‘Kijk Evie, dit is hoe Ik jouw leven op dit moment zie. Gras, onkruid en gesnoeide takken, er moet nog veel worden opgeruimd....'

“Ik ben op reis met een groep ondernemers in België. Tijdens één van onze activiteiten worden we uitgedaagd een moodboard te maken over onze verlangens en wensen. Met een stapel tijdschriften onder mijn arm ga ik met de opdracht aan de slag.

Geraakt

Bladerend door een magazine over interieur styling, word ik geraakt door de rust en vrede die de meeste huizen in het tijdschrift uitstralen. Er borrelt een verlangen omhoog. Dat wil ik ook! Zo’n mooi idyllisch landhuis, met prachtig aangelegde tuin, verzorgd, en alle details op elkaar afgestemd. Ik ontdek dat er een dieper verlangen achter mijn wens zit. Mijn verlangen gaat over rust, vrede, toegankelijkheid en gastvrijheid.

Onkruid en gesnoeide takken

Verder bladerend kom ik bij foto van een kruiwagen met tuinafval. En dat is het moment waarop Jezus begint te spreken: ‘Kijk Evie, dit is hoe Ik jouw leven op dit moment zie. Gras, onkruid en gesnoeide takken, er moet nog veel worden opgeruimd.’ Eerlijk gezegd ben ik hier niet heel blij mee. Ik ben er eigenlijk ondertussen wel eens aan toe dat het werk ‘af’ is. Dat ik kan rusten en genieten. Zo’n mooi landhuis lijkt mij een veel betere beeldspraak. Maar nee, er is nog werk aan de winkel, en stiekem weet ik dat ook wel.

‘Mag ik jouw tuinman zijn?’

Daarom neem ik het plaatje van de kruiwagen nog eens goed in mij op. Behalve die volle kruiwagen met tuinafval, zie ik ook een schep ernaast staan. Blijkbaar is iemand hard aan het werk geweest.  Weer hoor ik Jezus’ stem: ‘Mag ik jouw Tuinman zijn?’ De tranen branden achter mijn ogen. Hoe zacht en intiem komt deze vraag binnen! Natuurlijk mag Jezus mijn Tuinman zijn. Zoals ik al zei: ik verwacht dat er nog best veel werk verzet moet worden. Ga ik dat toelaten? Hoe diep laat ik Jezus binnenkomen? Dit soort vragen gaan snel door mijn gedachten. Dit gesprek met Jezus is een spiegel en een bemoediging tegelijk.

Slechts één bosje bloemen?

Ik blader nog wat verder in het tijdschrift. Ik kom weer mooi ingerichte huizen tegen, en ook een prachtige vaas met bloemen. Er schiet een gedachte door mij heen. ‘Zou dit het resultaat kunnen zijn van al het harde werken?’ Het ziet er zeker mooi uit, maar ik ben toch wat teleurgesteld. Het is zeker mooi, maar echt, zoveel werk voor één bosje bloemen in een vaas. ‘Heer, is dit dan alles?’ ‘Nee lieverd. Sla die bladzijde eens om….’

BAM!

En BAM. Daar staat het: een paginagrote foto van een prachtige bloesemboom. De tranen stromen inmiddels vrij over mijn gezicht. Ik kan het bijna niet geloven. ‘Dit is wat ik voor je wil, lieve Evie. Jouw leven gaat in bloei staan. Mag Ik nu aan het werk gaan?’ De rest van het weekend mag ik ontdekken in welke gebieden Jezus met mij aan het werk wil gaan. Dat Hij daarin geduldig en genadig is. Hij zal nooit forceren, altijd blijven uitnodigen en Hij zal wachten op mijn toestemming.

In mijn hart gelegd

Weet je die diepe verlangens nog, waar deze blog mee begon? Een verlangen naar rust, vrede, toegankelijkheid en gastvrijheid? Dat zijn de verlangens die Jezus in mijn hart heeft gelegd. En Hij is mede verantwoordelijk voor het eindresultaat.

Welke verlangens legde Jezus in jouw hart?