"Want hoe kunnen we een licht zijn in deze wereld, als we de donkere plekken niet opzoeken?"

Toen ik de christelijke wereld leerde kennen, was ik lichtelijk geshockeerd. Terwijl ik dacht dat geloven in een god een uitstervende levensovertuiging was, bleek het juist nog heel erg in leven te zijn. Ik leerde ineens zoveel mensen kennen die nog elke zondag naar de kerk gaan en werkelijk leven in geloof. Niet veel later leerde ik dat er christelijke conferenties waren, christelijke muziek, christelijke films; noem het maar op! Hoe kon het dat ik dit allemaal gemist had?

Een kijkje in de bubbel

Toen ik werd geïntroduceerd in deze christelijke wereld, leer ik pas wat de ‘christelijke bubbel’ nou eigenlijk inhield. Het voelde haast alsof ik in een documentaire zat. ‘From the outside, looking in’: een kijkje in de christelijke bubbel. De christelijke gemeenschap leek bijna geheel zelfvoorzienend. De kinderen kunnen naar een christelijke school, thuis kijkt het gezin samen naar ‘new faith network’ en luisterden ze naar ‘groot nieuws radio’ en zondags gaan ze samen naar de kerk.

Kritisch

Wellicht klinkt dit een beetje overdreven of kritisch. Maar als ik eerlijk ben, is dit wel hoe ik het op sommige momenten heb ervaren. Als seculier opgevoed persoon die zich amper bewust was van christenen om haar heen, was het best indrukwekkend. Het verbaasde me vervolgens ook niet meer zo dat ik eerder niet bewust was van die hele christelijke community. Achteraf gezien zie ik wel hoe ik het had kunnen zien, maar ik keek niet goed genoeg. Maar toch doet dit wel de vraag oproepen: keek ik niet goed genoeg? Of had het zo zichtbaar moeten zijn dat ik er niet omheen kon?

Opbouwend

Dit is natuurlijk wel een erg kritische vraag. Toen ik eenmaal lid was van deze ‘community’, kwam ik er echter al gauw achter waarom die bubbel er is. Ik was verbaasd over de hoeveelheid liefde en steun die ik zag rondgaan in de kerkgemeenschap. Het was zo ongelofelijk opbouwend. Dat is denk ik ook echt waar het als kerk zijn om gaat: elkaar opbouwen in geloof. Binnen die gemeenschap ben je veilig, leer je over God en krijg je weer nieuwe energie. Ik geloof dat ieder christen daar zeker goed aan doet en ik zou zelf ook niet zonder kunnen of willen.

Confrontatie

Maar op een moment zullen we toch die bubbel moeten verlaten om onze bestemming te vervullen. Want hoe kunnen we een licht zijn in deze wereld, als we de donkere plekken niet opzoeken? Dit betekent dat we weg moeten uit ons veilige wereldje en in gesprek moeten gaan met andersdenkenden. Dat kan confrontatie betekenen, dat kan betekenen dat er gek naar je wordt gekeken maar dat kan ook betekenen dat je een stukje van God laat zien aan iemand die ervoor openstaat. Het nare? Je weet pas wat de uitkomst is, als je het probeert.

Reflectie

God vraagt aan ons, om ons licht te laten schijnen zodat ALLE volken het zien; niet alleen Zijn volk. Ik ben dan ook wel veel gaan nadenken over hoe ik mijn leven wil inrichten. Ga ik later mijn kinderen (mocht ik zo gezegend zijn die te krijgen) naar een christelijke basisschool sturen? Hoe wil ik mijn geloof uitdragen buiten de kerk? Maar ook: laat ik nu al genoeg aan mijn omgeving zien dat ik christen ben? Dit zijn lastige vragen, waar ik ook nog niet alle antwoorden op heb. Maar ik weet wel dat ik mijn best wil doen om een verschil te maken. Dat is misschien soms eng, maar het is ook een gave uitdaging die ik met alle liefde aanga.

Wat zie jij als je kritisch kijkt naar jouw christelijke bubbel? En wat zijn jouw tips om de veiligheid van die bubbel te verlaten?