“Vorige maand mocht ik een week lang op een prachtig landgoed knutselen, dansen, schilderen en nog veel meer. Eindelijk kon ik mijn diep weggestopte creatieve neigingen onbelemmerd laten gaan onder de bezielende leiding van, jawel… onze Here God. Ja echt, het kan… knutselen met God. Sterker nog: geef Hem je hand, je geest en een paar kwasten, en de Rembrandts, Mondriaans en Karel Appels verbleken waar je bij staat. Gods creativiteit in jou veroorzaakt een explosie van kleur, prachtige ontwerpen en bovenal een wonderlijke bewustwording van Zijn aanwezigheid in jouw hart.

Kinderlijk geloof 

Woest enthousiast vertelde ik mijn vriendin over mijn prachtige ervaringen. En zoals alleen een goeie vriendin dat kan, luisterde ze vol aandacht. Maar daarna werd het een beetje pijnlijk, want na mijn verhaal keek ze me weliswaar lief maar toch ietwat meewarig aan en zei: “Wat is dat toch mooi, dat kinderlijke geloof van jou!” In een split second stortte mijn moeizaam opgebouwde zelfvertrouwen volledig in en daalde ik af tot het niveau van mijn vriendje Calimero, het diep verontwaardigde kuikentje. Ik kinderlijk? Zoiets als onvolwassen, niet van deze tijd, onderontwikkeld en achtergebleven?

Moedervleugels

Maar, vertelde ze me in een poging tot troost: “Ik kan je wel heel goed volgen hoor, want ook ik heb jaren gekend dat ik al mijn verdriet, zorgen, vreugde, gewoon eigenlijk mijn hele leven bij God bracht. Maar ja, toen was ik 6!” Ineens verlangde het kuikentje in mij wanhopig terug naar haar eierschaal. En waar waren die grote beschermende Moedervleugels eigenlijk gebleven? Psalm 91 was blijkbaar volledig aan mij voorbijgegaan.

Dealen met je problemen

Toen kantelde het gesprek. “Maar weet je Natas? Ergens zou ik nog steeds als een kind willen geloven! Want het leven is vaak zo enorm ingewikkeld en pijnlijk, en om het dan bij God neer te kunnen leggen en bij Hem te laten, dat lijkt me heerlijk!” Ik besloot mijn eierschaal nog even te laten voor wat het was en luisterde vol verwachting verder. “Maar ik ben volwassen geworden, heb teveel van de wereld gezien om nog te kunnen geloven in een God die jou en mij bedacht en gewild heeft. Die Zich persoonlijk met je bemoeit. In deze wereld dien je gewoon zelf te dealen met je problemen, je verdriet te dragen en van harte mee te werken aan een betere wereld. Dat heet volwassenheid, en als vrouw van een zekere leeftijd word je toch echt geacht volwassen te zijn.”

Hemelse Moederliefde 

Op dat moment besloot ik mijn eierschaal definitief te verlaten en het kuikentje in mij te gaan omarmen. Want ik realiseerde me hoe diep de wereld snakt naar kuikens zoals jij en ik! Kuikens die anderen vertellen over hun belevenissen en ervaringen met Hemelse Moederliefde. Verhalen van diepe vreugde, Goddelijke verrassingen, onverwachtse hoop, onvoorwaardelijke liefde, wijsheid en een wonderschone toekomstverwachting.

Klein zijn bij Hem

Een kuikentje is teer en kwetsbaar. Maar, hoe prachtig: al in de eierschaal is er continue contact met de moeder. En ook na de geboorte blijft haar bescherming aanwezig en leert zij haar kuiken een kip te worden. Zo mag ik geloven dat ik met mijn vaak kleine kuikengeloof, met al mijn angst, verdriet en pijn, diep mag wegkruipen onder Gods Hemelse Moedervleugels: daar waar ik altijd gehoord, gezien en welkom ben en van waaruit Hij mij Zijn wijsheid wil schenken. Vanuit die bescherming durf ik het aan om voluit het avontuur dat leven heet aan te gaan en te blijven vertellen over Gods aanwezigheid in mijn leven! Zij is groot en ik is klein en nee dat is niet eerlijk, maar God nodigt ieder mens uit om bij Hem klein te zijn en dat is heel erg (h)eerlijk!

Uitdaging voor jou:  

Lees hardop voor jezelf en voor je geliefden nog eens Psalm 91. Met name het laatste deel (vers 14-16), waar God Zijn belofte van trouw aan jou geeft, is zo bemoedigend. Hoe zijn jouw kinderlijke ontmoetingen met Jezus? Durf je te delen met je vriendinnen en buurvrouwen? Probeer te bidden voor moed en wijsheid om het te doen, en laat je verrassen door wat er dan gebeurt in jou en die ander.”