Als God mij roept, dan ga ik

“Toen ik gevraagd werd om naar Oekraïne te gaan wist ik direct dat ik dat graag wilde doen, maar dan wel om verhalen op te halen, zowel in tekst als in beeld. Al snel bleek dat mijn behoefte aansloot op de wensen van zowel de bevolking daar, als stichting Hope4Ukraine hier in Nederland. Ik ging nadenken over welke soort verhalen ik wilde horen en maakte een prachtige planning, waar uiteindelijk weinig van terecht kwam. Ik kon nog niet weten welke (letterlijke) route God voor mij in petto had. Maar één ding wist ik zeker: “als God roept, ga ga ik”.

Een olifant op mijn borstkast

Een week voor vertrek werd ik benaderd door één van onze vrachtwagenchauffeurs (Jan Ypma) met de dringende oproep om mee te gaan en verslag te maken bij het uitdelen van voedselpakketten, elders in het land. Het tweede doel van de reis was om te kijken of de werkzaamheden, die we nu als stichting in de stad Irpin uitvoeren, daar ook van de grond te krijgen zijn. In eerste instantie leek dat mooi, totdat ik hoorde waar we dan naartoe zouden gaan. Ik werd nerveus, mijn bloed jaagde door mijn lijf en het voelde alsof er een olifant op mijn borstkas zat. Ook mijn man was niet blij met de voorgestelde plannen: veel te gevaarlijk… (tekst loopt door onder de foto)

Zijn bek was wagenwijd open

In gebed vroeg ik God wat ik moest doen, immers, als je geen rust ervaart moet je je afvragen waar je aan begint. Ik kreeg antwoord via een tekst in de Bijbel-app. uit Mattheus 10, vers 16: ‘Ik stuur jullie erop uit als schapen onder wolven. Wees zo slim als slangen, en zo onschuldig als duiven.’ Oké, dit kon wel eens een pittige reis worden, dacht ik. Maar dat stuk over ‘zo slim zijn als slangen’ deed mij denken aan een droom van enkele jaren terug. In die droom liep ik voorop in een rij van drie mensen. In de verte zag ik een joekel van een slang liggen. In mijn naïviteit dacht ik het beest te kunnen ontlopen door er met een grote boog omheen te gaan. Maar niets was minder waar. Plotseling stond de slang vlak voor mijn neus, met zijn bek wagenwijd open, klaar om toe te happen. De bek was net zo groot als ikzelf. Ik schrok wakker en vroeg gelijk aan God: wat betekent deze droom? In mijn hoofd plopte de woorden op: trek je geestelijke wapenuitrusting aan.

Ongerust

Zou deze droom tijdens mijn reis in Oekraïne werkelijkheid worden? Mijn ongerustheid was nog niet weg en ik schakelde mensen in die voor mij wilden bidden. Twee dagen voor vertrek verdween mijn onrust (en die van mijn man ook) en las ik het hoofdstuk in Mattheus 10 verder, vers 27 en 28: “Wat Ik nu in het donker zeg, vertel dat rond bij daglicht. Wat Ik je in het oor fluister, schreeuw het van de daken! Wees niet bang voor hen die wel je lichaam kunnen doden, maar niet je ziel.” Ik heb nog een potje gejankt en toen was ik er klaar voor. Laat maar komen.

Bevestiging

De eerst dag in Oekraïne was op zondag. Traditiegetrouw gaat de groep naar de Irpin Bible Church, om daar bij de dienst (met vertaling) aanwezig te zijn. Hoe mooi en hartverwarmend is het dan dat de preek over Efeziërs 6 ging: het aantrekken de geestelijke wapenuitrusting. God weet wat je nodig hebt: nogmaals de bevestiging dat Hij met mij meegaat, wat er ook gebeurt.

Maandagmiddag was het zover. We verlieten het ‘veilige’ Irpin en gingen op weg naar Kiev, om daar de voedselpakketten in de vrachtwagen te laten. Vandaar reden we naar Tsjerkasy, een stad dat precies in het midden van Oekraïne ligt en waar veel vluchtelingen vanuit het oosten eerst terecht komen. In Tsjerkasy hebben we de eerste lichting voedselpakketten uitgeladen, daarna reden we verder naar het zuiden, richting Mykolajiv. (tekst loopt door onder de foto)

Aan een zijden draadje

Mykolajiv is een stad op ongeveer 70 km. van Cherson. Het was voor de oorlog een zogenoemde ‘gesloten’ stad, wat invloed heeft op hoe de mensen daar zijn. De aanwezigheid van mensen uit Nederland, die komen om hulp te bieden en er willen ‘zijn’, is iets dat deze inwoners nauwelijks kunnen bevatten. De pastor en de kerkleden doen wat ze kunnen, maar er zijn zo weinig middelen. Het leven hangt aan een zijden draadje. Ik heb zelden zo’n betrokken pastor meegemaakt, wat een prachtige broeder in geloof! Een man met een kloppend hart voor God en mens.

