"Ik kreeg vorige week van mijn zusje een zakje Vergeet-mij-nietjes om te zaaien. Iets met ‘er moet eerst iets dood gaan om te kunnen leven’. Ging er iets dood in mij om Leven in mijn leven te brengen?"
De term ‘40-dagen tijd’ is me wel bijgebracht in mijn opvoeding maar meer dan dat het de 40 dagen waren in aanloop naar Pasen betekende het niet zoveel voor mij. Ik merkte dat de 40-dagen challenge de laatste jaren echt een ding werd (of dat was het al jaren en ik heb het totaal gemist, dat kan ook hoor😊). Ik zag dat mensen om me heen uitdagingen aangingen om iets te laten of juist te doen. Eerlijk gezegd: het exacte ‘waarom’ van zo’n challenge was me ontgaan (iets met je tijd beter besteden, uitdagingen aangaan, geen suiker eten, etc.). Het leek me wel interessant om een uitdaging aan te gaan en daarnaast had ik ergens het idee dat ik meer moest investeren in mijn relatie met God. Tot nu toe gebeurde daar vrij weinig en ik voelde wel: er klopt iets niet. Misschien moest ik mijn tijd beter indelen en zo meer vrijmaken voor God? Ach, ik zou ook dit jaar wel weer zien hoe het loopt…
Mijn 40-dagen challenge
“De 40-dagen tijd begint bijna, doe jij daar nog iets mee?”, vroeg mijn collega (thank God voor toffe collega’s die via gekke wegen op je pad komen). We hadden het samen vaak over Instagram en over de mensen die we volgen. We merkten beiden dat we er eerder ontevreden en jaloers van werden dan dat het van positieve invloed was op ons leven. Misschien een beetje cliché, maar als je zwaar gefrustreerd wordt van de zoveelste verre reis van één van je Instagramvrienden, dan gaat er iets mis toch? Het voelde ergens wat kinderachtig, maar ik besloot 40 dagen niet te Instagrammen om af te kicken en me meer te richten op positiviteit. Ik noteerde in mijn agenda de dag dat ik uit moest loggen bij Instagram en dat deed ik braaf toen het moment daar was. Mijn eerste 40-dagen challenge was een feit! (Of in ieder geval: de poging daartoe.)
Vrijdagavond 15 maart:
Ik heb een zwak moment
Ik ga de mist in. Stiekem probeer ik via mijn laptop in te loggen bij Instagram, dat voelt nét iets minder slecht dan weer in te loggen op mijn telefoon. Ik ben mijn wachtwoord natuurlijk vergeten en voordat ik het weet scroll ik ‘even snel’ door mijn tijdlijn. Op mijn telefoon (want die had mijn wachtwoord wél onthouden). Ik laat me direct beïnvloeden door de beelden die ik voorbij zie komen en zit al snel met een ontevreden en zelfs verdrietig gevoel naar mijn telefoon te staren. Zonde, want ik had net besloten na een heftige week dat ik me weer wat beter voelde en Instagram had dat nu verpest.
"Zijn lijdensweg moet zoveel zwaarder zijn geweest..."
Heftige week
Ik heb deze week een miskraam gehad. Na zeven weken zwangerschap merkte ik dat het niet goed ging en een aantal dagen later was het voorbij. Ik vond het een ontzettende heftige ervaring. Altijd had ik het idee: een miskraam kan gebeuren, dat is dan erg vervelend maar het hoort bij het leven. Dus ik hield ergens nog wel een slag om de arm. Maar toen het eenmaal zover was deed het fysiek en emotioneel ontzettend veel pijn. Lijden. Lijdenstijd. Oh ja, ik deed iets met een 40dagen challenge.
Vergeet-mij-nietjes
Ik voel ergens de connectie, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Jezus leed voor ons ondragelijk veel pijn. Ik had deze week al veel pijn, maar Zijn lijdensweg moet zoveel zwaarder zijn geweest. Ik kreeg vorige week van mijn zusje een zakje Vergeet-mij-nietjes om te zaaien. Iets met ‘kregen we in de kerk om weg te geven, het ging er ongeveer over dat iets eerst dood moet gaan om te kunnen leven’. In mijn eigen kerk vorige week ging het over de Heilige Geest die zich richt op één ding: ‘Leven, Leven!’. De Heilige Geest als brenger van Leven. Slechts enkele woorden die mij bij blijven van deze dienst. Ik kan me niet concentreren want ik begin me op dat moment al ontzettend zorgen te maken over mijn zwangerschap. Ik zoek naar antwoorden. Alle dingen van de afgelopen dagen, al die stipjes die op één of andere manier verbonden lijken te zijn, ik kan de lijn alleen niet vinden. Ging er iets dood in mij om Leven in mijn leven te brengen?
Ik stort mijn struggles uit op het toetsenbord
Ik stap uit mijn eigen bubbel en ik zie een jonge vrouw die haar struggles met het leven en haar geloof uitstort op haar toetsenbord. In plaats van te Instagrammen. Wij zijn licht, wij zijn Lume. Tijdens mijn illegale Instagrambezoek van zojuist ving ik een glimp op van Lume. De kickoff van Lume van een aantal weken geleden spookt door mijn hoofd en ik besluit dit verhaal te delen. De exacte reden kan ik niet eens verklaren. Deel ik dit alleen om mijn eigen verhaal kwijt te kunnen? Of kan ik met dit verhaal iets betekenen voor een ander? Als vrouwen onder elkaar. Om sterker te worden door elkaar. Ik hoop het. De Vergeet-mij-nietjes ga ik zaaien, om deze week niet te vergeten en als symbool voor nieuw Leven.
Judith is 27 jaar, getrouwd met Mike en woont in Veenendaal.
Even hier een reactie, want op Insta lees je het voorlopig niet…
Bedankt voor je kwetsbare blog! Ik denk dat het voor héél veel vrouwen herkenning brengt. En da’s fijner dan Insta-succesverhalen die juist ontmoedigen. Sterkte in deze heftige tijd. ☝️Hij☝️-vergeet-je-niet!