Het meisje op de foto is niet Priya; vanwege haar veiligheid mag ze niet herkenbaar in beeld worden gebracht.

De jonge Priya groeit op in een gezin met drie broers en zussen. Op 12-jarige leeftijd overlijdt de vader van Priya door een noodlottig ongeluk. Het gezin staat er alleen voor en de moeder van Priya werkt bijna 24/7 als schoonmaakster bij een lokale tempel. Daar verdient ze een inkomen voor het gezin. Maar ondertussen worden Priya en haar broers en zussen overdag en ’s avonds aan hun lot overgelaten…

Angst en eenzaamheid

Dag in dag uit zorgt en kookt er niemand voor de kinderen. Het verlies van hun vader in combinatie met de (emotionele) verwaarlozing heeft veel impact op de kinderen. Het lukt hen niet meer om naar school te gaan. Ook kampen de kinderen met gevoelens van angst, depressie en eenzaamheid. Een verre buurvrouw van Priya ziet de problemen en grijpt in. Ze nodigt Priya en haar broers en zussen regelmatig uit om met haar eigen kinderen te spelen en biedt hen troost, zorg en liefde.

Zelfmoord

Na een lange periode van afwezigheid (door werk) komt de man van de buurvrouw weer thuis. Op een dag, als Priya bij hen thuis speelt en de buurvrouw naar haar werk is, wordt ze benaderd door de buurman. Hij dwingt haar tot seks en bedreigt haar. Maar liefst zes maanden wordt Priya misbruikt door haar buurman… Tot op een dag de voogd van Priya toevallig wat appjes leest van de buurman aan Priya. Hij doet onmiddellijk aangifte bij de politie. Wanneer de buurman dit hoort, pleegt hij zelfmoord. Na deze gebeurtenissen wordt Priya naar het safehouse (opvanghuis) van LEADS gebracht.

Nare herinneringen vervagen

In het opvanghuis van LEADS wordt Priya liefdevol opgevangen en krijgt ze sociaalpsychologische begeleiding. Stapje voor stapje zien de medewerkers hoe Priya vooruit gaat. Zo worden haar angsten, driftbuien en slapeloosheid steeds minder. Ook vervagen de nare herinneringen aan haar trauma en maken deze plaats voor nieuwe, mooie herinneringen. Met de hulp van het team van LEADS werkt Priya aan haar zelfvertrouwen en wordt ze overgeplaatst naar een nieuwe plek om te wonen (terugkeren naar haar geboortedorp is helaas te gevaarlijk).

Nieuwe dromen

Alle hulp zorgt ervoor dat Priya weer zin in het leven krijgt! Priya besluit een studie op te pakken! Nu droomt ze er van om lerares te worden en ze is ervan overtuigd dat dit haar gaat lukken. Priya krijgt daarbij nog steeds goede begeleiding en opvang van Leads.

Help mee!

Wil jij er ook aan bijdragen dat kinderen zoals Priya goede hulp krijgen? Sponsor (een deelnemer van) de Lume Ladies Light Trail!

“Ik groeide op in een gezin met zeventien kinderen, mijn vader had vier vrouwen. In ons gezin was huiselijk geweld dagelijks aan de orde; mijn moeder werd continu geslagen door mijn vader. Ik schaamde me hiervoor. Tegelijkertijd maakte de situatie me woedend, ik was boos op alle mannen en nam mijzelf voor ‘Ik ga nooit trouwen!’

Kuisheid en zelfopoffering…

Ik groeide op tussen twee culturen; ik ben van oorsprong Nigeriaans, maar geboren in Mali. Dit vormde mij als vrouw. Zowel in Mali als Nigeria worden vrouwen opgevoed met waarden als uithoudingsvermogen, deugd, kuisheid en (zelf)opoffering. Ik mocht bijvoorbeeld nooit mijn verdriet laten zien. Ook werd ik al op zeer jonge leeftijd voorbereid op mijn rol als echtgenote; zo kon ik op mijn negende al koken, want dat is in Mali een belangrijke taak voor een toekomstig echtgenote.