Het geluid van neerkomende bommen

Het bezoek van deze stad was voor mij de opmaat naar ‘de bek van de slang’. De hele dag door hoorde je het geluid van neerkomende bommen. Ik realiseerde mij dat Mykolajiv een voorproefje was voor dat wat nog ging komen: Cherson. Tijdens de reis naar Cherson zag je in het landschap rookpluimen omhoog kringelen van bominslagen. Na het passeren van het zoveelste checkpoint reden we langs zo’n rookpluim. De raket had het leven gekost van een vrouw en had een meisje ernstig verwond. Er zijn geen woorden voor en je kunt eigenlijk niet beschrijven wat deze aanvallen met de bevolking doen. De aankomst van ons, inclusief de voedselpakketten (en een pallet Bijbels), was om me zachtjes uit te drukken nogal gespannen. De pastor van de kerk waar wij aan leverden stond bol van de stress. Misschien ken je de 3-minutenregel? Dat betekent dat je niet langer dan drie minuten op eenzelfde plek mag blijven, of althans, dat is niet wenselijk vanwege de veiligheid.

Een wonder

Het uitladen van de vrachtauto, wat als een doelwit wordt gezien, duurde meer dan drie uren! De pallet met Bijbels werd net voor de avondklok opgehaald, de vrachtauto kon net op tijd wegwezen uit de stad. Na 19.00 u. is de stad te onveilig: alle voertuigen worden verstopt, zelfs de politieauto’s. Ondanks de voelbare spanning ervaarde ik rust. Ik heb dan ook een heerlijke nacht in Cherson doorgebracht. Een wonder op zich.

Geraakt door een raket

De volgende dag werden er drie kleinere busjes geladen met de voedselpakketten. Deze pakketten wilden we brengen naar dorpjes aan de oostkant van de stad. Vanwege kapotgeschoten bruggen moest het konvooi over grillige binnen weggetjes. Het schoot niet op. De dorpjes lagen op korte afstand van het Russische leger. Ik denk tussen de 5 – 10 km. Een dag ervoor was een ander busje dat humanitaire hulp aan het verlenen was geraakt door een raket. Nu reden wij in diezelfde omgeving. Nogmaals, je bent je ervan bewust dat je oog in oog staat met ‘de bek van de slang’, toch heb ik mij niet een keer onrustig gevoeld. Je weet om de drommel wel dat het onveilig is. Militairen plakten aanplakbiljetten op om inwoners te waarschuwen. Kom vooral niet samen, ook niet om voedselpakketten op te halen. Je kunt op je klompen aanvoelen dat niemand dat doet: als je honger hebt en er wordt voedsel gebracht, dan kom je toch.

‘Alles is goed’

Dat de waarschuwingen niet voor niets waren hebben we aan den lijve ondervonden. Twee van de drie busjes zijn tijdens deze rit door de Russen aangevallen. Een raket mistte op 100 m. de achterste bus, een drone met handgranaat kwam gelukkig aan de andere kant van een huis terecht, vlak bij de voorste bus waar Wybren Scheepsma in zat. Dan realiseer je je dat je zo ontzettend afhankelijk bent van Gods bescherming! Hoe anders had het af kunnen lopen… Op zondag kwam ik weer thuis. Ondanks dat mijn gezin wist waar ik was geweest, waren ze niet op de hoogte van wat er was gebeurd. Een ‘alles ik goed’ is alles wat ik gecommuniceerd had. Mijn ouders wisten niet beter dan dat ik in Irpin was, dus die waren helemaal blanco. Tja, en dan ga je het toch vertellen. Het moeilijkste vind ik hoe je aan iemand uitlegt dat je er 100 % van overtuigd bent dat het Gods plan voor jou op dat moment was. En dat het daarom geoorloofd was om toch te gaan. Veel mensen noemden me daar dapper. Ik voelde mij meer een idioot. Tenminste, als ik zonder God was gegaan.

Het hemelse leger van Gods engelen

Ik leerde wat het betekent om de geestelijke wapenuitrusting aan te doen. Ik een bewuste keus moeten maken of ik mijn leven (letterlijk) in Gods handen durfde te leggen. Deze ervaring neem ik mee, de rest van mijn leven. De duisternis die ik daar gevoeld en gezien heb is met geen pen te beschrijven. Maar ik geloof meer dan ooit, dat wanneer je je vertrouwen op God stelt, Hij je nooit laat zitten. De verhalen van de mensen en soldaten daar in Oekraïne kunnen dit bevestigen. Meer dan eens is het Hemelse leger van Gods engelen gezien; de Russen wisten niet hoe snel ze moesten vluchten.

Ik heb veel verhalen gehoord en ben op dit moment bezig ze uit te schrijven. Tot slot wil ik laten weten dat het goed met mij gaat. Ik ging onder Gods bescherming naar Oekraïne, en Zijn bescherming geeft Hij nu ook. God weet wat Hij doet.”

Meer weten over stichting Hope4Ukraine? Klik hier. Op deze website publiceert Ruth (later) meer verhalen.

Gastblog en foto’s: door Ruth de Jong (ImagoDei.nl)