"Wat overbleef was verdriet, onbegrip, woede en teleurstelling. Hoe kon dit gebeuren?!"

“In de zomer van 2019 kreeg ik een geweldig aanbod. Ik mocht gaan werken voor vrouwen in India. Ik was superblij blij en gelukkig, want wat kon er mooier zijn dan vrouwen een kans bieden om zich zelfstandig uit de ellende te werken en een waardige toekomst op te bouwen?

Vreetbuien en een kort lontje

Mijn nieuwe roeping was duidelijk: vrouwen in Nederland in contact brengen met vrouwen in India! En dat rond iets wat ze gemeenschappelijk hebben: want er is één ding waar elke vrouw vanaf een jaar of twaalf, waar ter wereld ook, maandelijks mee te maken krijgt. Eén gemeenschappelijke deler waar we allemaal soms flink onder te lijden hebben, in de vorm van vreetbuien, chocolade schranspartijen, een bolle buik, pijn, een kort lontje  en niet te vergeten, een week lang continue angst voor doorlekken. Yep, onze maandelijkse menstruatie.

Maar helaas, hoewel we daarin veel gemeenschappelijk hebben, is het noodzakelijke maandelijkse cadeau aan jezelf om dit lijden te verzachten (waar geen Chanel -, Gucci – of Dolce en Gabana tas tegenop kan…) lang niet voor elke vrouw op deze aardbol beschikbaar…: MAANDVERBAND.

Voorbij

Vol passie en vreugde zette ik me dus in. Dit was mijn roeping! Maandverband beschikbaar stellen voor elke vrouw op deze aardbol! Dit was waar God mij voor geroepen had! Maar ineens was het voorbij…. Wat overbleef was verdriet, onbegrip, woede en teleurstelling. Hoe kon dit gebeuren?! Ik mocht niet meer werken aan dat wat God me gegeven had!

Vooral ik?

Maar had Hij het me eigenlijk wel gegeven?  Of was het iets dat Ik vooral wilde doen… wat mijn project moest worden?! En als het wel een roeping van God was, waarom was het dan zo geëindigd? Welk doel had God daarmee? Want Hij is toch een alwetend God? Hij moet dus van tevoren hebben geweten dat dit zo zou eindigen. Had Hij me niet even kunnen waarschuwen?  Had Hij me niet kunnen beschermen tegen de pijn en ellende die me te wachten stond?

Vragen, vragen, vragen

Met welke God had ik nou eigenlijk te maken? Wie wilde ik dienen? Vragen, vragen, vragen, waarvan ik van tevoren al wist, daar ga ik geen pasklaar antwoord op krijgen. Ik hoefde niet te rekenen op een antwoord dat in mijn kleine hersenpan zou passen, want daar is God nou éénmaal veel te groot voor.

Lichtflitsen

Maar toch… Ik verlangde ernaar om in die duisternis toch iets te zien, om het te begrijpen en van Hem te leren hoe met dit gebeuren om te gaan. Daar had ik Licht voor nodig. Heel veel Licht in de vorm van wijsheid. Ik keek terug op de afgelopen weken en evalueerde ze.  O ja, ze waren donker en zwart, maar daardoorheen zag ik vol verbazing ook felle lichtflitsen die mijn hart totaal verlichtten.

Woedend

Ik mocht God beter kennen, doordat Hij er constant bij was, Hij me er doorheen droeg. Mij in mijn woedend gebed, Zijn vrede liet ervaren! Hij stuurde me lieve, hele wijze vrouwen die me hielpen om steeds weer de juiste keuzes te maken door het hele proces van gesprekken en uiteindelijke afronding heen.

Feilbaarheid

Door hen leerde ik wat het was om mensen die me pijn hadden gedaan, te zegenen. Van waaruit het diepe verlangen ontstond om echt en volledig te kunnen vergeven en om vergeving te vragen. En door te zegenen, kreeg ik meer inzicht in de feilbaarheid van mensen en mezelf en leerde ik om met compassie te kijken naar de vrouw die me het meest had teleurgesteld. Met Gods hulp was ik, ondanks mijn diepe gekwetstheid in staat, om met  passie en toewijding mijn taken af te maken, zelfs nadat mijn functie al officieel was gestopt. Ik snapte niets meer van mezelf.  Dit was duidelijk niet de Natascha die ik al een jaartje of 45 kende!  Maar het was fijn en mooi, vol vrede!  Zoals Jezus is!

Woman, Happy, Lume

"Het was fijn en mooi, vol vrede! Zoals Jezus is!"

Een ander antwoord

Was dit project een roeping? O ja, ik denk zeker dat God mij een hart voor vrouwen in nood gaf. Wist Hij dat het zo zou gaan? Ja,  dat denk ik wel. God is tenslotte een alwetend God. Krijg ik antwoord op waarom Hij het dan niet had kunnen voorkomen? Nee, maar ik kreeg wel een ander antwoord… Want was ik een beter en mooier mens geworden als ik dit niet had meegemaakt? Had ik God net zo nabij gevoeld als Hij het had voorkomen? Was ik dan net zo verbaasd geweest over mijn eigen acties? En tot slot… had ik ook zulke mooie lessen geleerd als Hij dit alles niet had toegestaan? Nee, zeer waarschijnlijk niet. Daarom mag de troost zijn dat, door alle brokstukken die mensen maken heen, God doorgaat met Zijn werk in jou en in de wereld om je heen.

Op avontuur

En dus wacht ik nu met spanning af op welk volgend avontuur ik met Hem mag gaan. Vaak in wankel en angstig vertrouwen, maar diep van binnen met een zeker weten dat Hij zorgt.

Jouw uitdaging:

Ieder mens is geroepen. Geroepen om God te dienen en bekend te maken. God gaat Zijn weg met jou. Durf je het aan om het Hem te vragen? Jouw leven totaal in Zijn Hand te leggen en te gaan?  Denk er eens over na, bid erover en schrijf je persoonlijke ervaringen op. Wie weet kom je tot verrassende ontdekkingen!

bemoediging featured geloof geroepen lume