Hoe ik door mijn vooroordelen pijnlijk tekort schoot in naastenliefde

“Onlangs mocht ik weer winkeltje spelen. Een beetje licht en vrolijkheid brengen in de vaak donkere levens van vrouwen uit een ‘prachtwijk’. Via het winkeltje kan ik hen een mooi setje kleding voor weinig aanbieden en hen zo weer even blij maken. Dat klinkt heel simpel, maar in de praktijk blijkt het vaak een stuk ingewikkelder… Onverwachte ontmoetingen leveren soms een harde confrontatie met jezelf op. Want… ‘Hoe denk je nu eigenlijk echt over die ander?’

Kleurrijk

Omdat het winkeltje pas sinds kort bestaat, heeft het nog wat extra reclame en aandacht nodig. Dus zat ik buiten met een kop koffie en sprak ik vrouwen aan om ze te vertellen over ons nieuwe initiatief. Vrouwen uit allerlei verschillende culturen in even zoveel kleuren trokken aan mijn oog voorbij. Je kunt veel zeggen van een “prachtwijk”, maar kleurrijk is het zeker.

Verborgen in een zwarte tent

Te midden van al die vrouwen sprong één vrouw er toch echt wel echt uit. De vrouw viel me op. Maar bepaald niet vanwege haar kleurrijke uitdossing; totaal verborgen in een, in mijn ogen verschrikkelijk warme zwarte tent, liep ze aan me voorbij. En ik dacht bij mezelf, wat een treurnis! Haar hoef ik in elk geval geen leuk setje kleding aan te bieden. Daar valt geen eer aan te behalen. En tenten verkopen we niet… Ook dacht ik er niet over om haar uit te nodigen voor een kop thee. Er vanuit gaande dat ze ergens uit de binnenlanden van Afghanistan kwam, had ik niet de illusie dat ik een leuk gesprek met haar kon aanknopen. Dus liet ik haar zonder te groeten voorbij gaan.

Vrolijk dansend

Een poosje later liep ze weer langs me heen. Om haar heen danste haar vrolijke dochter in een wit jurkje. En ik dacht: “Hoe lang nog voordat dit vrolijke meisje, net als haar moeder, in zo’n zelfde tent moet gaan wonen en uiteindelijk dezelfde depressieve toekomst tegemoet gaat? Arm kind.”

En wederom zonder iets te zeggen liet ik haar voorbij gaan.

Vol vooroordelen

Vol met vooroordelen wachtte ik op een stortvloed aan Arabische klanken, of een mes als antwoord. Maar dat alles gebeurde niet. Wel kwam er uit die donkere verborgenheid een hele lieve zachte oer Hollandse stem, “Oh wat lief dat u dit vraagt. dat u me uitnodigt. Graag kom ik een keer kijken.” Ik rolde bijna van het stenen trappetje waarop ik zat.

Wat zou Jezus doen?

Tegelijkertijd bekroop mij een diep schuldgevoel. Wat was ik aan het doen? Waarschijnlijk had deze lieve vrouw heel veel te maken met haat en afwijzing en ik deed daar fanatiek aan mee met mijn vooroordelen! Zou Jezus dat nou ook zo hebben gedaan? Nou, daar hoefde ik geen twee seconden over na te denken: Nee. Jezus zou zoals mijn collega zijn geweest;  een liefdevol stralend licht, waarin deze vrouw werd uitgenodigd.

Ze heeft er recht op

God liet mij in deze situatie twee dingen heel duidelijk zien.

• Wanneer ik in de liefde, in dat licht van Jezus blijf dan kan ik leren van Hem. Met Zijn Liefde en aanwezigheid in mij kan ik mezelf en de ander zonder vooroordeel tegemoet treden. Dat geeft ruimte en vrijheid zonder angst.
• God geeft mij niet op. Hij weet dat ik feilbaar ben en toch kiest Hij ervoor om mij te willen inzetten voor het werk in Zijn koninkrijk. Inclusief al mijn tekortkomingen en fouten. Wat een vertrouwen en wat een liefde spreekt hier uit.

Geliefde dochter

Ik weet niet of deze lieve dame inmiddels langs is geweest, ik hoop dat ik haar nog eens mag ontmoeten want, verborgen in dat gewaad, bevindt zich een mooie geliefde dochter die gezien mag worden. Daar heeft ze recht op.

Challenge

Vraag God jou te laten zien voor welke mensen jij licht mag zijn. Ga met Jezus in je hart het contact aan. Zet vooroordelen aan de kant en bid om open ogen en een open hart zodat je Jezus in jezelf en in die ander aan het werk kunt zien. Laat je verrassen door zijn liefde en toewijding voor jou en voor de ander.