“Wat voelde God ver weg in de afgelopen maanden! Hij zorgde voor me, daar twijfel ik niet aan, maar waarom voelde ik geen connectie meer met de Vader? Waar was die heerlijke flow, van dichtbij God leven, de Eeuwige om je heen voelen, altijd en overal? Mijn aandacht werd zo opgeslokt, het leek erop dat God alleen een plaatsje kreeg toebedeeld als ik tijd voor Hem had… Ik voelde me bij tijd en wijle leeg, oppervlakkig en schuldig. Tot die ene zaterdagavond in augustus…

Betoverend

Ik verbleef met vriendinnen een weekend in een klooster. We kampeerden, maakten lol, volgden workshops en dronken kloosterbiertjes. We deden ook mee aan de getijden vieringen: vier keer per dag bepaalde God het ritme van de dag door ons stil te laten worden in de grote kapel van het klooster. Die stilte was de eerste dag nog benauwend, maar naarmate het weekend vorderde, keek ik steeds meer uit naar de vieringen. De eenvoud van de eeuwenoude liedteksten was betoverend, de akoestiek van de kapel zorgde voor een mystieke sfeer. Ik kwam er tot rust. God opende mijn hart weer voor Hem.

Filosoof

Op zaterdagavond werden we toegesproken door filosoof Evert-Jan Ouweneel. Hij sprak over je schuldig voelen vanwege dingen die niet lukken. Over afstand voelen tot God omdat je niet goed genoeg bent geweest. Over het goed willen doen, maar het niet kunnen omdat de omstandigheden verkeerd zijn. Over niet de persoon zijn die je probeert te zijn.

Intenties

Evert-Jan Ouweneel sprak zelfs over mensen die intens slechte dingen doen, zoals moordenaars, verkrachters en drugsdealers. Die door iedereen in de samenleving worden veroordeeld, maar die tóch bij God mogen horen. Omdat God niet kijkt naar wat een mens doet of zegt, of nalaat te doen of te zeggen, maar naar wat hij graag had wíllen doen en wíllen zeggen. God ziet het hart van de mens, zijn verlangens en intenties. God ziet dat je het zo graag anders en beter wilt doen. En daarom veroordeelt God je niet zomaar. Je krijgt altijd weer een nieuwe kans bij Hem, je mag het de dag erna altijd weer opnieuw proberen.

Mijn schouders zakten

Wát een bemoediging! Voor het eerst sinds een hele lange tijd voelde ik mijn schouders zakken en mijn ademhaling rustiger worden. In de afgelopen maanden had ik God een beetje losgelaten, maar Hij liet mij nooit los. Hij zag wel dat ik me schuldig voelde over mijn tekort aan tijd voor Hem en dat ik het beter wilde doen. En Hij zegt: “Ik zie je verlangens, Ik ken je hart en Ik houd nog steeds onnoemelijk veel van je.”

Spreekervaring

Wat bijzonder dat je zó bemoedigd kunt worden door iemand, die vanaf een podium mensen toespreekt. (Red: Iemand bij wie je direct merkt: jouw ‘taal’ van geloof delen is spreken (deeltaal: talk)! Dat kan een filosoof zijn, iemand die ervaring heeft met spreken en die deze boodschap misschien al veel vaker heeft verteld. Maar als ik, iemand zonder spreek-ervaring, dezelfde boodschap aan mijn buurvrouw vertel, of aan een moeder op het schoolplein die niet lekker in haar vel zit, zou ik dan net zo bemoedigend kunnen zijn?”

Is spreken over God ook jouw taal van geloof delen? Of ben je, net als Eline, ook wel eens zo bemoedigd door iemand die deze ‘taal’ goed beheerst? In welke situatie was dat?