Als geloven niet meer vanzelfsprekend is…

Predikers credo’s: alles heeft zijn tijd en alles is vluchtig, maken zich weer waar in huize Jongsma. Hoewel de geschiedenisfreak in mij meteen blij wakker wordt wanneer mij dochter thuis komt met dit soort opdrachten, toch worden de vakjes niet meteen ingevuld. De tijd vliegt en vult zich met van alles en nog wat.. Een dikke week later spreekt  de ‘directrice’ mij daarom vermanend toe: “Morgen moet het stamboompapier écht ingeleverd zijn! We zijn het helemaal vergeten”. Het brave schoolmeisje dat ik stiekem toch nog ben, achterhaalt op de valreep nog wat ontbrekende informatie. Zo kunnen beide meisjes (klein én groot!) rustig gaan slapen.

Wat vluchtig allemaal!

De informatie wekt meteen mijn interesse voor het onderwerp weer op. Ik merk tot mijn schik op dat de naam Anna/Anne zowel in mijn mans als in mijn familie in meerdere generaties terugkomt. Bijzonder zo’n familienaam, mét mooie betekenis: ‘genade, begenadigde, lieflijke’. Lichte schrik en ongemakkelijkheid voel ik wanneer we één achternaam van de overgrootmoeders schuldig moeten blijven. Een voorbeeld uit de praktijk waaruit de vluchtigheid van de mens maar weer eens blijkt…

Om wie draait het?

Dit plaatst mijn leventje weer even in perspectief: schik en schrik staan vaak vlak naast elkaar; herinneringen vervagen snel, de tand des tijds doorstaan ze nauwelijks.  Wie kent je nog als je hier niet meer op deze aarde rondloopt en wat zegt dit over mijn leven nu. Waar draait het om? Om met Gerald Troost te spreken: “Als ik eerlijk ben, draait het stiekem vaak om mij” (uit het lied: God van genade).

Leidraad

Van de tante van mijn vader, die overigens helemaal niet genoemd wordt in de huiswerk-stamboom van onze dochter, leer ik een wijze les uit de boodschap op haar begrafenis: Laat het in je leven om de Heer draaien! Psalm 139 is hierbij de leidraad.

“Als er nog geen woord op mijn tong is, zie Heere! Gij weet het alles.
Gij bezet mij van achteren en van voren, en Gij zet Uw hand op mij.
De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij’ (ps. 139: 4-6)

Zij opent mijn ogen…

Deze Psalm wordt vaak gebruikt bij de versterking van onze eigenwaarde in een op God gebaseerd zelfbeeld: God kent ons en heeft ons zo mooi gemaakt, wonderbaarlijk! Zonder af te doen aan deze waardevolle waarheid en bemoediging, opent mijn oudtante me de ogen. Zelfs zonder dat ik bij de afscheidsdienst aanwezig ben, leert ze me verder te kijken! Ze wilde dat de nadruk tijdens de begrafenis niet ligt op haar leven(sweg), maar ligt op Gods Grootheid en Almacht, die ons begrip te boven gaat. Dit hoor ik achteraf van mijn ouders, die wel aanwezig zijn. Zo worden twee generaties door deze boodschap geraakt! Dit onderstreept voor mij de woorden uit Psalm 145:

Getuigen van geloofservaringen

Het roept ons op om van onze geloofservaringen te getuigen en ze door te geven, want zo gaan we aan de vluchtigheid voorbij. Daarom deel ik de laatste paar jaar mijn troostrijke geloofservaringen met mijn nog jonge dochters. Ze begrijpen deze niet altijd. Dat is logisch, want ook zelf overzie ik de betekenis van Zijn Hand in mijn leven niet geheel; immers: “De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij”. Toch moet mij dit niet weerhouden, want ik geloof dat er een zaadje wordt geplant.

Niet vanzelfsprekend

Ik vind het belangrijk dat ze dit horen, juist omdat ze in hun nabije omgeving ook veel voorbeelden zien van mensen die niet (meer) geloven  of ‘er minder mee hebben’. De vanzelfsprekende aanwezigheid van het geloof zoals ik dat mij van mijn vroegste jeugd herinner, zie ik veel minder terug (niet dat ik hiermee wil zeggen ‘dat vroeger alles beter was’!). De kinderen ervaren dat bijvoorbeeld wanneer ze op zondag alleen met mij naar de kerk gaan. Voel ik daarom de ‘druk’ extra op mijn schouders liggen om te blijven vertellen, bidden bij hun bed en voorlezen uit de bijbel? Ja, als ik eerlijk ben wel… en dan besef ik me: het brave schoolmeisje komt ook hier naar boven drijven, want stiekem draait het weer te veel om mij, om wat ik doe… De wetenschap van “it takes a village to raise a child”, biedt al meer ruimte.

Voor eeuwig

Zelfs met dat dorp om me heen, realiseer ik me: Ik heb dit niet in de hand; het – mijn gezin – ligt in Zijn Hand. Ik mag mijn deel doen, ik mag mijn deel zaaien, maar ik zorg niet voor de groei. Wie weet welke rank of boom er mag gaan groeien? Ik droom van generaties ranken geënt op de ware Wijnstok, van bomen geplant aan stromend Levend Water…  Hier kan geen stamboom tegen op! Zijn Licht zal zorgen voor groei! Daar klamp ik me aan vast. Ik bid dat dit alles een les zal zijn die voor eeuwig in onze gezinnen, families en omgeving mag doorklinken: Het gaat om Christus, Die alles in allen is (Col 3:10). Dat dit een gedachtenis mag blijven die generaties bindt, generatiekloven overbrugt en die monden van jong en oud samen het loflied op U laat zingen!

Aan uw voeten

“Aan uw voeten, Heer, is de hoogste plaats. Daarom kniel ik neer bij U. Om bij U te zijn, is de grootste eer, daarom buig ik mij voor U… Mijn hart verlangt ernaar om samen te zijn, hier in een plaats van aanbidding, in Geest en Waarheid samen één te zijn, in aanbidding voor U” (opwekking 462).

Hoe ga jij om met verschillen in geloofsbeleving en – overdracht in je nabije omgeving?

Luistertip:
De Zegen van Eline Bakker: Eline Bakker – De Zegen (Live) – YouTube: Laat Zijn goedheid op jou stralen, meer dan duizend generaties, jouw familie en jouw kind’ren en hun kind’ren, en hun kind’ren!