Wanneer een ander jouw lichtpuntje is

“Schoolvakantie, een heerlijke tijd. Iets waar je naar uit kijkt en leuke plannen voor maakt. Wij deden dat ook, maar zomaar, van de één op de andere dag, veranderde een onschuldige verkoudheid van mijn dochtertje onze week vol plannen, in een week vol zorgen. Mijn dochter werd opeens heel erg ziek en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Eenmaal daar verslechterde haar situatie zodanig, dat ze overgeplaatst moest worden naar een kinderziekenhuis, ver weg van huis. Al onze plannen vielen in duigen en waren opeens niet belangrijk meer. Alles stond stil… En het enige wat er echt nog toe deed, was de gezondheid van mijn dochtertje. De rest werd bijzaak.

Eindeloos lang

In het ziekenhuis is tijd iets ongrijpbaars. Het kruipt voorbij, het voelt eindeloos lang. En tegelijkertijd glipt het tussen je vingers door, elk moment kan er weer een volgend onderzoek gepland staan, staat er weer iemand anders aan je bed. Weg privacy, weg controle, en ook weg stille tijd. Ik had geen moment rust om even te bidden, stil te staan, te huilen. Ik was nooit alleen en tegelijkertijd had ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Je wilt sterk zijn voor je dochter, maar je voelt je zo zwak.

Loslaten

In deze periode had ik zelf de energie niet meer om te bidden. Maar wat voelde ik me gedragen door het gebed van anderen. Juist op de momenten dat ik me eenzaam voelde, kreeg ik berichtjes van mensen dat ze aan me dachten. En wanneer alles teveel werd, vroeg net iemand hoe het met me ging. Al deze mensen waren lichtpuntjes, precies op de momenten dat het zo donker leek. Dankzij hen ervaarde ik rust, merkte ik dat God bij me was. Ik mocht alles loslaten en overgeven.

Sneller

De medicijnen sloegen aan en een operatie bleek niet meer nodig. En sneller dan verwacht mocht mijn dochter weer naar huis om thuis verder aan te sterken. Ook in deze blijdschap en opluchting waren we niet alleen, vierden anderen dat met ons mee.

Weinig moeite

Dankbaarheid overheerst nu weer. Ik ben dankbaar voor het herstel, maar ook voor iedereen die betrokken was. Door deze situatie heen ervoer ik hoe belangrijk het is dat er mensen om je heen staan, bij de mooie momenten, maar des te meer in moeilijke situaties. Het hoeft niet eens een groot gebaar te zijn, het is niet lastig en kost weinig moeite. Maar wat soms klein en onbeduidend lijkt, kan voor de ander een lichtpuntje in het donker zijn. Het sturen van een appje, berichtje op social media of kaartje doet er toe. Het laat zien dat je aan de ander denkt, dat het niet alleen hoeft. Het lost geen problemen op, maar maakt het dragelijker. Veel van deze kleine lichtjes bij elkaar, geven samen veel licht.

Heb jij wel eens in een situatie gezeten waarin een ander jouw lichtpuntje was? Of heb jij juist heel bewust laten merken dat je er was aan iemand die het moeilijk had? Op welke manier was dit zichtbaar? We zijn benieuwd naar jouw reactie, hopelijk kan dit een ander weer inspiratie geven!