Emoties

Op school werd soms gesproken over vrouwen- en kinderrechten. Zodra het daarover ging, voelde ik allerlei emoties. Het sterkte mijn verlangen om mijzelf volledig in te zetten voor de meisjes en vrouwen van ons land. Ondertussen zocht mijn moeder wanhopig naar een man voor mij; het maakte haar niet uit of hij goed of betrouwbaar was, als ik er maar één had. Zelfs voodoo en talismannen werden ervoor ingezet. Toen ik op mijn 28ste nog niet getrouwd was, voelde ik intense afkeuring van de mensen om mij heen.

Dit leven wilde ik niet

Ik raakte steeds meer ontzet door de manier waarop ik en de vrouwen om mij heen werden behandeld. Polygamie, huiselijk geweld… dit was niet het leven dat ik wilde. Ik kwam in opstand en nam daarbij ook afscheid van de Islam. Ik kon niet geloven in een religie die geweld tegen vrouwen goedkeurt. In de jaren erna ging ik studeren en kwam ik in aanraking met het christelijke geloof. Op mijn 24e kwam ik tot bekering en vroeg ik Jezus in mijn leven.

Geschokt

Ik had hoge verwachtingen van christenen en was geschokt toen bleek dat ook in christelijke gezinnen veel huiselijk geweld voorkwam. Gelukkig heeft deze ontdekking er niet toe geleid dat ik afscheid nam van het christelijk geloof. Ik geloof namelijk dat wanneer je werkelijk wedergeboren bent in Christus, Hij je van binnenuit verandert! Daarom is het zo belangrijk dat mensen Christus écht leren kennen.

Voorlichting en praktische hulp

Al deze ervaringen sterkten mij in mijn verlangen om van betekenis te zijn voor de meisjes en vrouwen in ons land. Ik ging werken bij de organisatie World Renew. In 2011 startte ik, samen met een team van Malinese kerkelijke leiders, een programma waarmee we christelijke jongeren, vrouwen en echtparen via kerken voorlichting geven over zaken als seksuele intimidatie, huiselijk geweld en gezondheid van vrouwen. Taboedoorbrekende onderwerpen. Daarnaast begeleid ik veel meisjes en vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel en/of huiselijk geweld. Ik help hen bij het verwerken van hun trauma’s en het doorbreken van de zwijgcultuur. Ook schrijf ik veel over dit onderwerp.  Zo schreef ik een boekje met ervaringsverhalen van vrouwen; Het was voor mijzelf een middel om te helen en ik merk dat het ook andere vrouwen helpt in hun traumaverwerking. Ik ben dankbaar dat ik een luisterend oor mag zijn voor meisjes en vrouwen in ons land en hoop dat ik dit werk nog heel lang mag blijven doen!”

Marie Harouna is regionale coördinator ‘Gender Justice’ bij World Renew in West-Afrika. Daar runt ze, samen met haar team van 15 kerkleiders en christelijke gezondheidswerkers het voorlichtingsprogramma en biedt ze praktische hulp. Marie volgt op dit moment een Masteroplediing in Gender en Ontwikkeling aan het Graduate Institute of Geneva. In het dagelijks leven is Marie gelukkig (!) en gelijkwaardig getrouwd en moeder van David (16), Caleb (12) en Fiona (10).

Grace is lid van de Presbyterian Church in Oeganda (PCU). Deze bevlogen en missionaire kerk, met 75 gemeentes in heel het land, zet zich volop in voor kwetsbare vrouwen en kinderen. Bekijk ook onze video van Grace!

Beroepstrainingen én Bijbelstudie
Voor vrouwen en kinderen in Oeganda is het vaak moeilijk om zichzelf te ontwikkelen. Dat wordt door hun omgeving ontmoedigd door traditionele rolpatronen, oorlog, huiselijk geweld en seksueel misbruik. Veel vrouwen staan er ook alleen voor omdat ze weduwe zijn. Grace wil een stem zijn voor deze meisjes en vrouwen en speelt een belangrijke rol in het kinder- en vrouwenwerk van de PCU-kerken. Dit werk richt zich op groei in geloof en verbeteren van de levensomstandigheden van de meisjes en vrouwen. De projecten variëren van beroepstrainingen (zoals naailes en kappersopleidingen) en kleinschalige inkomensprojecten tot het organiseren van vrouwenbijeenkomsten, kinderkampen en het ontwikkelen van Bijbelstudiemateriaal.

Voor zo’n 25 euro sponsor je al een (beroeps)training voor een vrouw.

