Vluchtelingen maar dan zonder grens

Het valt me op dat er zo verschillend wordt gedacht over vluchtelingen, ook onder christenen. Ik vind dat best ingewikkeld. Is de Bijbel er dan niet duidelijk over?

“Een vreemdeling zul je niet onderdrukken, noch hem benauwen want je bent vreemdelingen geweest in het land Egypte.” (Exodus 22:21)

“Ook u moet vreemdelingen met liefde behandelen, want u bent zelf vreemdelingen geweest in Egypte.” (Deuteronomium 10:19)

“En wanneer een vreemdeling bij u in uw land verblijft, zult u hem niet onderdrukken. Als een onder u geboren Israëliet zal u de vreemdeling gelden, die bij u verblijft; u zult hem liefhebben als uzelf, want u bent vreemdeling geweest in het land Egypte: Ik ben de HEERE, uw God.” (Leviticus 19: 33-34)

Durven we onvoorwaardelijk te geven?

Ja, christenen zijn goed voor vluchtelingen. Maar durven we dit onvoorwaardelijk te doen? Ik hoor soms: ‘Liefhebben, maar alleen als ze het echt nodig hebben.’ Of bijvoorbeeld: ‘Helpen, maar dan moet ik wel zeker weten dat ze er niks verkeerds mee doen.’ Ik vond een heleboel artikelen over christenen en vluchtelingen op internet. En alle dominees en schrijvers zeiden mooie dingen. Maar na alle mooie woorden, komt deze zin: “Maar er zijn natuurlijk grenzen.”

We geven alleen geld aan de zwerver als we weten dat het geld goed terecht komt. We begeleiden alleen vluchtelingen als ze Nederlands proberen te leren en solliciteren. Tsja, want we kunnen niet eindeloos blijven geven. Zij moeten er ook iets aan doen.

“Er zijn natuurlijk grenzen.” Ja, letterlijk. Die grenzen zijn de reden dat ze hier zijn. Omdat er ergens achter een grens zo veel ellende is, dat mensen willen vluchten. En omdat wij waarde hechten aan onze grenzen, passen vluchtelingen daar niet binnen. Vinden wij onze grenzen belangrijker dan onze medemens, misschien?

Wat zegt Jezus?

Een paar losse teksten die in de evangeliën staan:

“Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” (Mattheus 25:35-40)

“Jullie hebben gehoord dat werd gezegd: ‘Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.’ En ik zeg jullie: ‘Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen.” (Mattheus 5:42)

“Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen en dagelijks zijn kruis op zich nemen en Mij volgen.” (Lucas 9:23)

Ik durf omdat Jezus durft!

Die tekst uit Mattheus 5 vind ik zo toepasselijk! “Jullie hebben gehoord dat werd gezegd…” Wij horen ook van alles. Iedereen heeft een andere mening over vluchtelingen. Mijn mening is niet populair; het staat haaks op de mening van de maatschappij. Maar dit durf ik omdat Jezus’ mening óók haaks stond op de mening van de maatschappij. “Jullie hebben gehoord dat werd gezegd: ‘Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.’ En ik zeg jullie: ‘Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen.” Jezus gaat veel verder dan wij ooit kunnen gaan. Daarom schrijf ik nu een stuk zonder grens en zonder ‘ge-maar’.

We horen zo vaak dat we voor onszelf moeten zorgen, en dat klopt. Maar Jezus vraagt ook om een extra stap. “Handel niet uit geldingsdrang…” zegt Paulus in Filippenzen 2. In dat stuk roept hij op tot gezindheid en bescheidenheid. Hij geeft het voorbeeld van Jezus. “Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis.” Jezus wordt niet alleen mens, Hij vernedert zichzelf ook. Hij zette steeds een extra stap om te dienen.

Ga op zoek naar een vluchteling bij jou in de buurt. Kijk niet naar zijn inzet. Kijk naar jouw inzet. Natuurlijk moeten er mensen zijn die de verhalen van vluchtelingen onderzoeken. Maar dat is niet onze taak. Wij leven als gewone burgers. Burgers van Nederland en burgers van Gods Koninkrijk. En wat wij moeten doen is: liefhebben. Iedereen. Onvoorwaardelijk.

Durf jij jezelf nog te geven? Of ben je bang dat het misschien ten koste gaat van jouw geluk? In het leven van anderen is soms weinig geluk te vinden. Reden genoeg om over onze grens heen te stappen en geluk uit te delen. Jezus deed hetzelfde voor jou. Zullen we het met elkaar en met Hem doen?

Benieuwd naar je reactie!