‘Ik wil zo graag dat mijn kind meegaat naar de kerk. Dat hij zich opgeeft voor de diaconale reis naar het buitenland… Dat zij gewoon een keertje bij huiscatechese gaat kijken, een avond meemaakt. Ik krijg ze gewoon niet geïnteresseerd voor activiteiten van de kerk of voor de dienst op zondagochtend, na een avond stappen.’

Niet geïnteresseerd

Het zijn zomaar een aantal opmerkingen van ouders die ik regelmatig in mijn omgeving hoor; ‘Mijn kind is niet geïnteresseerd in de kerk, in het geloof’. Nu trek ik zelf het liefst deze twee dingen uit elkaar. Geloof en het instituut kerk. Ik zie kerkzijn, alle activiteiten vanuit een kerkelijke gemeente als middel om geloof met elkaar te delen en een plek waar je God kunt ontmoeten. Een conclusie dat een jongere die niet geïnteresseerd is in ‘kerkelijke zaken’ bij voorbaat niet geïnteresseerd is in het geloof, vind ik te makkelijk gedacht.

Onterecht

Zijn de vragen van deze ouders dan onterecht? Nee, natuurlijk mogen zij deze stellen, want wat ik vooral tussen de regels door proef is liefde. Liefde voor hun kind en liefde voor God. Het diepe verlangen dat zij Hem net zo mogen leren kennen, zoals zij als ouders Hem kennen. Dat ze dat willen delen, dat is het diepe verlangen voor hun kind.

Als je het niet verwacht

Hoe ik het zie? Ik geloof dat God als Zaaier (Marcus 4: 1-20) in ieder van ons een zaadje van geloof wil planten. Het ontkiemen van dat geloof gebeurt door het geven van ‘water’ en de juiste hoeveelheid licht, juist op de momenten dat je het minst verwacht. Het kan soms jaren duren. Bij dat geven van water en zorgen voor voldoende licht denk ik aan het geven van Zijn liefde door jou als ouder heen, maar ook door die vriendin en buurman heen. Het enige wat wij met elkaar kunnen doen, is om die jongeren heen gaan staan; hen omringen met onze oprechte liefde, aandacht en zorg. Echt tijd van jou; niet even tussen de drukte van alledag door, maar echt, door er even voor te gaan zitten. Natuurlijk kennen die jongeren dezelfde drukte als wij, misschien is de druk bij hen zelfs wel hoger;  ze worden opgeslokt door het leven, sociale bezigheden of juist door eenzaamheid. Maar ik ben ervan overtuigd dat er altijd momenten zijn dat je samen echt kunt zitten. Net iets langer met elkaar aan tafel bij het avondeten, samen een dag iets ondernemen.

Jaren later

Voor mij begint de relatie met God via ouders aan de keukentafel, via een goede vriendin op school, via sport, via opa en oma. Gewoon in het sociale leven. Een kerkelijke gemeente kan daar zeker een hele belangrijke rol in vervullen maar dan is het eerste ‘water’, het levende water, al in een omgeving gegeven waar iemand zich veilig voelt. God werkt door ons allemaal heen en zelfs jaren later ontkiemen er nog steeds zaadjes, wanneer mensen al een stuk ouder zijn. Zoals Matthijn Buwalda samen met Stef Bos zo mooi zingen in het nummer ‘Lichtjes in de mist’:

Voor mij is hij een kind
Dat overstroomt van liefde

Ik zie hem in het licht,
Dwars door de wolken
Dat zegt:
Wat heb je eigenlijk te verliezen?