"“Hoelang roep ik U al om hulp, zonder dat U antwoordt?” Hij schreeuwde het uit op een manier die wij nu bijna oneerbiedig zouden noemen..."

Ik lees vandaag met je uit Habakuk 3 vers 2:
“Heer, ik heb gehoord wat U gezegd heeft. Ik heb diep ontzag voor U. Heer, doe in de komende jaren alstublieft weer machtige dingen! Heb in uw woede ook medelijden met ons!”

Herkenbare vragen

Dit zijn woorden van Habakuk. Een bijzondere profeet! Al eerder richtte hij zich tot God, vragend waarom God niet ingrijpt terwijl geweld en het onrecht onder het volk Israël hand over hand toenemen. De vraag waarom God niet ingrijpt, is denk ik voor iedereen wel herkenbaar. Het is voor veel mensen ook een reden om niet in God te kunnen geloven. Als er zoveel geweld is, zoveel rampen, zoveel ellende…

Geen makkelijke antwoorden

Maar het is niet alleen een vraag van ongelovigen. Het zijn niet alleen mensen zonder of met een zwak geloof die zich afvragen waar God is en waarom Hij niet ingrijpt. Ook een profeet als Habakuk stelde die vraag, rechtstreeks aan God zelf.

We hoeven deze vraag niet af te handelen met makkelijke antwoorden, alleen maar zodat we onszelf kunnen geruststellen; antwoorden als ‘alles heeft en reden’ of ‘het zal vast wel ergens goed voor zijn’. Habakuk deed dat ook niet. Nee, hij bad tot God. “Hoelang roep ik U al om hulp, zonder dat U antwoordt?” Hij schreeuwde het uit op een manier die wij nu bijna oneerbiedig zouden noemen. Hij vroeg zich af waarom God niet handelde en ingreep toen Zijn volk zo op het verkeerde pad liep en daarmee zichzelf verwoestte.

De vragen bleven

Toen God hem liet zien hoe Hij zou ingrijpen, stelde Habakuk opnieuw daar zijn vragen bij. Want waarom moest het nou weer op deze manier, waarom strafte Hij hun door goddeloze mensen te gebruiken. Dus greep God in, was het nog niet goed. De vragen bleven. Habakuk snapte er nog steeds niks van. Hij stelde opnieuw zijn vragen aan God. Zijn lijden mocht er zijn, al zijn vragen mochten er zijn. En uiteindelijk kon hij het gebed van het begin van deze blog bidden. Er waren nog steeds geen antwoorden op zijn vragen. Maar Habakuk kon naar God toe, vertrouwde Hem.

Woman, Praying, Lume, Corona

"God stuurt ons met ons lijden en onbegrip niet van Hem weg..."

Nergens is het zo veilig

Zo mogen wij ook naar God toe met onze vragen en met alles wat we niet begrijpen. Niet om op zoek te gaan naar makkelijke antwoorden, juist niet. Er is lijden, er is ons onbegrip. Maar God stuurt ons met ons lijden en onbegrip niet van Hem weg. In feite is het nergens zo veilig als in de hand van God. Dat klinkt misschien vaag en als een gemakkelijk antwoord. Maar dat is het niet. Denk aan Jezus!

Hoop voor de toekomst

Wij kunnen en mogen het lijden in de ogen kijken, in de wetenschap dat Jezus ons lijden op zich heeft genomen en de dood heeft overwonnen aan het kruis. We mogen ook troost halen uit de wetenschap dat het lijden in deze tijd in geen verhouding staat tot de heerlijkheid die we mogen aanschouwen. Deze hoop hebben we misschien niet voor dit leven, maar wel voor de toekomst. Ik denk dat deze hoop een lichtpunt kan en mag zijn in donkere tijden. En dat we misschien af en toe alvast een voorproefje mogen krijgen van onze toekomst.

Het samen niet weten

Deze veertigdagentijd gebruik ik om stil te staan bij het lijden, en om dat niet af te doen met makkelijke antwoorden. Ik wil niet twijfelen aan het geloof van mensen die God niet begrijpen of boos op Hem zijn vanwege al het lijden in de wereld. Ik wil het samen met hen uitschreeuwen naar God en Hem vragen medelijden met ons te hebben. Ik wil de vragen in de ogen kunnen kijken, om dan te zeggen dat ik het ook niet weet. Laten we het samen niet weten en dan samen naar God gaan en in Zijn verwonde handen de scherven van onze wereld leggen.

Deze bijdrage verscheen eerder bij de podcast 40dagenhierennu.nl waarvoor Lume zes bijdrages verzorgt. Terugluisteren of alsnog instappen? Meld je aan via www.40dagenhierennu.nl of beluister de podcast op Spotify.

corona geloofsvragen lume