met twee vriendinnen, met een flinke onderlinge afstand, we pasten niet eens naast elkaar op de stoep. Het voelde wat ongemakkelijk: de eerste lockdown was net een feit en wij durfden zomaar met z’n drietjes een ommetje te maken. We hadden het over onze noodgedwongen lege agenda’s. Hoe gek dat was, maar tegelijk hoe lekker! We konden er de zegeningen wel van inzien: meer tijd voor het gezin, ruimte om tot rust te komen en even de focus verleggen naar wat er echt toe doet. Het deed ons best goed die eerste weken!

‘Normaal’ doorgaan

Inmiddels zijn lockdowns niet meer zo spannend. We wennen er met z’n allen aan en zijn creatief in het zoeken naar mogelijkheden en kansen om toch zoveel mogelijk ‘normaal’ door te gaan met ons leven. Voor mij is er qua werk weinig veranderd: als freelance schrijver is mijn werkplek altijd al de keukentafel geweest. Voor mijn vriendinnen ben ik blij dat ze – met de nodige aanpassingen – hun werk weer kunnen doen. Ik merk ook dat hun agenda’s weer vollopen.

Lege agenda

Die van mij is nog steeds behoorlijk leeg. Ik heb als schrijver best een eenzaam beroep en eigenlijk past dat helemaal niet bij me. Ik kom zo graag onder de mensen! Vandaar dat ik goed in balans ben, als ik mijn schrijfwerk kan afwisselen met allerlei vrijwilligerswerk en daarbij goed voor mijn gezin kan zorgen. Ik ben (eh… was) altijd wel ergens druk mee: voor de basisschool van mijn dochter, met het vrouwenwerk in de kerk of in het ontmoetingscentrum in het dorp. En ik spreek graag af met vriendinnen. Als er maar interactie aan te pas komt, heerlijk!

Maar juist díe dingen liggen stil. Als ouder mag ik de school niet in. De kerk is nog steeds dicht – een vrouwenweekend organiseren? Het lijkt haast iets utopisch! – en wat heb je te zoeken in een ontmoetingscentrum als er zo weinig te ontmoeten valt? Conclusie: ik zit nog steeds heel veel thuis. Mark Rutte kan dan misschien trots op me zijn, maar ik ben er soms goed zat van.

Glaasje licht

Ik begon de dag met een berg was opvouwen. Geloof me, het woord ‘berg’ is in dit geval goed gekozen. Tussendoor bracht ik mijn zoons een glas drinken met een koekje. Doe ik trouw elke ochtend als ze thuis les hebben. Zou ik het niet doen, pakken ze zelf wel wat, ze krijgen immers vanzelf een keertje dorst. Is dat een reden voor mij om het niet te doen? Nee, ik vind dit nou typisch zo’n gevalletje ‘licht uitdelen op huis-tuin-en-keukenniveau’. Een beetje moederlijke support kan in deze tijd geen kwaad (als ik maar buiten camerabeeld blijf en vooral niet teveel zeg).

Zucht…

Vanmiddag dweilde ik de vloer. Ik doe dat niet vaak, want ik heb een vloer waarop je weinig vlekken ziet, dus ik vind even stofzuigen vaak wel voldoende. Nu de vloer schoon is, zie ik zelf toch wel wat verschil, het oogt net even wat frisser. Al ben ik vast de enige die het opvalt, zucht… Toch weet ik dat een schoon huis uiteindelijk voor iedereen fijner is. Al wordt huishoudelijk werk never nooit mijn hobby: soms moet ik er toch even aan geloven om het hier prettig leefbaar te houden…

Morgen weer een lege dag!

En dat is misschien wel precies waar het om draait in deze periode: mijn plek is hier thuis, of ik dat nou leuk vind of niet. Hier ben ik nu geplaatst en hier mag ik iets uitdelen van Jezus. Soms gewoon door te zorgen voor die verse stapel schone onderbroeken in de kast, een frisse badkamer, een volle koelkast (die is vooral érg belangrijk) en een glaasje ranja tijdens de wiskundeles. En dat alles natuurlijk zonder te klagen, met een vreugdevol hart en een eeuwige glimlach op mijn gezicht. Nou nee hoor, dat laatste is iets teveel gevraagd. Het mag gelukkig met vallen en opstaan en als ik gillend gek word, dan ren ik letterlijk even de polder in op mijn hardloopschoenen. En nog zoiets prettigs: als het vandaag niet lukt, is er gelukkig morgen weer zo’n lege dag! Ik mag altijd opnieuw beginnen.

Ander niveau

Weet je, mijn tijd om voluit te shinen komt wel weer. Nu doe ik het gewoon op een iets ander niveau. En stiekem hoop ik dat mijn kinderen deze corona-tijd herinneren als die gekke tijd dat ze uren op hun slaapkamer doorbrachten, met als dagelijks hoogtepuntje het glaasje ranja met het koekje… (of zij daar Jezus in herkennen, is de grote vraag… maar gelukkig heeft God gezien hoe ik elke dag trouw met het dienblaadje licht de trap op liep…).

Lukt het jou (nog) om licht te zijn?