De 40-dagentijd in dit coronajaar zet mij aan het denken over het principe van menselijk (onvervuld) verlangen: naar meer van iets of naar iets anders… Liefst iets groters, waarbij we het vaak moeilijk vinden om te wachten en te volharden.

Emoties

Deze emoties zijn onderdeel van elk mensenleven. Jezus heeft dit in zijn mens-zijn aan den lijve ondervonden; ook Hij ervoer emoties. Hij voelt ons als geen ander aan, wat een troost! Vanuit zijn goddelijkheid weet hij ook hoe het kan, hoe het beter kan zijn. Dit ontroert Hem, dit beweegt hem, wanneer hij de mensenmassa ziet (Marcus 6: 34 ): “Toen Jezus uit de boot stapte, zag het op de oever zwart van de mensen, die uit de dorpen en steden waren gekomen. Hij had met hen te doen, het leek net een kudde schapen zonder herder. Daarom vertelde Hij hen weer over God.”

Bergrede

Net voor de coronacrisis zat ik in een commissie om een kerkdienst voor te bereiden over  het thema ‘geluk en de bergrede’. Toen kon ik nog niet inschatten dat dit thema een andere betekenis zou krijgen, door een virus dat de wereld op zijn kop zet. Eigenlijk is dat ook wat Jezus doet in Zijn bergrede: wat Hij vertelt is het omgekeerde van wat je verwacht en daarmee kan het jóuw wereld ondersteboven keren. Vanuit Zijn bewogenheid met de mensen wil Hij mensen in beweging krijgen. In Zijn bergrede vertelt hij immers: zalig wie nederig, hongerig, verdrietig, gehaat en vervolgd zijn. (Zie Luc. 6: 20-23 of Mat. 5: 3-12).

Ga de berg op

Beweeg je mee de berg op? Om misschien te ontdekken dat je vanuit een andere hoogte zaken in een ander perspectief kunt zien: dingen die midden in de wereld groot en belangrijk lijken vallen vanaf bergzicht in het niet. Die flat lijkt een blokkentoren en het haantje op de kerktoren is nog nauwelijks te onderscheiden. Ga mee de berg op, zonder je af, in stilte bij Hem, om weer op geladen te worden. Dat is namelijk ook wat Jezus deed. Hij ging de berg op om met Zijn Vader te bidden, de hele nacht (Lucas 6: 12) en Hij zocht rust aan de andere kant van het meer om weer bij te tanken. Zijn menselijke kant moest weer gevuld worden, zodat Hij zijn goddelijke werk kon voortzetten. Doe als Hem, zodat je opgeladen de berg weer af kunt gaan, het leven in, om iets uit te kunnen delen van de rijkdom, rust en liefde die je hebt mogen ontvangen.

Licht in leegte

Ik schrijf met opzet ‘iets’, want ik merk in mezelf vaak dat ik niet helemaal opgeladen ben, als of er ergens een gaatje zit waar de Geest uit wegsijpelt. Alsof er ergens diep weggestopt een niet te vullen leegte zit. Is dat een stukje van de gebrokenheid van de wereld, iets van mijn tekort aan geloof en vertrouwen, iets van het kwaad dat in mij huist? Ik weet het niet, Heer, ik geloof, kom toch mijn ongeloof te hulp (Marcus 9:24). Wat ik wel weet is dat het mij niet helpt om daar in die leegte te blijven graven, want het brengt mij niet verder. Het brengt mij hooguit in de diepte, weg van het Koninkrijk dat er nu al is en dat eeuwig zal blijven. Bovendien realiseer ik me: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in” (uit ‘Anthem’ van Leonard Cohen); zonder gaten is er te weinig ruimte voor het Licht om naar binnen te stromen.

Samen de Berg af

Daarom daal ik toch de berg af en blijf ik mezelf steeds opnieuw voor houden om Omhoog te kijken. In die afdaling de wereld in, kom ik weer anderen tegen. Ieder met zijn eigen innerlijke rijkdommen en gaten. Samen -als Lichaam van Christus- kunnen we iets geven aan en ontvangen van de ander vanuit ons licht én leegte. Loop zo in het voetspoor van Jezus, tast naar de Hand van de Hoeder, luister naar Zijn Woord en leer dankbaar te zijn onder alle omstandigheden (zie 1 Tess. 5: 16-18).

De weg van de mééste weerstand

Jezus weg liep echter  verder door… Via juichende palmtakken op de weg, door de Schone Poort van Jeruzalem, dwars door een tuin waar Hij smeekte en bloed zweette, ging Hij een andere kale berg op. Daar boog Hij Zijn hoofd en gaf de geest… De weg van de mééste weerstand die je maar kunt bedenken! Tijdens deze laatste weg die Hij liep op aarde deed Hij voor de laatste keer datgene wat Hij in zijn bergrede verkondigde. Hij deed niet zijn grootste wonderen of toespraken in die laatste week, maar Hij bracht in de praktijk wat het betekent om de minste te willen zijn. Om zo als laatste de eerste te zijn. Wat zou jij doen?

• Huil je als anderen je al zwaaiend met palmtakken toejuichen?
• Blijf je trouw als je vrienden wegvluchten en je in de steek laten?
• Kijk je de ander vol bewogenheid aan wanneer diegene je vervloekt en verloochend?
• Zwijg je als ze je onterecht beschuldigen?
• Bid je wanneer anderen niet weten wat ze doen?
• Stel je anderen gerust, wanneer je zelf vergaat van de pijn?
• Roep je de Vader aan, wanneer alles donker en verlaten is?

Gewoon feest

Onmogelijk? Menselijkerwijs is dit niet te bevatten en nauwelijks te doen. Voor en door Hem is echter alles mogelijk. Waardoor? Het werd namelijk weer ochtend op die derde dag: het Licht van Pasen scheen over de wereld en schijnt nog steeds. Het werd ook Pinksteren, om te zorgen voor Vuur om ons licht steeds weer brandend te houden; ondanks alle leegtes in ons en tussen ons. Dat is Pasen, dat is Pinksteren en gelukkig vallen deze feesten niet op één dag. Het blijft ‘gewoon’ feest, steeds opnieuw, hoe de omstandigheden ook zijn, de weg loopt door, je gaat weer verder. Een ieder die gelooft is uitverkoren op dit feest! Gelukkig wel…

Dát is Pasen, dát is Pinksteren, grootser wordt het niet…

Hoe zoek jij het Koninkrijk van God en breng je vanuit de rol van ‘minste’ lichtpuntjes in deze wereld?