“Ik groeide op in een gezin met zeventien kinderen, mijn vader had vier vrouwen. In ons gezin was huiselijk geweld dagelijks aan de orde; mijn moeder werd continu geslagen door mijn vader. Ik schaamde me hiervoor. Tegelijkertijd maakte de situatie me woedend, ik was boos op alle mannen en nam mijzelf voor ‘Ik ga nooit trouwen!’

Kuisheid en zelfopoffering…

Ik groeide op tussen twee culturen; ik ben van oorsprong Nigeriaans, maar geboren in Mali. Dit vormde mij als vrouw. Zowel in Mali als Nigeria worden vrouwen opgevoed met waarden als uithoudingsvermogen, deugd, kuisheid en (zelf)opoffering. Ik mocht bijvoorbeeld nooit mijn verdriet laten zien. Ook werd ik al op zeer jonge leeftijd voorbereid op mijn rol als echtgenote; zo kon ik op mijn negende al koken, want dat is in Mali een belangrijke taak voor een toekomstig echtgenote.

Emoties

Op school werd soms gesproken over vrouwen- en kinderrechten. Zodra het daarover ging, voelde ik allerlei emoties. Het sterkte mijn verlangen om mijzelf volledig in te zetten voor de meisjes en vrouwen van ons land. Ondertussen zocht mijn moeder wanhopig naar een man voor mij; het maakte haar niet uit of hij goed of betrouwbaar was, als ik er maar één had. Zelfs voodoo en talismannen werden ervoor ingezet. Toen ik op mijn 28ste nog niet getrouwd was, voelde ik intense afkeuring van de mensen om mij heen.

Dit leven wilde ik niet

Ik raakte steeds meer ontzet door de manier waarop ik en de vrouwen om mij heen werden behandeld. Polygamie, huiselijk geweld… dit was niet het leven dat ik wilde. Ik kwam in opstand en nam daarbij ook afscheid van de Islam. Ik kon niet geloven in een religie die geweld tegen vrouwen goedkeurt. In de jaren erna ging ik studeren en kwam ik in aanraking met het christelijke geloof. Op mijn 24e kwam ik tot bekering en vroeg ik Jezus in mijn leven.

Geschokt

Ik had hoge verwachtingen van christenen en was geschokt toen bleek dat ook in christelijke gezinnen veel huiselijk geweld voorkwam. Gelukkig heeft deze ontdekking er niet toe geleid dat ik afscheid nam van het christelijk geloof. Ik geloof namelijk dat wanneer je werkelijk wedergeboren bent in Christus, Hij je van binnenuit verandert! Daarom is het zo belangrijk dat mensen Christus écht leren kennen.

Voorlichting en praktische hulp

Al deze ervaringen sterkten mij in mijn verlangen om van betekenis te zijn voor de meisjes en vrouwen in ons land. Ik ging werken bij de organisatie World Renew. In 2011 startte ik, samen met een team van Malinese kerkelijke leiders, een programma waarmee we christelijke jongeren, vrouwen en echtparen via kerken voorlichting geven over zaken als seksuele intimidatie, huiselijk geweld en gezondheid van vrouwen. Taboedoorbrekende onderwerpen. Daarnaast begeleid ik veel meisjes en vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel en/of huiselijk geweld. Ik help hen bij het verwerken van hun trauma’s en het doorbreken van de zwijgcultuur. Ook schrijf ik veel over dit onderwerp.  Zo schreef ik een boekje met ervaringsverhalen van vrouwen; Het was voor mijzelf een middel om te helen en ik merk dat het ook andere vrouwen helpt in hun traumaverwerking. Ik ben dankbaar dat ik een luisterend oor mag zijn voor meisjes en vrouwen in ons land en hoop dat ik dit werk nog heel lang mag blijven doen!”

Marie Harouna is regionale coördinator ‘Gender Justice’ bij World Renew in West-Afrika. Daar runt ze, samen met haar team van 15 kerkleiders en christelijke gezondheidswerkers het voorlichtingsprogramma en biedt ze praktische hulp. Marie volgt op dit moment een Masteroplediing in Gender en Ontwikkeling aan het Graduate Institute of Geneva. In het dagelijks leven is Marie gelukkig (!) en gelijkwaardig getrouwd en moeder van David (16), Caleb (12) en Fiona (10).