"Te vaak zet ik er een stop op. En vertrouw ik meer op mezelf dan op Hem."

Het is een bruin kruikje: precies dat kleurtje bruin wat je voor je ziet als je aan Afrika denkt. Gemaakt van een soort kalebas. Best een leuk dingetje hoor, maar normaal gesproken zou ik een dergelijk woonaccessoire geen vijf jaar op mijn vensterbank laten staan. Ik hou wel van een beetje afwisseling. Maar dit kruikje kan ik niet wegdoen en dat wil ik ook niet! Het herinnert mij namelijk aan een bijzondere dag, maar vooral het beeld dat ik daarna van God ontving, kan mij nog dagelijks verwonderen.

Hout sprokkelen

Ik maakte met Compassion een reis door Kenia. Op het programma stond een home-visit. Met een groepje reisgenoten bezochten we een gehuchtje op het platteland, waar we mochten helpen met hout sprokkelen. Ik zie me nog sjouwen met een enorme bos takken, door de hitte. We hadden plezier, maar waren ook onder de indruk. Wat een zwaar werk voor de vrouwen hier en zij doen dat elke dag…

Β 

Afscheidscadeautje

Hout is nodig om het vuur in de keuken te laten branden. Keuken is een groot woord, hoor. In de hutjes waar geslapen en geleefd wordt, brandt een vuurtje en liggen wat potjes en pannetjes. Het is allemaal erg karig. Ik ben dan ook aangenaam verrast als één van de vrouwen ons een kruikje aanbiedt als afscheidscadeautje. Het is gemaakt van een soort kalebas en wordt gebruikt om gedroogd voedsel in te bewaren. We bedanken haar hartelijk voor dit gulle gebaar en willen vertrekken.

Een buurvrouw houdt ons echter tegen en ze snelt haar huisje in. Ze komt terug met een voorwerp dat kennelijk bij het kruikje hoort. Het is een lang smal pompoensoort die dienst doet als kurk voor het kruikje. Nu is het setje compleet.

Hout, vrouw,

"Wat een zwaar werk voor de vrouwen hier en zij doen dat elke dag..."

In de bus krijg ik het souvenirtje om mee te nemen naar huis. Het kruikje vind ik leuk, daar kan ik thuis wel wat mee (leuk bloemetje of takje erin en klaar!). Maar die stop vind ik maar een raar ding. Het deed me denken aan een niet nader te noemen lichaamsdeel. Dat dus.

’s Avonds in het hotel zet ik het kruikje op mijn nachtkastje. Ik moet lachen om die stop. Als ik het erin zet staat β€˜ie zo gek rechtop. Ik leg β€˜em er maar naast dan. En dan ga ik slapen.

In die nacht heb ik kennelijk een droom gehad. Een beeld van God, besef ik later. De volgende dag kijk ik namelijk met compleet andere ogen naar het kruikje. En naarmate de tijd verstrijkt, wordt het beeld duidelijker en duidelijker.

 

Β 

Kruikje, afrika, vaas

"Het souvenirtje herinnert mij aan Gods overstelpende liefde voor mij. "

Laat je vullen!

Dat kruikje mag symbool staan voor mijn hart. En God nodigt mij uit om mijn hart te openen: β€œtoe maar, laat je maar vullen met Mijn Liefde voor jou. Laat je maar vullen met Mijn Heilige Geest… Laat het maar overstromen!”. Te vaak zet ik er een stop op. En vertrouw ik meer op mezelf dan op Hem. Alsof ik bang ben voor de gevolgen. Want wat gebeurt er als ik compleet vertrouw op God? Als ik me volledig door Hem laat leiden? Als ik de regie helemaal overgeef? Ik wil het wel, maar ik durf het niet zo goed. En dus zet ik het deksel er telkens weer op. β€œZo is het wel genoeg, hoor God, de rest regel ik zelf wel!”

‘Maar nee’, maakt Hij mij duidelijk,’ laat die stop maar liggen. Zet jezelf open voor mij. Laat je vullen, laat Me je overstromen, Ik heb meer voor je dan je je voor kunt stellen!’

Geopend hart

En die wijze les mocht ik ontvangen daar in Afrika. Nu ik dit weer even opschrijf, raakt het me opnieuw. Ik heb zoveel geleerd de afgelopen vijf jaar, juist door een geopend hart! Ik heb geleerd om heel concreet te bidden of de Heilige Geest mij wil vervullen en me te sturen. En dat is minder eng dan ik dacht. Het heeft me juist heel veel gebracht. Met God Γ­n mij sta ik zoveel sterker!

En toch merk ik soms ook dat de kurk er ongemerkt weer op zit. Dan denk ik het weer zelf te kunnen allemaal. Gelukkig is God geduldig, steeds weer mag ik bij Hem terugkomen. Als ik dat in gebed breng gaat mijn hart weer open en doe ik het weer samen met Hem. Heerlijk dat Hij dat gebed altijd verhoort (Matteus 7: Vraag [om de Geest] en er zal je gegeven worden…). De afstand is nooit groter dan één gebed.

Afrikaanse herinnering

Het souvenirtje van die twee Afrikaanse buurvrouwen, herinnert mij dagelijks aan Gods overstelpende liefde voor mij. Wat een God hebben wij! Je begrijpt nu wel waarom het kruikje nog steeds op mijn vensterbank staat. Het bijbehorende voorwerp ligt ernaast. Mooier kan niet toch?

geloof getuigenis licht